Heb je er weleens over nagedacht.. Over orgaandonatie en orgaantransplantatie..? Van jezelf naar een ander mens, van een ander mens naar jou lichaam toe.. Als alle simpelheid van orgaandonatie waar is, dan is er niets aan de hand natuurlijk..! Dan neem je, net als bij een sloopauto, gewoon alle bruikbare delen en plaatst die in een auto, waar een dergelijk kapot onderdeel van vervangen dient te worden.. Ja toch..? Maarrrr..
Waarom is er bij mensen dan zoveel verborgen of onbewust verzet tegen orgaandonatie? Zou het écht zo zijn dat wij met z’n allen, zoals de overheid ons probeert te doen geloven, bij wijze van spreken te lui zijn om een orgaandonatie-kaartje in te vullen? Of dat we misschien bang zijn. Bang dat we na de dood tóch nog de pijn zullen voelen van het verwijderen van onze organen? Of is het misschien allemáál gewoon een éng idee…? Dat iemand anders straks met jouw orgaan rondloopt, dat nu nog vrolijk zijn best voor jou doet, in jouw lijf..?
Dat kan natuurlijk allemaal, maar de uiterst legitieme vraag is ook of er niet nog een ANDER gevoel aan ten grondslag kan liggen. Waarom is er eigenlijk nooit onderzoek gedaan naar de oorzaken en de achtergronden van het stille ’verzet’ of protest tegen orgaandonatie..?
En waarom lijkt dit fenomeen alleen maar luide, overigens zeer goed bedoelende, voorstanders te hebben..?! Het is niet onze taak om hier een oordeel uit te gaan spreken over welles/nietes van orgaandonatie. De enige vraag blijft gewoon keihard overend staan: ‘Waarom is er zoveel ‘stil’ verzet?’
Wij vragen ons hier alleen af, of het wellicht zo kan zijn dat stilte in dit opzicht een grotere zeggingskracht heeft, dan de ‘logische’ voordelen van orgaantransplantatie en -donatie. Kan het zijn dat er onderbelichte achtergronden achter dit fenomeen schuil gaan bij IEDER mens..?! Achtergronden die mogelijk te duiden zijn als ‘onbewuste gevoelens van afkeur’? Gevoelens die wellicht ieder mens met zich meedraagt die geen klakkeloze voorstander is van orgaandonatie?
We raden je in dat opzicht ook aan, het artikel hier op de site te lezen, van huisarts Ellorene Westerhout over orgaandonatie en transplantatie. (HIER) Hoe is het mogelijk dat mensen, vooral gestudeerde vakmensen, in staat zijn, zo onverbiddelijk om te springen met lichamen, die hun patiënten een leven lang van dienst zijn geweest? Is het voor deze professionals dan zó simpel, dat de dood betekent dat een lichaam als het ware ‘geplunderd’ mag worden..?
Ongestoord Sterven..
Renate Greinert (1943) is moeder van een orgaandonor en schreef het boek ‘Ongestoord sterven’ hierover. Sinds 1985 heeft zij zich ingezet om meer duidelijkheid te verkrijgen over orgaandonatie en hersendood en het mensbeeld dat daarmee samenhangt. Zij had de moed om lastige feiten uit de dagelijkse praktijk van de transplantatiegeneeskunde aan de kaak te stellen. Daarbij is zij jarenlang ondersteund door kritische artsen, theologen en juristen. Zo verwoordde Renate Greinert haar motivatie, na de dood van haar 15-jarige zoon:
“Zonder enige informatie over de gevolgen die orgaanuitname voor de stervende donor en zijn familie heeft, heb ik me door de transplantatieartsen laten manipuleren. In diepe shock en totaal niet in staat om zo’n belangrijke beslissing te nemen, gaf ik toestemming om de organen van mijn vijftienjarige zoon te verwijderen.
De aanblik van mijn leeggehaalde kind heeft mij diep gekwetst en enorm kwaad gemaakt. Iedereen zou voor zichzelf duidelijk moeten weten of hij van mening is dat iemand met levende organen al dood is of stervende is en dus nog leeft.”
* * *
x
x
Weet jij dit over Orgaandonatie en -transplantatie?
of…
Wat je over Orgaandonatie zou moeten weten..
2014 WantToKnow.nl/.be
x
Wie zich als orgaandonor registreert, doet dit met de bedoeling zieke mensen te helpen. Prachtige intentie. Echter, wat houdt het werkelijk in? Beseffen we wat er met ons gebeurt als op de operatietafel zonder narcose de organen uit ons worden verwijderd terwijl we nog leven? Je bent namelijk nog niet dood, want in dat geval zijn je organen ‘waardeloos’ voor de ontvanger.
Zodra je organen zijn uitgenomen ben je pas echt dood. “Shocking! Waarom weten wij dit niet?” zei een onthutste moeder van twee jonge kinderen nadat ze het manuscript van dit boek had gelezen.
Auteur van het boek is Ger Lodewick (1944); een bevlogen en levens-lievend mens. Hij heeft via jarenlang onderzoek feiten ontdekt, over wat er nu werkelijk met een orgaandonor gebeurt. Gesprekken met specialisten in binnen- en buitenland, bestudering van geschreven materiaal, interviews met nabestaanden van donoren, deelname aan congressen en symposia maken hem tot een deskundige bij uitstek.
Ger Lodewick was van 1996 tot 2012 voorzitter van de ‘Stichting Bezinning Orgaandonatie’. Momenteel is hij ambassadeur van ‘Nee tegen orgaandonatie’ van ‘Stichting De Vrije Mare’, die het werk van Marieke de Vrij ondersteunt.
Ger Lodewick over zijn nieuwe werk: “Dit boek heb ik geschreven voor alle mensen die zich bezighouden met de vraag of orgaandonatie voor hen de juiste keuze is. Hierbij hoort zeker een bezinning op het natuurlijke stervensproces en het loslaten van de angst voor de dood. Ik draag het op aan iedereen die de moed heeft zich te verdiepen in wat daadwerkelijk met een orgaandonor gebeurt en dit publiekelijk wil doorgeven, ook al stuit dit aanvankelijk op heftige weerstand.
De feiten over wat er werkelijk met een orgaandonor gebeurt, worden verzwegen. Het is te gek voor woorden hoe wij om de tuin worden geleid. Een ernstig ziek mens wordt dood verklaard om daarvan de organen te kunnen gebruiken. Hoe lang pikken we deze misleiding nog?”
Ger Lodewick over hoe dit boek ontstond..
In het kader van het geven van een lezing over orgaandonatie vanuit het ‘speaking-circuit’ ‘Gezond Verstand Avonden’, was ik uitgenodigd in Schoten (België). Daar ontmoette ik de toen voor mij nog onbekende Fred Meijroos van uitgeverij Succesboeken.nl. Hij zit in het publiek en stelt me aan het eind met een bijna onthutste blik de vraag die in feite geen vraag meer is: “Dus als ik het goed begrepen heb, is een orgaandonor
helemaal niet dood als zijn organen eruit gehaald worden?”
“U heeft het goed begrepen”, is mijn reactie. Na afloop van de lezing praten we nog even na, ik geef hem nóg
meer informatie en we wisselen de contactgegevens uit. Een week later belt Fred me thuis op met de mededeling: “Je hebt hier in huis wat teweeggebracht. We hebben over jouw verhaal na zitten praten en uiteindelijk allebei onze registratie veranderd, we willen geen donor meer zijn. Ik wil niet vermoord worden op een operatietafel.”
“Het grote publiek moet dit weten”…
Hij vraagt zich af waarom de informatie die ik gaf niet door de overheid wordt gegeven. Het antwoord zit in deze vraag opgesloten: hoeveel orgaandonoren zouden zich dan aanmelden? Veertien dagen hierna belt Fred me opnieuw. “Het houdt me nog steeds bezig, ik heb er zelfs een gesprek over gehad met een bekende Nederlandse anesthesist en die bevestigt wat jij hebt verteld. Ik ben op zoek gegaan naar Nederlandse boeken hierover, maar kan er geen vinden. Jij moet alles wat je weet op papier zetten en wij gaan het uitgeven. Het grote publiek moet dit weten.”
Deze aansporing brengt me enigszins in de war. Sinds 1996 ben ik weliswaar met deze thematiek bezig geweest tot 2012 − met name als voorzitter van de Stichting Bezinning Orgaandonatie − en ik heb nog kort geleden besloten er nu een dikke punt achter te zetten. Geen voorzitter meer, geen bestuurslid meer, ophouden, het is mooi geweest, ik laat het nu graag aan anderen over.
En nu komt ineens dit verzoek. Met Fred spreek ik af dat ik ruim de tijd neem om zijn verzoek bij me te laten bezinken. Wil ik dit nog wel? Het is geen leuke of populaire boodschap die ik heb uitgedragen, maar ik heb hem altijd wel belangrijk gevonden.
Massamedia en politici houden zich stil en duiken weg als ik ze benader en ondertussen wordt wel een nieuwe, dwingender wet op orgaandonatie voorbereid ten gunste van mensen die ziek zijn en
graag een ander orgaan wensen. Ik heb nog steeds begrip voor die doodzieke mensen die orgaantransplantatie als een laatste strohalm zien. Ik begrijp nog steeds dat mensen zo lang mogelijk illen leven. Nu ik echter heb ontdekt wat er werkelijk gebeurt met een orgaandonor voel ik mij verplicht deze in de schijnwerpers te plaatsen.
Deze persoon moet immers orgaantransplantatie mogelijk maken en de ironie wil dat die schijnwerpers pas op hem/haar gericht worden in de operatiekamer op de operatietafel. Daar zijn wij niet bij en daar mogen wij niets van zien. We weten als leken volstrekt niet wat er met deze persoon aan de hand is en wat er met hem/haar gebeurt. Ons is alleen verteld dat hij/zij dood is … maar is dat ook zo? De aansporing van Fred houdt me bezig terwijl deze overwegingen door me heen gaan. Na een maand of zes besluit ik aan zijn uitnodiging gehoor te geven en ik bel Fred: “Ik ga het boek schrijven..”
Inhoud van het boek:
Voorwoord Pim van Lommel, cardioloog,
1 Onethische wetenschap
2 Hersendood of tekens van leven?
3 Uit de dood teruggekeerd
4 Kritiek van professionals
5 Verhalen van nabestaanden
6 Wie ben je?
7 Sterven
8 Wetgeving
Vraag en antwoord
Nawoord en een woord van dank
Bronnen
Technische informatie over het boek:
Titel: ‘Wat je over orgaandonatie zou moeten weten’
Auteur: Ger Lodewick – Uitgever: Succesboeken.nl – ISBN: 9789079872763 – 180 pag. – Prijs: € 19,95
Wil je het boek direct bij de uitgever bestellen, dan klik je HIER
* * *
Tot slot een paar citaten rondom orgaandonatie:
‘Niemand mag schade worden berokkend,
zelfs niet als daar voor anderen iets goeds uit zou komen.’
— Edmund D. Pellegrino
hoogleraar Medicijnen en Medische Ethiek
* *
‘Het fundamentele probleem is dat je niet de organen
van een echte dode KUNT transplanteren
Vandaar ook de pogingen om ‘dood’ opnieuw te definiëren
met de term ‘hersendood’ om transplantatie maar mogelijk te maken.‘
— David W. Evans
cardioloog
**
‘Als arts had ik altijd geleerd dat iemand die bewusteloos is,
geen bewustzijn kan ervaren.
Wat uit onze wetenschappelijke studie naar voren kwam,
is dat het bewustzijn heel helder kan zijn,
als de hersenen niet meer functioneren.
Patiënten bevinden zich in een toestand van tijdloosheid.
Ze zien zichzelf vaak op de operatietafel liggen
en kunnen horen wat er wordt gezegd.”
— Pim van Lommel
arts, cardioloog, spreker, publicist
en auteur van de bestseller ‘Eindeloos bewustzijn’.
**
“We hebben onze wetenschappen op een voetstuk
geplaatst en daarmee onze eigen vermogens om de
werkelijkheid te beoordelen, ontkracht.”
Ashayana Deane
in haar boek ‘Voyagers*
**
Als we niet beginnen met zélf te denken,
blijven we maar doorgaan elke soort onzin
te accepteren als de wijsheid van het leven.
Anastasia’s grootvader
* * *
Dat onze wereld verrot is en meestal gebaseerd is op geld verdienen is een feit.
Zo las ik van de week een stuk dat de pharmacie al meer dan tien jaar weet dat GRAVIOLA (zure sop) werkt tegen alle soorten kanker en alleen de slechte cellen vernietigt en verder geen bijwerkingen heeft,en 10.000 maal sterker is dan chemo therapie.
De pharmacie heeft geprobeerd dit na te maken wat tot op heden nog niet is gelukt,en hebben dit verzwegen omdat ze anders niet meer konden verdienen aan pillen,chemotherapie e.d
Vandaag op t.v zag ik een homeopaat die misschien een natuurlijk middel tegen ebola weet,maar de man wordt gelijk als kwakzalver weggezet.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat er veel meer onderzoek gedaan zou moeten worden naar natuurlijke middelen,en men zou de man die misschien een natuurlijk middel heeft tegen ebola een kans moeten geven om te kijken of het werkt vooral nu er sprake is van grote verspreiding van ebola,want wat kan men verliezen?
Ook zou men eens flink de bezem door de pharmaceutische handel moeten halen en degene die bewust middelen achter houden die werken moeten straffen,maar dit zal wel nooit gebeuren omdat ze dan niets meer verdienen.
Het zou misschien wel de vraag naar donoren kunnen verminderen,maar ja ook daar wordt dan niet meer verdient.
Ik zou nadrukkelijk het verdienmodel van ‘big pharma’ buiten de discussie willen houden. Natuurlijk bestaat dat, maar dat heb ik bewust buiten mijn boek gehouden omdat dit de focus afhaalt van waar het mij om gaat in dit geval: wat gebeurt er met de donor en hoe respectloos gaan we uit onwetendheid om met ons lichaam en stervensproces. Waar gaat het in de kern om voor JOU als je je laat registreren als orgaandonor?
Het is voor velen een bijzonder gevoelig thema, dat zeker de nodige emoties oproept. Ook ik heb diverse discussies gehad over dit boeiende, intrigerende onderwerp tijdens verjaardagsvisites of andere leuke partijtjes. Ja, ze waren leuk, want onderwerpen als de aandelenkoersen stonden bij menigeen hoog genoteerd om te bespreken. Toen de crisis in 2008 niet alleen de koersen liet kelderen, viel ook het kunstmatig hooggehouden imago van “we doen het zo goed” als een kaartenhuis in elkaar. Het accent werd verlegd naar gesprekken over de pensioenvoorziening, die menigeen had opgebouwd. Hetzelfde liedje, want ook hier werd uiteraard het eigen imago=ego gestreeld, want de feestjes moesten gezellig blijven nietwaar?
En dan komt er plotseling het thema van orgaandonatie om de hoek kijken. Wat? Van een vreemde in de bijt zeker, die nog niet eerder op de party’s was geweest misschien? Nee hoor, gewoon van iemand, die diepere interesse in ethische zaken stelt en benieuwd is of dit thema ook bespreekbaar is. De sfeer op het feestje wordt ineens een stuk minder, het word duidelijk minder “gezellig”, de spanning neemt voelbaar toe, want het geijkte feestsucces is doorbroken. Een herhaling van de vele feestsuccessen o.b.v. de hierboven geschreven telkens maar weer aangekaarte te bespreken onderwerpen is nu als een kaartenhuis in elkaar gezakt. Menigeen weet zich geen raad met de serieuze vraag van orgaandonatie en kijkt angstig om zich heen, bang om te reageren, want je zou zo maar afgebrand kunnen worden door een ander, die een compleet andere visie heeft. Ja, en wat blijft er dan over van jouw imago?
Conclusie: als dit daadwerkelijk een taboe onderwerp is om te bespreken, vraag ik me af in hoeverre de schijnheiligheid belangrijker is om jouw ‘eer’ hoog te houden, dan eerlijk te zeggen hoe jij tegen dit onderwerp aankijkt. Van mij mag iedereen in een schijnheilige wereld blijven leven, doen en laten wat ie wil, maar is dit werkelijk waarom jij hier op deze planeet rondloopt? Dat er vele meningen zijn omtrent even zovele onderwerpen ervaren we iedere dag. Niets mis mee, maar besef tegelijkertijd, dat de pro’s en contra’s in de onderwerpen, die wanneer ook maar ter tafel komen om te worden besproken, altijd een scheidslijn zullen opleveren, als gevolg van jouw eerder ingenomen standpunten en nu o.b.v. hernieuwde of nieuwe inzichten nieuwe vraagtekens blijven oproepen. Zolang de mens alles maar in handen geeft van anderen, want deze hebben de competentie om o.b.v. kennis en naar eer en geweten te handelen ??????????, hebben we nog een lange weg te gaan om uiteindelijk tot soevereine keuzes te komen in ieders persoonlijke leven. Wetenschap mag nooit als rechtlijnig en enig beginsel worden gehanteerd om meningen zo te vormen, dat het altijd in het voordeel van de wetenschapper uitvalt. Vandaar, dat ik het bijzonder moedig vind van de schrijfster Renate Greinert en schrijver Ger Lodewick om wetenschap m.b.t. orgaandonatie ook vanuit het begrip ‘weten is scheppen en omgekeerd’ aan het publiek te presenteren. Ik heb beide boeken nog niet gelezen, maar ga dit zeker doen, want het thema “orgaandonatie” blijft een bijzonder gevoelig en intrigerend onderwerp. Kijk ter aanvulling op bovenstaan artikel ook op http://www.truthaboutorgandonation.com van Paul A. Byrne, M.D.
Harry h. Braam.
Het is volgens mij ook een zeer moeilijk gesprek,omdat aan de ene kant kan men een leven redden,en aan de andere kant moet men op een zeer pijnlijk moment beslissen.
Het is niet alleen de vraag of de persoon zijn organen wil afstaan,maar ook zit men met het dilemma hoe de familie het vind als men toestemming geeft.
Als daar nu dan ook nog bijkomt dat het transplanteren van organen mogelijk gevoeld wordt door de donateur maar doordat deze hersendood is niet kan reageren,dan zou ik geen toestemming geven voor transplantatie.
Ook is er over alles wel een wetenschappelijk onderzoek,maar die spreken elkaar vaak tegen en het blijft door mensen geschreven,waarmee ik bedoel wie heeft er dan gelijk?
wij zijn gewoon die sloop auto,s
Ja wat weten wij eigenlijk over de dood,bewust is het altijd de gebeurtenis die nog komen gaat ,maar onbewust lijkt het er bij mij in ieder geval op dat het een proces is wat ik maar al te goed ken en er eerder mee te maken heb gehad,je kan je af vragen of de fascinatie die mensen er mee kunnen hebben niets anders is dan het stiekem weten waarover het gaat en je af vragen hoe het dit keer zal plaatsvinden.Ik heb altijd een fascinatie gehad met de dood ,verloor mijn moeder voor mijn ogen toen ik 14 was ,mijn broer daar was ik bij toen hij op zijn 18 onverwacht na een kort ziekbed stierf.In onze cultuur is de dood wat minder taboe geworden althans je begrafenis kun je laten regiseren op bestelling.Maar niemand denkt bijna na dat er mogelijk een correcte manier kan zijn waarop je deze wereld verlaat als je je tenminste leeft in de veronderstelling dat er iets is dat het lichaam verlaat.Het tibetaans dodenboek is al honderden jaren bekend als het boek waarbij een correcte wijze beschreven wordt waarop de ziel zijn Bardo kan doorgaan ,als je dit kan aannemen dan kan je haast niet anders dan concluderen dat de meeste mensen die dood gaan schijnbaar een dysfunctioneel doodsproces hebben.Mijn leraar Ra Uru Hu schrijft hier in zijn leer van het Human Design heel gedetaileerd over.Om de ziel of zoals hij het noemde de personality crystal de kans te geven om ongehinderd terug te keren naar zijn wereld(bundle)dient men het lichaam gedurende ten minste 72 uur met rust te laten om de resterende processen tot een eind te laten komen,dus zeker geen autopsie of orgaan harvesting toe te passen.Het leven ,onze cosmos is een mechanisch geheel welliswaar gevuld met bewustzijn ,maar schijnbaar toch onderhevig aan wetten die voor ons niet altijd even duidelijk zijn ,maar misschien de moeite om op te contempleren en misschien wel te herinneren .We kunnen alleen maar proberen bewust te worden of we er uiteindelijk in slagen om het leven te kunnen beheersen en te verlengen of op de ideale wijze je bardo te vervullen is nog maar de vraag ,als een kind van je morgen een levens reddende nier nodig heeft dan zijn misschien al mijn opvattingen en ideeen over bardo weer snel omgeruild voor de liefde voor je kind. Ik zou wat dat betreft niemand de wet willen voorschrijven omdat ik het niet voor onmogeliojk houdt dat ik die wet zelf zou moeten overtreden.
Maar voorlopig ben ik tegen orgaandonatie en transplantatie.
Gouden tip: lezing van Hans Stolp over orgaandonatie, zeer begrijpelijk en toegankelijk wordt de gehele waarheid over dit onderwerp verteld, een echte aanrader. Een verrijking en een nust! As. zaterdag 27 september 2014 in Amersfoort. Info: http://www.stichtingdeheraut.nl
Nust moet natuurlijk must zijn. En met lezing bedoel ik een dag over orgaandonatie, zie de website. Voel je uitgenodigd en welkom!
Hartegroet, Emmy
Alles wat ik altijd vermoedde achter de operatiedeuren is door deze informatie van beide schrijvers bewaarheid.
Ethiek is van geldwolven niet te verwachten, durf ik na ruim zevenentwintig jaar studie en ervaring in de advocatuur, wel te stellen.
Me dunkt dat het essentieel is voor een (potentiële) orgaandonor om toch dit toch eerst te bespreken met eventuele nabestaanden.
Is er iets ergers dan het verlies van je kind?
Ja, dat men zich realiseert dat hij nog lijdt tijdens het uitsnijden van de organen, die ooit in de moederbuik gegroeid zijn en daarna zichtbaar als baby, peuter en hem gediend hebben tot een door de arts bepaald einde…
Dank voor dit inzicht, dit wil ik mijn enige zoon dus van zijn leven niet aandoen.
William Baldwin was een Amerikaanse regressietherapeut. Hij schreef het volumineuze boek ‘Spirit Releasement Therapy’. In dat boek behandelt hij o.a. diverse case-sudies. Een gaat over een man die erg in de war was omdat op hem na het einde van zijn vorige leven orgaanverwijdering en -donatie was toegepast. Een lichaam is bezield en ook de organen. Hij moest met de regressietherapeut in zijn geest teruggaan naar waar de organen naartoe waren gegaan en het somehow energetisch weer eigen maken. Een zeer verwarrende bezigheid. Of hij sdaarin succesvol was weet ik niet meer. Wel is er een duidelijke boodschap van Baldwin: orgaandonatie levert schade op in volgende levens. Begin er niet aan.
Elk orgaan is doordrongen van het zeer persoonlijk sturingsprogramma van de oorspronkelijke eigenaar .. Alleen als iemand volledig bewust sterft kan die het eigen programma uit de organen terugtrekken…
DUS orgaan donatie werk beter als een orgaan komt van iemand die spiritueel bewust geleefd heeft en bewust gestorven is aangezien dit vaak gebeurd via een ongeluk is er van bewust sterven en de tijd om de energie terug te trekken vaak geen sprake.
Als dat niet het geval is zoals gebruikelijk dan blijft er een stuk programma achter van de oorspronkelijke eigenaar van dat orgaan met alle eigenschappen van dien… waarschijnlijk berust het afstotings mechanisme op het totale verschil in orgaan programmatuur van ontvanger en donor… zie het maar als een verkeerde driver op je computer je hebt de juiste drivers nodig om een apparaat te laten werken… en die komen uit het individuele mainframe wat weer onderdeel is van het totale algemene programma voor de mens elk individu is een zeer specifieke onvervreemdbare site link van het hoofdprogramma.
ik kan me heel goed voorstellen dat iemand die jong is voor orgaan donatie kiest… heb daar nooit de behoefte voor gevoeld ..als het tijd is prima ga ik lekker terug naar huis… leef bewust met de optie van reïncarnatie dus leven en dood passen in de reis die ik geboekt heb.. kort of lang… zoals het komt is het goed.
Ik heb inmiddels het boek van Ger Lodewick aangeschaft en gelezen. Huiveringwekkend wat je onder ogen komt.
We kunnen in de compleet verziekte en maffe wereld waarin we nu leven een nieuwe slogan introduceren m.b.t. orgaandonatie:
“Ben je nu dood of niet??……….KOM OP NOU!!”
Ik kom er niet onderuit om een vervolg te schrijven over orgaandonatie. Ik heb inmiddels het boek ‘Wat je over ORGAANDONATIE zou moeten weten’ van Ger Lodewick aangeschaft en gelezen. Als je niet thuis bent met de materie ‘orgaandonatie’ zul je alleen al schrikken bij het lezen hoe het mogelijk is dat verpleegkundigen, artsen, neurologen, anesthesisten, chirurgen die de operatie uitvoeren en operatieassistenten hun ogen sluiten voor de tekens van leven van de donor wanneer een of meerdere organen worden getransplanteerd t.b.v. de ontvanger. En dan ben je nog maar aan het begin van het boek bezig.
Dit boek behoor je te hebben gelezen, alvorens een besluit te nemen: wel of geen donor! En heb je al een donorcodicil, dan kun je deze altijd herroepen. Maar zoals altijd: de keuze ligt bij jou.
Onderstaand citeer ik dan enkele woorden van Ger Lodewick:
“Wat ben ik dan te weten gekomen over orgaandonatie, meer specifiek over de orgaandonor? Geen enkele orgaandonor is dood op het moment dat de organen uit zijn/haar lichaam worden verwijderd. Orgaandonoren worden gedood op de operatietafel terwijl een flink aantal van hen met een juiste behandeling weer tot bewustzijn gebracht had kunnen worden. Dat impliceert dat de medische wetenschap criteria voor dood-zijn heeft bedacht die het predicaat ‘wetenschap’ onwaardig zijn en zelfs in strijd zijn met wetenschappelijk vast te stellen feiten. Hoe lang is de theoretische aanname van de ‘postmortale orgaandonor’ ethisch en moreel te handhaven, als de praktijk laat zien dat hij leeft?”
en
“Hoe is het mogelijk dat ethici, filosofen, juristen en politici hun goedkeuring hechten aan de doodverklaring van iemand die volop in leven is? Welk mensbeeld ligt hieraan ten grondslag? Het lijkt erop dat dit een mensbeeld is waarin de verbinding met een stervend mens afwezig is. Wie een stervend mens als een stoffelijk overschot ziet, is zijn verbinding met iets heel wezenlijks in zichzelf en in anderen kwijt.”
En gaan we nu vanaf gisteren tot volgende week zondag (12 – 19 oktober) tijdens de Donorweek 2014 ook een mooie rondborstige BN’er een TV-reclamespot zien opvoeren waarbij je kunt kiezen of je de ingang ‘Wel donor’ of ‘Geen donor’ in het ziekenhuis neemt onder het luid uitroepen van de slogan: “Ben je nu dood of niet??…………KOM OP NOU!!”
Misschien nog een boek wat je zou kunnen lezen over transplantatie is: Het geheugen van het hart — Paul Pearsall (oorspronkelijke titel: The Heart’s code) De schrijver onderzoekt het fenomeen dat mensen die een orgaan van iemand anders hebben gekregen, na de transplantatie dingen doen/herinneren, die te herleiden zijn naar de donor.
Ik heb al een tijdje geleden mijn registratie verandert. Niet alleen vanwege bovenstaande redenen, maar ook omdat ik vind dat er een stevige inbreuk wordt gemaakt op de intrinsieke waarde van mijn lichaam.
Ieder mens heeft zijn eigen handtekening (dna), en het transplanteren van de ene mens naar de andere mens lukt enkel wanneer daar een levenslange kuur met giftige medicijnen aan wordt verbonden. Zelf zou ik dit niet willen, want ik probeer – ondanks mijn spasticiteit – zo min mogelijk medicatie te gebruiken!
Natuurlijk moet ieder mens dit zelf uitmaken, maar ik ga voor een belangrijk deel mee in de strekking van bovenstaand artikel.
Ook hier belazerd de overheid de burgers. Het is schandalig dat mensen die bewust geen orgaandonor willen worden, weggezet worden als egoïsten. Het willens en wetens selectief informeren over orgaandonatie door onze overheid, is eigenlijk aanzetten tot moord en zou derhalve vervolgd moeten worden.
Overigens hersendood is niet dood. Een zwangere hersendode vrouw kan een gezond kind op de wereld zetten.
«Every time I get a new heart, it is like the breath of life is swept across my body. I feel reenergized and alive»
David Rockefeller is 100 jaar geworden op 12 juni 2015…
Net van tevoren kreeg hij zijn 6e! hart getransplanteerd, de eerste keer in 1976. Hij heeft ook al 2 nieuwe nieren gekregen.
Hij hoopt zo de 200 te halen…
http://worldnewsdailyreport.com/david-rockefellers-sixth-heart-transplant-successful-at-age-99/
Het is een beetje dagelijkse kost dat we verkeerd worden onderwezen en geïnformeerd. Eigen onderzoek doen is een vereiste in de huidige informatie-oorlog. Gebruik je logica en denk met je hart. Orgaandonatie is een persoonlijke keuze die pas kunt maken als je goed geïnformeerd word of bent. Vervelende aan de zaak vind ik het feit dat als je het niet doet, je schuldig zou moeten voelen hierover. Angst en schuldgevoelens zijn geen goede raadgevers en ideale middelen om een mens te “brainwashen” en te besturen.
De meeste mensen staan hierbij niet altijd stil?
Helemaal bovenaan wordt gesproken over bezieling.
Verder gaan de meeste reacties over dat een doneerder van organen nog leeft als organen worden uitgehaald.
Bezieling; Wist je dat op de organen onze herinneringen zitten van een heel leven lang.
Hoe oud of jong je ook bent geworden.
Lever, longen, hart, nieren, een bron van herinneringen over het voorbije leven.
Na jou overlijden komen deze herinneringen vrij. Zijn niet meer lichaamsgebonden.
Je hebt jou orgaan herinneringen nodig voor het opbouwen van een nieuwe leven een volgende incarnatie. Bij donatie zijn dus jouw herinneringen te vinden in een ander lichaam.
In feite ben je ze kwijt. Wat betekent dat voor een volgend leven?
Wat betekent dat voor de ontvanger als die uiteindelijk ook overlijdt.
Want hij of zij is ook zijn oude zieke orgaan kwijt bij uitneming. En wordt vernietigd.
Hoe gaat dat nu eigenlijk als je beide elkaar uiteindelijk ontmoet of niet in geestelijke sferen.
Hoe vereffen je deze ingewikkelde samenhang van levens in een volgend leven.
Ergens lees ik; iemand heeft zijn 6e hart ?!
Is dat geen egoisme?
Worden we niet met schuldgevoel overladen als we niet organen doneren?
En zijn dat dan anderen die ons beschuldigen?
En zijn dan de weigeraars egoistisch omdat ze hun orgaan niet afstaan.?
Of zijn de diegenen egoistisch die jouw orgaan willen ?
Hoe zijn de ijveraars in de politiek met hun eigen ziel bezig?
Hoe kan het toch dat dit met zoveel kracht wordt doorgeduwd?
Zijn er belangen die we niet mogen weten?
Is het ’t grote geld.? Het lijkt wel alsof ook de ziel moet woorden gedoofd.
Het lijkt ook wel alsof de vrije wil van de mens die wil ontluiken in deze tijd vermoord moet worden.
Het lijkt wel alsof wij zelf niet meer mogen nadenken.
Als jouw organen het niet meer doen heb je dan recht op een orgaan van een ander?
Of kun je ook gewoon denken het is mijn persoonlijke gezondheid die ik moet accepteren als mijn organen er mee stoppen.? Het bewustzijn gaat door na overlijden. Het bewustzijn is niet hersengebonden. De hersenen zijn waarnemers van bewustzijn. Een instrument daarvoor.
@ Frans: Helemaal mee eens.. Het bewustzijn dient te worden gedoofd, precies zoals nu WEER EEN MAYA-LAAG wordt gecreëerd met de virtual reality-werelden..
Ja inderdaad:
‘Het lijkt wel alsof ook de ziel moet woorden gedoofd.
Het lijkt ook wel alsof de vrije wil van de mens die wil ontluiken in deze tijd vermoord moet worden.
Het lijkt wel alsof wij zelf niet meer mogen nadenken..’
Fundamenteel gaat het hier m.i. om het al of niet willen… durven… aanvaarden van de dood, als sluitstuk van het leven. De “dood” is het enige waar alle mensen op gelijke voet staan. Voor velen is deze dood echter uit het leven gebannen, en men wil deze dan ook op alle mogelijke kunstmatige manieren uitstellen. Orgaandonatie (sic) is één van deze geforceerde manieren. Deze orgaan – overplantingen gaan echter in tegen de natuur. Een natuur die werkt volgens ingewikkelde processen en delicate evenwichten, en dit al vele eeuwen lang. Men kan dan ook niet ongestraft knoeien met deze natuur. Vele gevolgen van dit geknoei zullen echter maar opduiken, jaren en generaties later. Ik denk hier o.a. ook aan GGG en allerhande vormen van milieuvervuiling. Ik ben dan ook voorstander de natuur zijn gang te laten gaan.. hoe dramatisch dit soms ook moge zijn, maar als het “uur” gekomen is.. dan dient men zich daarbij neer te leggen. De regelingen rond orgaan overplantingen (sic) getuigen dan ook m.i. van een mateloze arrogantie… het komt er immers op neer dat “derden” al willen beschikken over het lichaam van een nog levende persoon.