Waarom je ook geen Tetanus-vaccinatie nodig hebt..!

x

Ongeacht leeftijd of locatie…

x

Waarom je ook nooit een Tetanus-vaccinatie nodig hebt..!

2013 © WantToKnow.nl/.be

(Vertaald door Marame 21-11-2013 Bron: HIER)

x

Zoals met de meeste vaccins worden we geacht te geloven dat een tetanus prik een noodzaak is om ons te beschermen tegen een zogenaamde virulente ziektekiem die kan leiden tot onze dood. Als we zorgvuldig enkele van de feiten over tetanus overwegen die gemeld zijn in de medische literatuur, vinden we veel tegenstrijdigheden, inconsistenties en zelfs onwaarheden in relatie tot de werkelijke feiten over de bacterië die het neurotoxine produceert. Indien sporen van deze bacteriën zijn gevonden in grote aantallen van wonden zonder dat dit tetanus veroorzaakt, waarom is het dan toch beschouwd als een degelijke bedreiging voor ons allemaal?

Ziektes voorkomen doe je niet met een pil of vaccinatie. Gif heeft deze mogelijkheid niet. Tetanus is uniek onder de zogenaamde door vaccin te voorkomen ziekten, omdat het niet overdraagbaar is. Het ‘kudde-immuniteit’ argument is dus niet van toepassing. Tetanus als ziektebeeld is verbonden met de bacterie Clostridium tetani. Maar deze bacterie wordt in slechts 30% van de tetanusgevallen in een wond gevonden, en vaak geïsoleerd van patiënten waarbij helemaal geen tetanus is ontwikkeld.

De tetanus-bacterie is alomvertegenwoordigd. Het wordt gevonden op het oppervlakte van het lichaam, in de mond, in het maag-darmkanaal, en in huisstof en kleding. Het komt veelvuldig voor in gecultiveerde aarde. Het organisme leeft gewoonlijk onschuldig in de darmen van vele dieren, maar niet in de mens (plattelandsbewoners zijn hogere intestinale dragers dan stedelingen). Ondanks de alom vertegenwoordigheid van de zogenaamde oorzaak is de incidentie van tetanus toch beduidend laag.

Het is niet de bacterie zelf die de ontwikkeling van tetanus veroorzaakt maar de toxins die zij produceren onder anaërobe (zuurstofarme) omstandigheden. “Onder normale omstandigheden treed geen ziekte op als sporen worden geïntroduceerd in een wond.” (J. Ark Med Soc Vol 80, No 3 p134) en “Het is de gecompromitteerde host, of getraumatiseerde patiënt -hetzij door operatie of ongeval- die de meeste kans heeft om tetanus te ontwikkelen. “(J Foot Surgery Vol 23, No 3 P235).

De clostridium tetani is relatief onschuldig, maar het gaat om een bepaald toxine, tetanospasmin, waarvan de gevolgen moeilijk te bepalen zijn. Drs. Cecil en Loeb zeggen in hun ‘Textbook of Medicine’, dat “het tetanus toxine geen herkenbare pathologische laesies produceert in de weefsels die het beïnvloedt. Noch treden er specifieke veranderingen op in de plaats van infectie door Clostridium tetani.” Laten we eens kijken naar enkele van de in de medische literatuur gerapporteerde feiten.

In de medische literatuur gerapporteerde feiten.
In 1920 zei Sir Leonard Hill in een rapport tegen  het ‘Comite Medical Research’; “Tetanus en gasgangreen bacillen zijn schoon gewassen en geïnjecteerd onschuldig.” In ‘A System of Bacteriology’ Volume III, blz. 307, zeggen Drs Bosanquet en Eyre: “De bacillen zijn in zuivere cultuur niet in staat om te vegeteren in Viro, oftewel om te vermenigvuldigen in het lichaam.” Bovendien wordt in ‘Official History of the War, Pathology 1923’ vermeld dat: “Tetanus bacillen zijn gevonden in 20% van oorlogswonden hoewel er geen symptomen van tetanus aanwezig waren,” en “in 50% van de onbetwistbare tetanus gevallen zijn de bacillen niet te traceren.”

Kennis uit de wereldoorlogen niet gebruikt..?
“Tetanusbacillen zijn gevonden in 20% van oorlogswonden, hoewel er geen symptomen van tetanus aanwezig waren,”

en

“In 50% van de onbetwistbare tetanus gevallen zijn de bacillen niet te traceren.”

Uit hetzelfde boek blijkt ook dat clostridium tetani “gekweekt is uit de wond van een man die geen bewijs van tetanus toonde, 882 dagen nadat de wond was toegebracht” en “tijdens de oorlog besefte men dat het tetanus-bacil of haar sporen aanwezig kunnen zijn in een groot aantal wonden zonder dat ze tetanus produceren.”

We kunnen uit de bovenstaande feiten afleiden dat we als aanstichter van tetanus een bacterie hebben die:

(a) onschadelijk is een pure cultuur
(b) niet in staat is te vermenigvuldigen in het lichaam
(c) aanwezig in 50% van de onbetwiste tetanus gevallen, en
( d) aanwezig in 20% van de gevallen waarin geen tetanus symptomen verschenen, en vaak zelfs nog aanwezig in het lichaam na maanden of jaren zonder ooit symptomen te veroorzaken. Dit is dan wel een heel bijzondere aanstichter. Er wordt aangenomen dat hoewel de bacteriën zelf enigszins zwak zijn, hun sporen gedurende langere tijd kunnen blijven sluimeren in weefsels.

Als dit zo is, wat zijn dan de factoren die het de sporen mogelijk maken om uit te kunnen uitgroeien tot bacteriën die toxinen aanmaken? Wat zorgt ervoor dat ze actief worden? Waarom blijven ze sluimeren gedurende lange perioden? De antwoorden op deze vragen zijn niet aanstaande. Ze kunnen het antwoord leveren over de oorzaak van de ziekte, en in feite alle ziekten, want deze vragen hebben natuurlijk betrekking op de host (gastheer) in plaats van op de bacteriën. En het is de gastheer waarnaar we moeten kijken voor de oorzaak. Dáár zullen we de oorzaak van tetanus vinden, niet in een microscopisch stukje protoplasma dat wij begiftigen met bijna almachtige eigenschappen. Bacteriële ziekten hebben zogezegd een biochemische basis.

De tetanusbacteriën kunnen een factor van tetanus zijn. Het toxine kan wellicht betrokken zijn op een andere manier, maar dat deze de fundamentele veroorzakers zijn is nonsens. Anders zou de ziekte veel vaker voorkomen, gezien het feit dat de bacteriën zo vaak gevonden worden in en op ons lichaam.
De geografische spreiding van tetanus over de hele wereld volgt in het algemeen de gebieden van vochtig, warm klimaat met vruchtbare aarde – de hoogste percentages komen voor in de ontwikkelingslanden, met name in landen in de buurt van de evenaar.

De meeste mensen associëren tetanus met de wond van een roestige spijker of diepe steekwond waarbij het moeilijk is voor zuurstof om de wond te bereiken. Dit soort wonden zijn slechts verantwoordelijk voor iets meer dan de helft van de teteanus gevallen in de ontwikkelde landen. Andere genoemde oorzaken zijn; midden-oorontsteking, amandelontsteking, appendicitis, tandheelkundige infecties, abortussen en in sommige gevallen is er zelfs nóch een geschiedenis van letsel, nóch een detecteerbare wond! Ook laboratoriumonderzoeken produceren vaak negatieve resultaten.

Wat is de echte oorzaak van tetanus?
Hoe kan het worden voorkomen, en hoe kan een patiënt herstellen wanneer tetanus zich heeft ontwikkeld? De echte oorzaak van tetanus is niet een ziektekiem, maar vuil en smerigheid. De bacteriën zijn onschadelijk wanneer geplaatst in een chirurgisch schone wond. Tetanus ontstaat wanneer er in een wond vuil wordt vastgehouden in de weefsels. De bacillen circuleren niet in het bloed. Ze blijven op de plaats waar ze binnen kwamen in de wond en produceren toxine. Een van deze toxines, tetanospasmin, is een van de meest gevaarlijkste toxines die we kennen die de gelegenheid geeft voor drastische activiteit in de zenuwweefsels.

De andere toxine, tetano-lycin, kan een aftakeling veroorzaken van de bloedcellen. Als een goede wonddrainage wordt vergemakkelijkt vanaf het begin, zal tetanus niet ontwikkelen als gevolg van een wond. Als tetanus zich al heeft ontwikkeld, moet er een insnede worden gemaakt om drainage toe te laten zodat de vreemde stoffen afgevoerd kunnen worden. Zodra de wond wordt geleegd en gereinigd, zijn de bacteriën niet in staat om de krachtige toxinen te veroorzaken die als gif in het lichaam werken. Zodra de vergiftiging ophoudt, zal de patiënt zich gaan herstellen. Het kunnen tegengaan, vernietigen en het elimineren van toxine zal afhangen van de gezondheid en kracht van de patiënt.

De patiënt die lijdt aan tetanus moet naar bed worden gebracht om te rusten, warm gehouden worden, en het vasten moet onmiddellijk worden gestart. Zij moeten heilzame hygiënische drainage krijgen en het vasten moet voortgezet worden totdat alle symptomen verdwenen zijn. Wonden moeten nooit worden toegestaan om zich op te hopen. Drainage moet worden aangeboden, en als dit gedaan is, is er geen gevaar.

De Tetanus-types
Een tekst uit 1940 biedt nog steeds wat van de meest waardevolste informatie over Tetanus die er is. Het is geschreven voordat antibiotica bestond, en in een tijd waarin men nog een grondige kennis van tetanus had. Er zijn vijf soorten tetanus en deze kunnen alle worden voorafgegaan door aspecifieke waarschuwende symptomen zoals rusteloosheid, prikkelbaarheid en hoofdpijn.

1. Subacute tetanus wordt gekenmerkt door een zekere halsstijfheid in de spieren aan de achterkant van de nek; spasticiteit, evenals verhoogde spier rek-reflexen, vooral in de onderste ledematen. Patiënten hebben over het algemeen meestal ’s nachts korte spasmen.
2. Lokale tetanus (zeldzaam) is wanneer de contracties van de spieren slechts in het gebied van de infectie zelf voorkomen. Deze samentrekkingen kunnen wekenlang aanhouden wanneer ze behandeld worden door de traditionele ziekenhuis methode.
3. Cephalic tetanus (zeer zelden) wat kan optreden na middenoorontsteking met een gebarsten trommelvlies, of na verwijdering van tanden of tandheelkundige werk, met slechte wondbehandeling. (Maar nogmaals, gastheercondities bepalen de uitkomst). Clostridium tetani kan worden gevonden in schraapsels van het middenoor. Soms worden de tetanus sporen juist ingebracht door de conus die door de arts in het oor wordt gestoken om een kijkje te nemen, of zijn ze via vingers overgebracht naar het oor. De belangrijkste symptomen van deze vorm van tetanus zijn in gebied van het hoofd en het gezicht.
4. Gegeneraliseerde tetanus (meest voorkomende soort, ongeveer 80%). De symptomen beginnen bij het hoofd en dalen naar beneden. Reflex spasmen doen zich gewoonlijk binnen 24-72 uur voor, dit is bekend als de “onset-time” (“aanvangstijd”). In het begin zal de persoon moeite hebben met het openen van de mond, een stijve nek hebben, en moeite hebben met slikken.
5. Neonatale tetanus werd geëlimineerd uit ontwikkelde landen VOORDAT vaccins of antibiotica werden uitgevonden, in de eerste plaats vanwege toename van basishygiëne.

Tetanus sporen zijn overal in de omgeving te vinden. Op uw boekenkast, in de achtertuin, in kleding en huisstof en in je mond en ontlasting. Tetanus staat erom bekend voor te komen na chirurgie en onschadelijke procedures zoals huidtesten of intramusculaire injecties van medicijnen en vaccinaties.
Clostridium bacteriën komen vooral voor in de darmen en uitwerpselen van ratten, cavia’s, kippen, katten, honden, schapen, runderen en paarden. Ongeveer 5% van de mensen heeft vermenigvuldigende clostridium tetani in hun darmen zonder dit te weten. De tekst uit 1940 gaat echter uit van zelfs 25%.

Vaccins voorkomen Tetanus niet. Een tetanus vaccin beschermt NIET tegen het krijgen van tetanus. Terwijl de medische professie graag de eer voor ALLE achteruitgang van tetanus aan een vaccin geeft, is dit gewoon onwaar. Het bewijs daarvan ligt bij de neonatale tetanus van de ontwikkelde wereld, die VERDWENEN is ver vóór het bestaan van zowel anti-toxinen of een vaccin.

Als we kijken naar de gedocumenteerde ‘Tetanus Sterfte Engeland & Wales 1901-1999‘, vinden we dat de toediening van het tetanus vaccin waarschijnlijk geheel zinloos is, en dat het vooral voor kinderen risico’s op bijwerkingen van de vaccins vergroot zijn. Zoals met veel virale ziekten en epidemieën vond de achteruitgang van Tetanus plaats ver voor het tetanusvaccin. Sterfgevallen in verband met Tetanus en tetanus incidenten zijn in het algemeen sterk gedaald lang voordat het vaccin op grote schaal werd geïntroduceerd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Debat over de vraag of de mens in de afwezigheid van vaccinatie circulerend antitoxine tegen tetanus kan ontwikkelen is zinloos, omdat het bewijs van natuurlijke immuniteit al wereldwijd is waargenomen.

Tegenstrijdige studies..?
Hoewel er tegenstrijdige resultaten waren, hebben sommige studies uit Brazilië, China, Ethiopië, India, Italië, Israël, Spanje en de Sovjet-Unie aangetoond dat er een aanzienlijk deel van geïmmuniseerde populaties is met detecteerbare niveaus van antitoxine. Specifieker nog hadden tot 80% van de mensen in India en tot 95% van de personen in een groep Ethiopische vluchtelingen niveaus van antitoxine die bescherming suggereren. Het is toegegeven door medische experts dat dit fenomeen niet voldoende is onderzocht. En toch blijkt dat als er onverwachte of ongewenste bevindingen naar voren komen, er in plaats van erkenning van de resultaten het slechts wordt gepresenteerd als een lopende discussie!

De ontwikkeling van tetanus door een diepe punctie wond staat erom bekend eventuele latere immuniteit niet te garanderen. Dan rijst dus de serieuze vraag – hoe is een vaccin in staat om langdurige immuniteit te bieden? Een goede en natuurlijke immuniteit wordt bereikt door de inname van tetanus sporen op natuurlijke wijze, wat het immuunsysteem met al zijn niveaus op een passende manier stimuleerd. Critici van de vaccinatie benadrukken vaak het feit dat het injecteren van vreemd antigeen in het lichaam een deel van het immuunsysteem overslaat, wat juist leidt tot een beschadigde gastheer.

Dr. Viera Scheibner, een onderzoeker naar de doeltreffendheid en gevaren van vaccinaties, wijst erop dat elke injectie feitelijk een diepe steekwond is. Tetanus wanneer via een wond veroorzaakt geeft geen langdurige goede immuniteit. Net als de soortgelijke actie van vaccineren; we slaan dan zelfs een gedeelte van ons uitgebreide immuunsysteem over als gevolg van onnatuurlijke binnenkomst. Met een duidelijk gebrek aan begrip over dit aspect van de wereldgezondheids ‘experts’ van vandaag, is het verrassend dat hun algemene conclusie is dat “zelfs indien natuurlijke immuniteit optreedt bij bepaalde bevolkingsgroepen, er niet op kan worden vertrouwd om tetanus onder controle te hebben.”

In 1973 was van de naar schatting één miljoen tetanus sterfgevallen wereldwijd 60 tot 90% (oftewel de meeste tetanus gevallen) neonataal. De meest eenvoudige en effectieve manier om dit probleem te verminderen is natuurlijk verbeterde hygiëne aan het kraambed, naast voor de hand liggende verbeteringen van de gezondheid van de bevolking in het algemeen. Het volgende is ontleend uit ’the Medical Press’, uit 3 november 1948:

“Het niet zelden falen van de tetanus antitoxine profylacse blijkt uit het feit dat sterfgevallen door tetanus optreden in 7% van de civiele gevallen en in 50% van de militaire gevallen, ondanks het gebruik hiervan.” Uit ‘The Medical History of the Second World War, Medicine and Pathology’, merken we op; “Het is teleurstellend om te zien dat de sterfte dezelfde is als in 1914-1918. Er is nog steeds geen overtuigend bewijs dat anti-tetanische serum genezende waardes bezit.” Veel meer van dergelijke uitspraken van strikt ‘orthodoxe’ bronnen kunnen worden aangehaald om onze bewering dat het serum niet in staat is enige bescherming tegen tetanus biedt te bevestigen. Maar we moeten nu echter naar een ander belangrijk aspect met betrekking tot de tewerkstelling van het serum.

Is er een gevaar in wat betreft de injectie van het vaccin, en zo ja, bestaat er ook maar een test waarin de waarschijnlijkheid van de ontwikkeling van ‘allergische reacties’ in bepaalde patiënten wordt aangetoond? Er kunnen ernstige gevolgen optreden na de introductie van het tetanus anti-toxine in het lichaam, en er is geen geldige manier om van te voren de mogelijkheid van deze bijwerkingen te bezien. De meeste handboeken over bacteriologie wijzen op de ‘feilbaarheid van de intradermale gevoeligheid test’. De zogenoemde allergische verschijnselen kunnen onmiddellijk na de injectie verschijnen, of vertraagd na gedurende 1-14 dagen.

Directe ‘reacties’ op toxoïde omvatten anafylactische shock, bewusteloosheid en de dood. Latere reacties kunnen koude rillingen, koorts, urticaria (netelroos), angioneurotisch oedeem (plotselinge pijnlijke opzwellingen van diepere weefsels), gezwollen lymfeklieren, of pijn in de spieren en gewrichten zijn. De anti-toxine kan fataal zijn. Er is ook een ander gevaar in verband met de gevaarlijke doch dramatische praktijk van bloedtransfusie. Dr Meyer heeft dit te zeggen in zijn boek ‘Side Effects of Drugs’: “Zes gevallen van transfusie reacties traden op in 8 ontvangers van bloed van O-donoren die eerder gevaccineerd waren met anti-toxinen (difterie en tetanus anti-toxinen).”

Ze weigeren de medicijnen, het vaccin en de sera de schuld te geven voor de ‘reacties’ die op hun toediening volgen, maar beweren dat de patiënt ‘gevoelig’ was. Het enige wat dit betekent is dat de medicijnen niet schuldig zijn. De schuld ligt bij de patiënt. Hij of zij was ‘gevoelig’. In meer of mindere mate, zijn we allemaal gevoelig voor vergif. Dat wil zeggen dat wanneer vergif via een bepaalde manier in ons lichaam wordt gedrongen, er een poging wordt gedaan om dit vergif te weerstaan, te verdrijven of te neutraliseren, het lichaam ervan te ontdoen, om ze te vernietigen. In het proces van het neutraliseren is uitstoot van en verzet tegen de acute vergiftigingssymptomen de actie van het lichaam, niet van de medicijnen of serum. Het zijn acties van het lichaam om zich te verdedigen tegen het gif.

Tetanus Vaccin Ingrediënten.
Er zijn inmiddels maar liefst 15 verschillende tetanus-bevattende vaccins vervaardigd, door diverse farmaceutische bedrijven die in Amerika gelicenseerd zijn. De tetanus-bevattende vaccins zijn alleen voor volwassenen gelicenseerd, vier hebben een licentie voor het gebruik als herhaal-vaccin (booster-shot), één van de vaccins bevat alleen tetanus en heeft een licentie voor gebruik door personen van 7 jaar en ouder, en de rest zijn combinatievaccins die een of meerdere van de volgende vaccins bevatten: kinkhoest, difterie, hepatitis B, Hib, polio en / of meningokokken.

Vanaf augustus 2012, zijn er 22.143 bijwerkingen bij kinderen en volwassenen gemeld aan de ‘Vaccine Adverse Events Reporting System’ (VAERS) als gevolg van tetanus vaccins of tetanus bevattende vaccins in combinatie met het difterie vaccin (TT, TD, DT), en 67 sterfgevallen. En ernstige, gerapporteerde tetanus vaccin bijwerkingen zijn onder andere: shock, zenuwziekte, toevallen, encefalopathie, verlammingen, Guillain-Barre Syndroom (GBS), en de dood.Het vaccin wordt gemaakt van het tetanustoxoïde wat geïnactiveerd is door formaldehyde. Om de toxoïde te produceren wordt de bacterie gekweekt in een vloeibaar medium in vergisters met grote capaciteit.

Het medium bestaat uit spijsverteringsenzymen uit melkeiwit – naar verluidt vrij van verontreinigingen – die wordt geoogst door middel van filtratie, dan gezuiverd en ontgift. Het vaccin bevat ook aluminiumhydroxide of fosfaat, wat fungeert als een adjuvant (een stof gebruikt in een combinatie om activiteit te verhogen). Ook thimerorsal, een kwik-bevattende verbinding, wordt in de ingredientenlijst van enkele DTaP vaccins gevonden; waarvan beweerd wordt dat het bacteriële verontreiniging door overgroei kan voorkomen.

De risico’s van tetanus vaccins wegen feitelijk veel zwaarder dan enig voordeel..!
Volgens de medische literatuur is tetanustoxoïde een van de meest potente vaccinaties routinematig gebruikt bij kinderen, waarbij beschermende niveaus worden verkregen door vaccinatieschema’s vanaf de neonatale periode. Blijkbaar in tegenstelling tot de difterietoxoïd, die juist wordt belemmerd in de aanwezigheid van passief overgedragen maternale anti-toxines, wordt bij de tetanustoxoïde aangenomen dat deze juist minimaal geremd wordt door maternale antitoxine.

Interessant is echter dat studies in de VS hebben aangetoond dat baby’s hoge niveaus van circulerende tetanus antitoxine hebben, ruim boven het beschermende niveau, op de leeftijd van 2 maanden vóór het begin van vaccinatieschema’s. (Barkin RM et al. DTP reacties en serologische respons in een schema met een verlaagde dosis, J Pediatr 105:.. 189-94, 1984 – Barkin RM et al. Pediatric difterie en tetanustoxoïden vaccin J Pediatr 106: 779-81, 1985.) .
In één studie ontwikkelden 11 gezonde proefpersonen die het tetanus herhaal-vaccin kregen een verlaging van de T-lymfocyt helper/onderdrukker ratio, zoals ook wordt gezien bij patiënten met AIDS. (NEJM, 1984, 310:198-9. Eibi MM et al. Abnormale T-lymfocyten subpopulaties bij gezonde proefpersonen na tetanus booster).

In een artikel over tetanus door dr. Kris Gaublomme, een medisch gekwalificeerd homeopaat en vaccin onderzoeker, besluit hij met: “De overweldigende hoeveelheid literatuur over nadelige bijwerkingen van het tetanustoxoïd vaccin en de ernst van deze complicaties, maken het absoluut onmogelijk om ze weg te zetten als zeldzaam en onschuldig. Dit kan alleen maar aantonen dat er een groot gebrek aan kennis is van de desbetreffende literatuur.”

Sommige medische professionals dringen er op aan om adrenaline direct beschikbaar te hebben wanneer tetanustoxoïd wordt toegediend; waarmee ze dus toegeven dat de vaccinatie in feite een levensbedreigende medische interventie is – zelfs in ogenschijnlijk gezonde individuen. Dit spreekt voor zich. Een leven op het spel zetten door een interventie die waarschijnlijk niet effectief is een ziekte die waarschijnlijk nooit zal optreden te vermijden, is geen goede medische handeling.

Het enige wat nodig is wereldwijd om de meerderheid van de tetanusgevallen te voorkomen, is een schone schaar om de navelstreng van een pasgeborene door te knippen. Informatie, zeep en peroxide doen allicht meer dan dat de tetanusvaccinatie doet. Geneesmiddelen, vaccins en anti-toxines zijn een gevaar voor de gezondheid. Een zieke kan niet vergiftigd worden voor goede gezondheid..!!

Vertaald door Marame 21-11-2013.

* * *

x

Andere waardevolle wetenschappelijke publicaties die de tetanus vaccins koppelen met de ziekte:

Griffin MR, et al, “Risk of seizures and encephalopathy after immunization with the diphtheria-tetanus-pertussis vaccine,” JAMA 1990 Mar 23 30;263(12):1641-1645.
Blumberg DA, “Severe reactions associated with diphtheria-tetanus-pertussis vaccine: detailed study of children with seizures, hypotonic-hypo-responsive episodes, high fevers, and persistent crying.”Pediatrics 1993 Jun; 91(6):1158-1165. Vaccinations and Convulsions Citations.

Baraff LJ, “Infants and children with convulsions and hypotonic-hypo-responsive episodes following diphtheria-tetanus-pertussis immunization: follow-up evaluation,” Pediatrics 1988 Jun; 81(6):789-794.

Gross TP, Milstien JB, Kuritsky JN, “Bulging fontanelle after immunization with diphtheria-tetanus-pertussis vaccine and diphtheria-tetanus vaccine.” J Pediatr 1989 Mar;114(3):423-425.

Jacob J, Mannino F, “Increased intracranial pressure after diphtheria, tetanus, and pertussis immunization.” Am J Dis Child 1979 Feb;133(2):217-218.

Paradiso, G et al, “Multifocal Demyelinating Neuropathy after Tetanus Vaccine”, Medicina (B Aires), 1990, 50(1):52-54.

Walker AM, “Neurologic events following diphtheria-tetanus-pertussis immunization,” Pediatrics 1988 Mar;81(3):345-349.

Greco D, et al, “Case-control study on encephalopathy associated with diphtheria-tetanus immunization in Campania, Italy,” Bull World Health Organ 1985;63(5):919-925.

Baraff, LJ, et al, “Possible Temporal Association Between Diphtheria-tetanus toxoid-Pertussis Vaccination and Sudden Infant Death Syndrome”, Pediatr Infect Disorder, Jan-Feb 1983, 2(1): 5-6.

Flahault A, “Sudden infant death syndrome and diphtheria/tetanus toxoid/pertussis/poliomyelitis immunisation.”, Lancet 1988 Mar 12;1(8585):582-583.

Burmistrova AL, “[Change in the non-specific resistance of the body to influenza and acute respiratory diseases following immunization diphtheria-tetanus vaccine],” Zh Mikrobiol Epidemiol Immunobiol 1976; (3):89-91.

Pantazopoulos, PE, “Perceptive Deafness Following Prophylactic use of Tetanus antitoxin”, Laryngoscope, Dec 1965, 75:1832-1836.

Bron: Dave Mihalovic– Why You Never Need A Tetanus Vaccine, Regardless of Your Age or Location