“Een jaar of vijftien geleden was ik druk op zoek naar een onderwerp voor mijn afstudeer project voor mijn opleiding bedrijfs-economie. Ik merkte dat ik moeite had om mij te boeien in de start-ups waar mijn medestudenten zich met veel enthousiasme in stortten. Uiteindelijk kwam ik een boekje tegen met de titel ‘Het gelijk van het genoeg’; dat was de aanleiding en start voor mijn studie naar het huidige falen van de wereldeconomie.”. Aan het woord is Hugo van der Zee.
In November 2010 plaatsten we een artikel hier op WantToKnow, van de hand van Hugo van der Zee, onder de titel ‘Schuld en Boete’. Hugo is werkzaam bij ‘Strohalm’, een organisatie die ook internationaal is uitgegroeid en ‘STRO’ heet. Deze organisatie is een pionier op het gebied van alternatieve geld en krediet systemen. Daarbij heeft STRO een adviserende en ondersteunende rol, bij het opzetten van ruil- en handelsnetwerken en werkt meestal in samenwerking met partners als locale overheden, universiteiten en financiële instellingen. Met deze partners wordt gezocht naar passende monetaire oplossingen.
Hugo van der Zee over STRO: “Er wordt altijd op gelet dat de monetaire oplossing kan worden aangepast al naar gelang de economische realiteit. STRO volgt de ‘capaciteits opbouw’-strategie, waarbij met de lokale partner wordt gewerkt naar een situatie waar de partner het netwerk kan gebruiken en onderhouden zonder afhankelijk te zijn van externe diensten en expertise. De informatie die verkregen wordt dankzij de constante terugkoppeling van de deelnemers als bedrijven en consumenten wordt eveneens beschikbaar gemaakt. Zo is STRO uitgegroeid tot een kennisknooppunt voor economische initiatieven.”
Hieronder een uiterst interessante beschouwing van Hugo over de huidige, actuele situatie van monetaire chaos in de wereld.
x
* * *
x
Schuld en boete, de prijs van ons geldstelsel (2)
x
2012 © Hugo van der Zee
x
De beelden die we van Griekenland zien sinds de financiële crisis zijn we niet gewend in de Westerse wereld. Winkelstraten die enkele jaren geleden nog vol activiteit waren zijn nu leeg en verpauperd. Uitgebrande gebouwen na de demonstraties worden niet hersteld. In ziekenhuizen ontbreken essentiële middelen zoals verband en alcohol. Dertig procent van de Grieken leeft onder de armoede grens, en dit percentage stijgt snel. Onlangs heeft een 77 jarige Griek Dimitris Christoulas zichzelf met een pistool gedood op het plein voor het parlementsgebouw. In een brief die hij op zijn lichaam achterliet, schrijft hij dat hij na 35 jaar pensioen betaald te hebben het niet meer aankon om voedsel bij elkaar te rapen. Veel Grieken zijn verontwaardigd en staan zeer ver af van de Griekse regering; men gelooft niet meer in een politieke oplossing.
De gangbare mening in de andere Europese landen is dat de Grieken de problemen voornamelijk aan zich zelf te danken hebben, aan een corrupte regering en een alom tegenwoordige corruptie en fraude in de Griekse maatschappij. Nu kende Griekenland zeker fraude en onverantwoordelijke uitgaven waar we de media zo vaak over horen spreken. Maar deze bedragen zijn zeer klein vergeleken met de financiële malaise waar Griekenland zich nu in bevindt. De oorzaak van de crisis ligt niet in staatsleningen of belasting ontduikende Grieken. De hoofdoorzaak van de crisis is dat de Grieken een groot deel van hun financiële reserves van de één op de andere dag zagen verdampen tot niets. Hoe dit is gebeurd is in het eerste deel van dit artikel beschreven.
Ter herinnering een samenvatting
Een beperkte groep van de leden van de regering van Papandreou heeft met de investeringsbank Goldman Sachs een financiële constructie opgezet waarmee Griekenland haar financiële situatie zodanig kon verbloemen dat ze tot Europese Unie kon toetreden. Al gauw bleek dat Griekenland zich niet overeind kon houden in het nieuwe Europa. De Griekse regering klopte opnieuw aan bij Goldman Sachs, die leningen verstrekte tegen zeer nadelige en onconventionele voorwaarden. De exacte transacties zijn nooit aan het licht gekomen. Maar het uiteindelijke resultaat was dat de Griekse centrale bank grote hoeveelheden waardepapieren in het bezit had (derivaten pakketten in de huizenmarkt) die niets waard bleken te zijn.
Het Griekse volk was niet van deze transacties op de hoogte gebracht, en de meeste regeringsleden waren niet op de hoogte van de omvang van de transacties. Enkele Griekse journalisten en economen zagen dat er wat fout zat en trokken aan de alarmbel bij het Europese orgaan Eurostat. Dit instituut berichte echter dat het geen onregelmatigheden kon constateren en vond het niet nodig verder onderzoek te doen.
Goldman Sachs was sterk betrokken bij de creatie van de zeer complexe constructies in de huizenmarkt (de zogenoemde ‘cdo’s’ en ‘credit swaps’) en wist dat de alom solide geachte pakketten waardeloos waren. Met deze voorkennis kon Goldman Sachs op de speculatieve markt wedden op de val van de waardering van de Griekse staatsaandelen. Dit deed de bank met operaties die ‘short gaan’ worden genoemd. Toen uitkwam dat de derivaten geen waarde hadden werd de val van de Griekse staatsaandelen nog versterkt doordat krediet beoordelaars als S&P, Fitch en Moody en de media een paniekcampagne voerden. Goldman Sachs wist zo enorme bedragen binnen te slepen.
Deze volstrekt illegale praktijk heeft Goldman Sachs op grote schaal toegepast. Vele bedrijven, pensioenfondsen, banken, steden en landen zijn het slachtoffer van Goldman Sachs geweest. Over het algemeen durven weinig slachtoffers tegen Goldman Sachs te procederen. Dit is te begrijpen want Goldman Sachs is zeer machtig.
Wat zeker ook mee speelt is het feit dat Goldman Sachs in veel gevallen de klanten adviseerde hoe de transacties ‘creatief’ in de boekhouding konden worden onderbracht zodat dit financieel voordelig was en niet makkelijk controleerbaar. Hierdoor was er sprake van een medeplichtigheidsrelatie met de klanten waardoor deze niet snel aan de bel trokken.
Hoe het mogelijk is geweest dat dit soort fraude heeft kunnen plaats vinden zonder dat er werd ingegrepen is eenvoudig te verklaren. In de laatste jaren van de Clinton regering was met de afschaffing van twee belangrijke economische wetten de deur wijd open gezet voor fraude. Direct na het jaar 2000 waarschuwden meerdere financiële experts en zelfs Amerikaanse congresleden dat het fout zou gaan lopen.
In 2004 publiceerde de FBI een rapport waaruit bleek dat er grootschalige fraude met hypotheekderivaten plaatsvond. De FBI stelde dat er een ernstige crisis zou kunnen volgen wanneer er geen maatregelen zouden worden genomen. De bewering van Goldman Sachs en andere investeringsbanken dat men slechts creatief geïnvesteerd had en de crisis niet had zien aankomen, kan dus makkelijk weerlegd worden. Het oordeel van het Amerikaanse financiële toezichtsorgaan de SEC (Securities and Exchange Commission) was dan ook dat de activiteiten van Goldman Sachs volstrekt onethisch en illegaal waren.
De SEC legde Goldman Sachs in Juli 2010 een boete op van US$ 550 miljoen op, de hoogste boete ooit opgelegd aan een Wallstreet-genoteerd bedrijf. Volgens de ex regulateur en econoom William Black heeft deze veroordeling echter geen enkel effect gehad. Ten eerste is het slechts een symbolisch bedrag voor een bedrijf als Goldman Sachs, en ten tweede zijn er geen werkelijke maatregelen genomen tegen verdere fraude, (hoewel de SEC hier wel bevoegdheid tot had). De speculatie en fraude in de derivaten markt ging dus gewoon door.
Het is niet meer dan logisch dat wanneer er fraude is gepleegd en schade is berokkend, de verantwoordelijken worden aangeklaagd en, indien schuldig bevonden, veroordeeld worden. In dit opzicht zou het ook logisch zijn dat Goldman Sachs en de kleine kring politici en financiële adviseurs die bij de fraude in Griekenland betrokken waren ter verantwoording zouden worden geroepen, en niet de Griekse bevolking, die juist het slachtoffer van de fraude was. De huidige Griekse regering is hier echter niet toe bereid, en wil geen enkele informatie over de transacties vrijgeven. Dit is niet verwonderlijk want in de huidige regering zitten personen die betrokken waren bij de fraude. Wanneer een gerechtelijk onderzoek zou worden gedaan dan zouden er zeker koppen gaan rollen. Net zoals dat in IJsland gebeurd is.
Toen het duidelijk werd hoe de zaak in elkaar stak heeft men direct maatregelen genomen. De volledige regering werd ontslagen, de premier werd aangeklaagd voor een volksrechtbank, de banken werden genationaliseerd, de directeuren van de grootse banken werden aangehouden, via referendum werd besloten de schulden niet af te betalen en de grondwet werd aangepast om dit soort situaties te kunnen voorkomen. IJsland is er inmiddels na twee jaar redelijk goed boven op gekomen. Dit is vergelijkbaar met de situatie in Argentinië waar men in 2003 besloot de schulden aan het IMF niet meer te betalen en de Argentijnse munt van de dollar los te koppelen. In beide gevallen schreeuwden de media en de financiële sector dat het de ondergang van de landen zou betekenen. Het tegendeel bleek waar te zijn.
De constructies van banken als Goldman Sachs en de effecten daarvan zijn echter één kant van het verhaal. De problemen in Griekenland zijn niet los te zien van de Eurozone. In de jaren negentig werd er hard gelobbyd voor de Euro. Landen die twijfelden over de zeer verregaande invloed van de Europese wetten in de nationale wetgevingen werden gewaarschuwd dat wanneer men de ‘trein zou missen’ de economische consequenties niet zouden uitblijven. Toch zagen veel Europese landen ook het belang van een Europese unie.
De Euro en de rol van Duitsland..
Voordat de Euro werd ingevoerd was er feitelijk al sprake van een monetaire unie omdat een aantal Europese landen in min of meerdere mate hun munt aan de Duitse mark hadden gekoppeld. Dit gaf Duitsland een sterke voordeelpositie. Er was nu bij veel Europese landen de hoop dat er een meer transparante unie zou kunnen ontstaan. Dit gebeurde echter niet. Duitsland, dat grotendeels verantwoordelijk voor de afspraken en richtlijnen van de nieuwe Europese Unie was, kwam deze richtlijnen consequent niet na.
Door volstrekt tegen de afspraken een harde loonmatiging en deflatiepolitiek te voeren wist Duitsland haar positie ten opzichte van de andere Europese landen nog verder te versterken. Landen als Griekenland, Spanje en Portugal, waar de lonen in de productieve sector al laag waren, konden hier onmogelijk in mee.
Duitsland creëerde zo een enorm handelsoverschot. En omdat 80% van de Europese markt lokale handel is, betekende dat eenvoudig dat andere (zwakkere) landen tekorten moesten hebben. Volgens Heiner Flassbeck, de directeur van het gezaghebbende economische orgaan UNCTAD was deze strategie van het begin af aan een politieke keuze van Duitsland. Het is een typisch voorbeeld van wat men in het Engels een ‘beggar thy neighbour’ politiek noemt.
Hierbij probeert een land haar economische situatie te verbeteren door de economie van andere landen te verslechteren. De monetaire Unie van het nieuwe Europa leek dus meer op een boksring dan een platform voor economische samenwerking. Landen als Griekenland hadden geen kans tegen zwaargewicht Duitsland en kwamen al snel in een leenspiraal terecht, waardoor er steeds meer geld uit deze landen wegstroomde. Wat weer tot gevolg had dat de kredietwaardigheid afnam en de leningen al maar duurder werden.
Hoe verder..?
De Griekse bevolking moet nu de prijs betalen, en deze is hoog. De leningen en eisen gaan zo ver dat Griekenland nu rechten over goederen en mensen heeft moeten overdragen aan internationale bedrijven. Iets wat volgens het internationaal recht Illegaal is. De financiële ‘hulp’ van 110 miljoen gaat volledig naar commerciële bedrijven (banken) en dit gebeurt met belastinggeld. De huidige Griekse regering onder Papademos, bestaande uit een international legertje van afgevaardigden van de IMF, de EU en de ECB, hebben een inventaris gemaakt van wat er in Griekenland aan kapitaal is. In de inventaris, gepresenteerd als een koop catalogus, wordt een groot deel van de Griekse infrastructuur, bedrijven, en hele gebieden aangeboden tegen bodemprijzen. Top ambtenaren uit de publieke sector blijken maar al te graag medewerking te verlenen met het uitzicht op hoge salarissen en bonussen.
Het argument in vrijwel alle discussies over de crisis is dat er geen alternatief is, dat er nu eenmaal bezuinigd moet worden. De econoom Costas Lapavitsas vergelijkt het bezuinigingen tijdens een crisis met de praktijk van Middeleeuwse artsen die als remedie hadden hun patiënten te aderlaten. In plaats van een nieuwe diagnose te stellen wanneer de patiënt, in dit geval Griekenland, niet beter wordt, verwijt de arts de patiënt niet mee te willen werken en neemt nog meer bloed af. Waardoor de patiënt uiteindelijk bezwijkt. Het doorvoeren van bezuinigingen in de publieke sectoren om een crisis te bestrijden heeft in de praktijk nooit gewerkt en het is economisch gezien niet eens te beargumenteren. De politiek neemt daarvoor niet eens meer de moeite. Men spreekt slechts over de tekorten en hoe men de budgetten daar op aan kan passen.
Geld, geld, geld.. Is er nog iets anders..??
De zeldzame discussies waarbij men iets dieper op de crisis ingaat komen niet verder dan de vraag hoe het geld gelijker verdeeld zou kunnen worden. Maar het probleem zit hem niet in de verdeling van het geld. Eén van de hoofdoorzaken van de financiële crisis is juist dat er veel te veel geld in omloop is. Er is vele, vele malen meer geld in omloop dan nodig is om een stabiele productieve economie te laten draaien. Dat wil zeggen dat er genoeg giraal (handels)kapitaal is en genoeg kapitaal voor investeringen. Het enorme overschot aan geld bevindt zich echter vrijwel volledig in de speculatieve sector. Hier worden de rendementen en winsten kunstmatig opgejaagd waardoor er geld uit de (veel kleinere) productieve economie wordt onttrokken..!
De speculatieve transacties zijn vandaag de dag grotendeels geautomatiseerd. Zo worden 70% van de handelstransacties van Goldman Sachs afgehandeld door computers die vierentwintig uur per dag de markten afspeuren om op de juiste momenten te kopen of te verkopen. Enorme bedragen worden geïnvesteerd in de ontwikkeling van algoritmes waarmee de bank de concurrentie een fractie voor kan zijn. Deze strijd, waar nauwelijks een mens aan te pas komt, speelt zich af in millisecondes. Dit heeft natuurlijk niets meer met de reële economie te maken. Maar de enorme prijsschommelingen die het resultaat zijn van deze ‘High Speed Computer Trading’ hebben een reëel, en desastreus effect op de economieën.
Nadat de huizenmarkt was uitgemolken richtten de investeringsbanken zich onder andere op de voedselmarkt, wat direct tot een enorme prijsstijging leidde. Volgens een rapport van de VN zijn 130 miljoen gevallen van honger het directe gevolg van de prijsstijgingen van voedsel gedurende de afgelopen jaren. Maar de hoofdprijs vormen de publieke stelsels. De investeringsbanken beseffen dat met het ontmantelen van de publieke stelsels zeer lucratieve markten aangeboord kunnen worden. De publieke stelsels zijn (in tegenstelling tot de huizen en voedsel markt) over het algemeen nog beschermt door nationale wetgeving. Het is dus niet verwonderlijk dat het gezamenlijk offensief van de bankwereld en instituten als het IMF om de publieke stelsels te ontmantelen gepaard gaat met het langzaam uitschakelen van de democratieën.
Je kan je afvragen hoe het komt het dat er in een democratie economische keuzes worden genomen die zo nadelig zijn voor het overgrote deel van de bevolking. De voor de hand liggende verklaring is dat de beslissingen niet democratisch zijn. De financiële beslissingen komen uit de financiële wereld en de internationale bedrijvenlobby’s. Het is geen geheim wie hier de grote spelers zijn. Zo is de Griekse (niet democratisch gekozen) president Lucas Papademos een technocraat uit de bankwereld. Papademos, opgeleid in de VS, was werkzaam bij de Amerikaanse Federal Reserve en de ECB (Europese Centrale Bank).
En of dat niet genoeg is.. Papademos is tevens lid van Trilaterale commissie, een denktank gesticht door David Rockefeller. Deze commissie verklaart openlijk dat nationale democratieën te veel autonomie zouden genieten. Ook is Papademos een ex-medewerker van Goldman Sachs, de bank die zijn land de crisis heeft ingeleid. Dit is dus de achtergrond van de man die door Brussel in Griekenland aan de macht is gezet.
De veel gehoorde argumentatie is dat er in tijden van crisis mensen met ervaring nodig zijn, objectieve en pragmatische ‘problem solvers’ die niet als lokale politici van de publieke opinie afhankelijk zijn. Maar deze niet democratisch gekozen ‘technocraten’ blijken duidelijke commerciële belangen te hebben. De grote vertegenwoordiging van ex Goldman Sachs medewerkers als dergelijke ‘crisis managers’ is opmerkelijk.
Het is gebruikelijk dat topmanagers bij Goldman Sachs ongeveer tot hun vijfenveertigste werken, waarna zij al een miljoenen kapitaal hebben vergaard. Na hun loopbaan bij de bank worden ze uitgezet op belangrijke posities wereldwijd. Dit wordt wel de ‘Goldman Sachs diaspora’ genoemd. Er bestaat zo een omvangrijk netwerk van ex Goldman Sachs ‘alumni’ die hoge posities bekleden als ambassadeurs, financiële adviseurs bij centrale banken, directeuren van instituten als de IMF en de Wereldbank, en topposities bekleden bij beurzen en mediabedrijven..!!
Mario Monti, ook ex-Goldman Sachs..!
Net als in Griekenland is er in Italië een (niet democratisch gekozen) ex-Goldman Sachs medewerker aan de macht gezet. Mario Monti, een voormalig Yale student, met een loopbaan bij de Europese commissie, lid van de Bilderberg groep en huidig voorzitter van de Europese Trilaterale commissie, laat er geen gras over groeien. Eén van de eerste acties van de nieuwe premier was de privatisering van het water door te voeren. Iets waartegen de Italianen recent in een referendum tegen gekozen hadden. In een onlangs uitgelekte brief van het ECB aan Italiaanse regering bleek hoe direct de ECB de Italiaanse politiek voorschrijft.! Het is niet verwonderlijk dat de (eveneens niet democratisch gekozen) president van de ECB, Mario Draghi, óók een ex Goldman medewerker is.
En de lijst gaat door. Otmar Issing, voormalig bestuurslid van de Bundesbank en senior economist bij ECB was adviseur bij Goldman Sachs. Eveneens als Peter Sutherland, financieel adviseur van Ierse regering die een belangrijke rol speelde in de reddingsoperatie (nationalisatie) van de banken. En dan is er Robert Zoellick, voormalig hoofd buitenlandse relaties bij Goldman Sachs en protagonist in het Enron-schandaal. Zoellick was vice president van het investeringsbureau Fannie Mae, een hoofdrolspeler in de hypotheken-huizenfraude in de VS. Verder werkte Zoellick voor de Bush- regering waar hij een groot voorstander was van de deregulatie van de financiële sector. Deze brokkenpiloot is de huidige president van de Wereldbank.
In de Verenigde Staten is de invloed van Goldman Sachs alomtegenwoordig. Goldman Sachs was één van de hoofdsponsors van de verkiezingscampagne van Obama en de bank heeft een zeer directe relatie met de huidige regering. Veel financiële topposities van de Obama- regering worden bekleed door Goldman Sachs-alumni. Goldman Sachs heeft dankzij het strategisch plaatsen van medewerkers haar invloedssfeer wereldwijd enorm weten te verbreiden en er is geen enkele bank die of bedrijf dat een dergelijke macht heeft. Dit is verontrustend wanneer je bedenkt dat Goldman Sachs niet meer dan een parasitair gokinstituut is. Het is geen bank met PIN automaten of kantoren waar je een rekening kunt openen.
Goldman Sachs richt zich puur op speculatieve transacties, en handelt vaak met voorkennis en manipulatie. (In dit kader raden we je aan DIT artikel te lezen over de olieramp in de Golf van Mexico, die bij nadere studie dus tóch geen olieramp was..! GJ) Goldman Sachs is voor deze activiteiten meer dan eens veroordeeld. De boetes worden echter eenvoudig als onkosten afgeschreven, waarbij het dus, zonder enige twijfel, om georganiseerde misdaad gaat. Deze heeft echter zo’n grote omvang en is zo sterk verstrengeld met de politiek en het bedrijfsleven dat weinig mensen dit beseffen.
Democratie de nek omgedraaid..?
Met de afgelopen verkiezingen In mei heeft de Griekse bevolking heeft sinds twee jaar weer haar stem kunnen laten spreken. De uitslag was duidelijk. De nieuwe partij Syriza die als enige niet partij niet mee wil gaan in schuldaflossing en bezuinigingsplannen kreeg veel stemmen waardoor de traditionele partijen geen meerderheid wisten te krijgen. Het voorstel van Syriza voor re-distributie van inkomsten, het nationaliseren van de banken en stimuleringsprogramma’s voor de nationale industrie wordt door veel economen wereldwijd als coherent en verstandig gezien. De internationale media, die logischerwijs een spreekbuis van de financiële sector is, schildert Syriza echter af als een samenraapsel van extreem linkse organisaties die van geen samenwerking willen weten en Griekenland, en waarschijnlijk heel Europa naar de afgrond zullen brengen.
Achter het rookgordijn van de media en de openbare politiek wordt gestaag doorgewerkt aan de verdere afbraak van de democratie. Het overgrote deel van de nationale wetgeving wordt beslist in Brussel in een proces dat echt niet meer democratisch genoemd kan worden. Met het nieuwe, nauwelijks bekende, voorstel voor het ESM verdrag krijgt een volledig oncontroleerbaar orgaan de macht om zonder enig overleg een greep in de nationale staatskassen te doen. De voormalig president van de ECB, Jean-Claude Trichet stelde onlangs voor om van een Europa een federatie te maken die macht van nationale overheden over kan nemen als men dit nodig acht.
Dit zijn uiteraard allemaal zeer ingrijpende veranderingen en het is de bankwereld, en instituten als het IMF en de Wereldbank er alles aan gelegen dat de mensen slecht geïnformeerd, verdeeld en vooral bang zijn. Zonder met werkelijke relevante informatie te komen, scheppen de media het dreigende beeld van de crisis als een donkere naderende wolk waar we weinig invloed op kunnen hebben. Het enige wat we kunnen doen is schuilen en braaf luisteren naar de experts die ons vertellen dat we moeten toegeven en inleveren. Als angstige schoolkinderen kijken we op naar Amerikaanse kredietbeoordelaars en hopen maar dat ze ons zullen sparen met niet al te slechte rapportcijfers. Dicht bij grote broer Duitsland zullen we toch wel buiten de gevaren zone blijven…?
Maar we kunnen ons natuurlijk niet verschuilen achter een nationaliteit of politieke partij. Het was de centrum linkse partij van Papandreou die Griekenland de crisis inleidde. Het waren linkse partijen in Italië die hebben toegestaan dat Mario Monti de macht in handen werd gegeven. Het is geen strijd tussen links of rechts, of Noord of Zuid. De problemen zijn niet bij specifieke landen te leggen. Het is een internationale aangelegenheid en Griekenland is hierin slechts de proeftuin. Gelukkig zijn er organisaties die doorhebben dat er andere vormen van samenwerking en nieuwe initiatieven nodig zijn. Uiteraard worden deze organisaties genegeerd door de media, of in het geval van de Occupy beweging geridiculiseerd. Maar deze bewegingen zijn groeiend.
Het Franse blad ‘Liberation’ publiceerde onlangs een brief met de titel ‘Redt de Grieken van hun redders’. In deze brief, ondertekend door een collectief vooraanstaande Franse en Italiaanse filosofen, historici, publicisten, filmmakers en andere prominenten, wordt uitgelegd dat het in deze financiële crisis verder gaat dan het geld, het gaat om vrijheid. De strijd van de Grieken is de onze. Uit de slotzin van de brief die Dimitris Christoulas op zijn lichaam achterliet spreekt waarschijnlijk het duidelijkst de roep om verandering: ‘We zijn met 11 miljoen, onze naam is verzet’.
Hugo van der Zee
‘STRO’ – www.socialtrade.org
Bronnen:
* The best way to rob a Bank is to own one. William Black
* Economic and social effects of financial liberalization. Jayati Ghosh
* Looting: The Economic Underworld of bankruptcy for Profit. George Akerlof and Paul M Romer
* How Goldman secretly bet on the U.S. housing crash (Gregg Gordon) HIER
* Taking Hard New Look at a Greenspan Legacy HIER
* Proposals for Effectively Regulating the U.S. Financial System to Avoid Yet Another Meltdown – Gerald Epstein & James Crotty HIER
* Bretton Woods—Original Intentions And Current Problems HIER
* Interview met Heiner Flassbeck: Class War, Low Wages and Beggar Thy Neighbor HIER
* FBI waarschuwt voor hyphotheek fraude en crisis in 2004 (CNN) HIER
* Artikel ‘red de Grieken van hun redders’ via JOOP.nl HIER
* Plan Trichet HIER
* Hans-Werner Sinn. Griekenland moet uit euro HIER
* Campagne steun Obama HIER
* Independent: hoe Goldman Sachs Europa verovert.. HIER
* Wikipedia over ‘Short’ gaan.. HIER
