Advertentie

Resultaatvoetbal? Wélk ‘resultaat’ in vredesnaam?


In het onderstaande artikel trekt Ronald Jan Heijn, die hier al eens eerder de gastcolumn schreef, een parallel tussen het voetbal, met name het WK-finale-voetbal van Nederland, en veel van de huidige maatschappelijk ontwikkelingen.
Hij pleit opnieuw voor een ruimere manier van denken als oplossing voor de problemen in de wereld. Zie in dit verband ook zijn vorige gastcolumn. hier

Begin jaren tachtig speelde Ronald Jan Heijn in het Nederlands Hockey Elftal en was destijds zeer verbaasd over de toegepaste (beperkte) visie binnen de topsport. In 1985 pleitte hij daarom voor mentale begeleiding binnen het hockey. Maar deze -als ‘soft’ gekarakteriseerde- opmerking bleek in de ‘harde en nuchtere’ sportwereld gelijk te staan aan ‘vloeken in de kerk’.
Ronald Jan’s verbazing ging toen over in inzicht. En juist over dát inzicht gaat dit artikel..

X

* * * * * * *

X

Resultaatvoetbal: maar welk resultaat in vredesnaam?

Het einde van een ontspoorde denk- en speelwijze?

x

© RonaldJan Heijn / juli 2010

x

Ronald Jan Heijn over de diepere achtergronden van het afgelopen WK-voetbal.

We hebben met z’n allen kunnen zien en ervaren dat een evenement als het WK-voetbal een invloedrijke gebeurtenis is. Of we dit nu leuk vinden of niet. Als het zoveel mensen raakt, wordt het belangrijk te beseffen waarom dat zo is.
Maar ook, waarom het Nederlands voetbalelftal speelde zoals het speelde. Vooral het Nederlandse spel werd de dag na de finale in de hele wereld gehekeld. Het was veel te hard en toonde veel ‘te weinig voetbal’. Een Engelse krant had nog de kortste en beste samenvatting in dit kader: Beauty 1 – Beasts 0. Hoe treffender kun je het stellen?
Dit artikel gaat over ontsporingen, de weg die we zijn ingeslagen, de diepere oorzaak en opwinding in de maatschappij en de verstrekkende gevolgen.

Op een internationale internetsite was het volgende te lezen: ‘rarely has there been a more physical final with the Netherlands coming to Soccer City intent on kicking the living daylights out of Spain.’

Zelden zo’n eensgestemde mening gelezen vanuit de hele wereld. Niet een paar landen, nee, iedereen was ‘geschokt’. Helaas deel ik die visie ten zeerste. Vooral tijdens de eerste helft had ik sterk de neiging weg te gaan. Schaamte was hoofdzakelijke emotie. Maar ook in de tweede helft kon ik me geen moment met het elftal verbinden. En eigenlijk tijdens de meeste wedstrijden van Oranje niet.
Het was soms spannend, maar attractief en mooi voetbal? Eigenlijk al twee jaar niet. Natuurlijk respecteer ik Van Marwijk, het team, hun missie en hun resultaat. Het resultaatvoetbal is echter een zeer beperkte manier van denken en dat komt nu maar al te duidelijk naar voren.

Twee scholen
Even zwart-wit gesteld zijn er in het voetbal twee scholen: die van het ‘resultaatvoetbal’ en die van het ‘aantrekkelijke voetbal’. Dit zijn meestal twee gescheiden werelden, twee verschillende culturen die elkaar niet echt begrijpen. De resultaatvoetballers vinden de anderen maar ‘salonvoetballers, die onrealistisch bezig zijn, want aan het eind van de rit telt alleen het resultaat’.

De liefhebbers van ‘aantrekkelijk voetbal’ zijn van mening dat de resultaatvoetballers ‘de schoonheid van het spel en de sportiviteit uit het oog verliezen en daardoor het spel doodmaken’. Overduidelijk hangt Bert van Marwijk de visie van het resultaatvoetbal aan. Natuurlijk wil hij best wel mooi voetbal spelen, maar omdat het resultaat heilig is, komt het er zelden van. Want ga maar na …

De weg ernaar toe
Tijdens de voorbereiding en de kwalificatieronden was er niet veel mooi voetbal te bespeuren. Ook al waren hier mindere tegenstanders, ik kan me geen wedstrijd herinneren waarvan je zegt ‘dat was genieten’. Dat is niet erg, is dan redenatie van de resultaatvoetballer, want het gaat er tenslotte om dat je de eindronde haalt.

Vervolgens kunnen we inderdaad naar Zuid-Afrika, maar in de poule was het spel zelfs zeer matig. Wel georganiseerd, maar afwachtend en verdedigend. Een echte mooie voetbalsfeer en –spel was er niet te bewonderen. De redenatie is dan wederom, ‘geen probleem, zolang we maar winnen, het resultaat is het belangrijkst, we zijn door, geef ons even de tijd’.

Wereldkampioen gele kaarten
Daarop volgend wordt er in de kwart- en halve finale wederom niet goed gespeeld en wordt openlijk de tegenstander geprovoceerd om over de schreef te gaan en een kaart te krijgen. Als je dat doet, ben je professioneel en volwassen geworden, althans binnen de resultaatvoetbal-filosofie. Dus weer waren het geen mooie wedstrijden, maar … ‘wie maalt erom, want we staan in de finale!’.

Oranje-speler Nigel de Jong heeft hier -in een oefenwedstrijd tegen de VS- Stuart Holden een gebroken been bezorgd met een tackle.. Voorbode van things-to-come in het WK-toernooi?

Ondertussen is Nederland allang gekroond tot wereldkampioen gele kaarten en in de finale hebben ze die nieuwe positie meer dan waargemaakt! Spanje daarentegen werd het land met de minste overtredingen en heeft tevens de Fair Play Cup gewonnen.

Het lijkt er wel op, of -in de ogen van de resultaatvoetballer- het winnen van die FairPlay-troffee een doodzonde is! Dat als je die wint, dat je dan écht iets verkeerd gedaan hebt.
Want in principe speel je ‘op het randje, en als het nodig is, er overheen. En blijkbaar was er in de finale dus ‘veel nodig’…

Finale
Eenmaal in de finale dus, waren we – vooral de eerste helft – enorm opgefokt en gespannen. We spelen hard en deelden minimaal 3 doodschoppen uit. We ontvingen 8 gele kaarten en 1 rode, we scoorden niet en verloren in de verlenging met 0-1. Zie hier, het resultaat van twee jaar resultaat-voetbal! De kaarten geven het al aan: als je de kleur geel mengt met rood, krijg je oranje..! Maar het gaat veel verder.

Vergeet de kaarten, kijk naar het proces, de weg ernaartoe. Deze weg is twee jaar geleden al ingeslagen. De KNVB heeft met de keuze van resultaattrainer Van Marwijk dit pad ingezet, dus de KNVB is verantwoordelijk voor deze ingeslagen weg. (Van Marwijk heeft ‘gewoon’ zijn werk gedaan en zijn aard en zijn filosofie gevolgd.) Een resultaatvoetballer roept maar al te graag, ‘het doel heiligt de middelen’.
Dus liever met slecht voetbal – wedstrijden lang – wereldkampioen worden, dan met oogstrelend voetbal tweede, derde of vierde.  De ‘mooi-voetballer’ daarentegen vindt dat het proces net zo belangrijk is als het resultaat, eigenlijk belangrijker, en als er een doel is, moet dat attractief voetbal zijn.

Stel wél wereldkampioen..
Stel dat Nederland vlak voor tijd wél een doelpunt had gemaakt. Dan had Nederland binnen de reguliere tijd, in exact dezelfde wedstrijd, met 1-0 gewonnen. Dan waren we wél wereldkampioen geworden. Maar wat was het resultaat, wat was onze oogst dan geweest? Wat je zaait, zul je oogsten. Het buitenland was in ieder geval op dezelfde manier over ons heen gevallen! Hetzelfde vernietigende commentaar.

Dan hadden we in hun ogen de ‘wereldkampioen van de schande’ geheten, of iets dergelijks. Beasts 1- Beauty 0. Met andere woorden, wat is nu belangrijker, het worden van wereldkampioen of het laten zien van onze werkelijke aard, en het spelen van mooi, attractief en georganiseerd voetbal?

De leeuw als Koning Voetbal.. De Nederlandse leeuw is oranje, een mix van geel én rood..!

De zin van het leven
Om die vraag te kunnen beantwoorden komen we bij de vraag uit: wat is de zin van het leven? Want als je het antwoord hierop weet, weet je ook het antwoord op de vraag ‘wat belangrijker’ is. Als bijvoorbeeld het doel van het leven is om lessen te leren, dan maakt het resultaat (eerste of tweede) dus niet zo uit, als je er maar van leert.

Als het doel van het leven is, om overal en altijd eerste te worden, dan is het dus wel belangrijk perse kampioen te worden. Met andere woorden, afhankelijk van hoe je de zin van het leven ervaart, bepaalt dat het antwoord op de vraag of resultaatvoetbal een goede aanpak is. Grappig eigenlijk, aangezien in voetbal het doel zo’n belangrijke plaats in neemt: daar moet je ‘m inschieten. Maar dit doel is – neem ik aan – ondergeschikt aan ‘het doel in het leven’. Dus …. wat is dan het doel van het leven? Waar doen we het allemaal voor? Wat is de zin?

Gebrek aan mentale begeleiding
De vraag ‘waar doe ik het voor?’ kun je ook in het klein stellen, bijvoorbeeld als voetballer van het Nederlands Elftal. En wat wil nu het geval? Het type begeleiding die de spelers helder in hun hoofd kan houden, heeft het voetbalteam niet in het begeleidingsteam zitten. Terwijl bij andere sporten een sportpsycholoog al normaal en onmisbaar wordt beschouwd.

In het voetbal is het nog steeds ‘not done’. Het is dan ook een bekend feit dat het Nederlandse voetbal ouderwets en conservatief is. Getuige ook de uitspraak van de fysiotherapeut van het voetbalteam in een interview op de vraag waarom er geen sportpsycholoog bij is: ‘Je neemt toch ook geen tandarts mee of cardioloog? In principe spelen de begeleiders en coach ook de rol van psycholoog. Het zijn allemaal mensen met ervaring die dingen aanvoelen’.

Wat zou deze fysiotherapeut ervan vinden, als hij niet in het begeleidingsteam wordt opgenomen met het argument, ‘we nemen wel wat extra pleisters mee, en wat water en een spons’. Zo’n antwoord geeft aan dat men geen weet heeft wat een fysiotherapeut doet en hoe belangrijk hij is voor het team. Ditzelfde geldt voor zijn uitspraak over de sportpsycholoog.

De nationale damesteams van waterpolo en hockey weten beter en hebben voor een groot deel hun succes te danken door deze begeleiding op weg naar (!) en tijdens de Olympische Spelen in Beijing. Maar ook de Duitse en Spaanse voetballers hebben zo’n man op de bank zitten.

Belang sportpsychologie
Ook het Nationaal Sportinstituut Papendal heeft een sportpsycholoog in dienst, Rico Schruijers. Hij begeleidt niet alleen topsporters, maar ook de luchtverkeersleiding op Schiphol en de luchtmacht, alsmede dirigenten en musici. De overeenkomst tussen deze beroepen is dat het stressberoepen zijn, waar op een bepaald moment een hoge prestatie wordt verwacht.

Sportpsycholoog Rico Schruijers kan ongetwijfeld een boekje open doen over de 'spanning-in-oranje'.. (klik op de foto voor zijn website)

Presteren onder druk, omgaan met stress, teambuilding, inspireren tot het leveren van topprestaties. Hoe zit het met motivatie, spanning, concentratie en zelfvertrouwen? Allemaal thema’s die Schruijers inzichtelijk en bespreekbaar maakt.

Schruijers: ‘Een sporter kan technisch, tactisch en fysiek nog zo goed voorbereid zijn, op topniveau zitten, maar als hij of zij niet weet hoe mentaal bijvoorbeeld met wedstrijdspanning om te gaan, dan is er van dat topniveau niets terug te zien in een wedstrijd.
De sportpsychologie gaat op zoek naar de oorsprong van die spanningen en welke gedachten zich daarbij afspelen. Door middel van gedachte- én ontspanningstraining worden oplossingen gevonden’
.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik had deze man, of een collega, heel graag bij het voetbalteam gehad. Nog niet overtuigd? Hier een andere toepasselijke uitspraak van hem: ‘De grootste valkuil is een combinatie van té graag willen en té perfectionistisch zijn …‘

Mentale begeleiding was sleutel geweest
Sterker, als het team de afgelopen twee jaar tevens mentale begeleiding had gekregen en dus ook vlak voor de finale ‘hiermee’ bezig geweest, dan was de wedstrijd volledig anders begonnen. Want het enige dat je te doen hebt, is de spelers ontspannen en speels te wedstrijd in te laten gaan. Geen enkele speler hoeft verteld te worden dat het een belangrijke wedstrijd betreft. Dat weet hij wel. Sterker, dat is wel het laatste dat je tegen de spelers moet zeggen, want dat zorgt voor meer stress en verlamming.

De sportpsycholoog heeft – samen met het hele begeleidingsteam – een enorme belangrijke taak. En als het goed is, is die basis allang in de voorbereiding gelegd en weten alle leden van het begeleidingsteam wat van hen verwacht wordt. Namelijk, zorgen dat de spelers in hun spontaniteit blijven cq. komen. Dit is van wezenlijk belang. En wat je dan eigenlijk doet, is ‘het uitschakelen van het hoofd’.

Was de stramheid in het spel van Van Persie te wijten aan de onderliggende krampachtigheid..? Té graag willen en daardoor niet 'spontaan' kunnen voetballen?

Dubbele aansturing
Want als het hoofd teveel blijft ‘werken’, krijg je een zogenaamde ‘dubbele aansturing’. Namelijk, die van het (spontane) lichaam en die van het (tobbende) hoofd. De aansturing van het tobbende hoofd werkt remmend en soms zelfs tegengesteld, waardoor ook vaak blessures ontstaan.

Omdat een spier, als het spontaan reageert en vervolgens wordt geremd, kan verrekken of scheuren. Van Persie was een goed voorbeeld van een ‘dubbele aansturing’, aangezien souplesse en vloeiendheid bij hem danig ontbrak. Hij wilde te graag en zat daardoor teveel in zijn hoofd.

Krampachtigheid door tactiek
Leuke lezers-vraag tussendoor: waarom zou een ‘mooi-voetbal-coach’ Van Persie al veel eerder uit zijn lijden hebben verlost dan Van Marwijk die hem 7 wedstrijden lang opstelde en maar bleef wachten op dat ene beslissende ‘Van-Persie-moment’? Er waren toch 23 spelers? Men zegt dat er een eenheid was, inclusief reserves.

Kan een reserve wel moeiteloos invallen en een meerwaarde zijn, als er krampachtig aan ‘de basis-elf’ wordt vastgehouden? Hoe geloofwaardig is een coach voor reserves, als hij een speler-uit-vorm 7 wedstrijden lang de hand boven het hoofd houdt? Geeft dat vertrouwen en een eenheidsgevoel? Het ‘rationele hoofd’ kan wel zeggen ‘we zijn een eenheid en hebben een missie’, maar wat voelt het lichaam? Wat doet ‘je gevoel en intuitie’ met je, als het niet echt wordt gevoeld? En waar blijft dan de spontaniteit van het kind dat niet kan wachten totdat het wordt losgelaten in het weiland?

Angst als raadgever
Wat gebeurt er met ‘het kind’ als er wordt gehamerd op ‘een solide organisatie en veldbezetting’ en ‘het vermijden van fouten’. Waar is de ruimte voor creativiteit? Wanneer kom je zelf aan voetballen toe, als de nadruk ligt op een afwachtende houding, op het eerst ontregelen van je tegenstander? Allemaal succesfactoren voor een dubbele aansturing!
Sleutelwoord is angst. Angst legt een bovenmatige nadruk op controle, terwijl controle dodelijk is voor creativiteit. Creativiteit is het leven zelf en de bron van alles. Creativiteit is de basis, daarna komt controle. In die volgorde. Dus de ‘mooi-voetballers’ hebben een punt als ze zeggen dat resultaatvoetbal het leven eruit haalt, het spel dood maakt.

Onvolledige visualisatie
Maar niet alleen de rigide tactiek van het resultaatvoetbal, ook het gebrek aan inzicht in mentale begeleiding – en daardoor ook het gebrek aan inzicht in de wetten van de visualisatie – is het antwoord op de vraag waarom het team nooit zijn niveau heeft gehaald. Dat men zich twee jaar geleden is gaan concentreren op dit WK, is heel goed:  het duidelijk krijgen en het stellen van een doel. Vandaar dat men vaak sprak over ‘een historische missie’ en ‘focus’. Maar in hun visualisatie was ‘het mooie en attractieve voetbal’ blijkbaar niet ingecalculeerd.

Naast de wereldbeker, won Spanje ook de Fair-play-cup. Fair voetbal en resultaat ..!

eDus feitelijk hebben ze precies gekregen wat ze zich hadden voorgesteld! Want iedere keer was het resultaat het belangrijkste. ‘We zijn hier niet voor de schoonheidsprijs’ werd dan ook vaak gehoord. De drie punten waren heilig. En … hadden ze ook maar gevisualiseerd dat ze de Fair Play Cup gingen winnen! Dan waren ze heel anders de duels ingegaan. Want de kracht van visualiseren is dat je het in je hoofd al hebt laten plaatsvinden, en dat je het ‘alleen maar nog hoeft te doen’.

Wie wil winnen
De beroemde spreuk ‘winnen is niet het belangrijkste, het is het énige’ wordt in de sport maar al te graag geciteerd. Maar voordat we de vraag over de zin van het leven willen beantwoorden, kunnen we ons eerst afvragen waarom de meeste mensen eigenlijk willen winnen. Waar komt dat vandaan en waarom is het zo hardnekkig? Komt dat omdat dat zin van het leven is, of heeft het een andere reden? Een essentiele vraag voor de resultaatvoetballer, lijkt me. Helaas voor heb moeten we hem dan toch teleurstellen. Het blijkt een andere reden te hebben, sterker, het ‘heilige moeten winnen’ is eerder een tekortkoming dan een kwaliteit.

Een doorgeschoten wil om te winnen is vaak niets meer is dan een onhebbelijkheid van onze persoonlijkheid die niet tegen zijn verlies kan. Op deze manier willen winnen is de mentaliteit van de persoonlijkheid (het ego) en niet van de ziel, die we werkelijk zijn. Het ego kan namelijk niet tegen verlies, het wil overleven. Dus kijkt altijd op de korte termijn en stelt alles in het werk om verlies te vermijden. De ziel daarentegen weet waar het leven over gaat en stelt geen interesse in winnen of verliezen van een wedstrijd.

De oorzaak van het ‘willen winnen’..
‘Willen winnen’ kan verschillende oorzaken hebben. Het komt vaak voort uit onzekerheid, twijfel en minderwaardigheidsgevoelens. Allemaal dus symptomen op het gebied van de persoonlijkheid. Deze verschijnselen mogen er natuurlijk zijn, maar is het wel een goede voedingsbodem om te functioneren? Laat staan als je ‘het heilige winnen’ blijft cultiveren en voeding blijft geven.  Op die manier blijft je persoonlijkheid belangrijk en ga je ook nog denken dat je belangrijk bént. Terwijl het daar natuurlijk niet om gaat.
Het gaat erom dat je persoonlijkheid steeds minder op de voorgrond komt en uiteindelijk samensmelt met wie je werkelijk bent, met jouw ziel, je eigen energie. Dat is een van de belangrijkste wegen die we in het leven te bewandelen hebben. Komen we toch weer uit bij de zin van het leven.

Verwrongen wilskracht
Hoe langer je jouw persoonlijkheid blijft cultiveren door de zogenaamde winnaarsmentaliteit, hoe moeilijker het wordt de uiteindelijke en werkelijke weg in te slaan. Kort gezegd, als je winnen belangrijk blijft vinden, blijf je steken in een fase. Het gaat er niet om de beste te zijn, maar het beste uit jezelf te halen. Niet alles, maar dat wat nodig is. Dus als je winnen nog zo belangrijk vindt, heb je niet begrepen wat de zin van het leven is. Het gaat inderdaad om lessen leren, en om onwetendheid om te zetten in inzicht.

En het gaat vooral om het dienstbaar zijn aan elkaar. Heel iets anders dus, dan de beste en de sterkste zijn. Daarom verward een resultaat-voetballer bijvoorbeeld ‘wilskracht’ met ‘de wil om te winnen ten koste van alles’. ‘Wilskracht’ is niets anders dan ‘niet willen opgeven voordat het eindsignaal geklonken heeft’, maar of dat winst of verlies oplevert is niet belangrijk.

Trauma van 1974
Dus waarom zouden we een trauma hebben over de verloren WK-finale van 1974? Niet nodig, zou ik zeggen. Alleen voor de mensen die ‘niet tegen hun verlies kunnen’ en/of ‘mensen die problemen hadden met Duitsers’ is er wellicht sprake van een ‘trauma’. En dat mag, natuurlijk. Want een ieder heeft het recht op een karaktertrek, waar hij of zij aan te werken heeft. Maar normaal gesproken heb je geen trauma bij het verliezen van een wedstrijd, want waarom zou je? Het is dus onze persoonlijkheid die ons in de weg zit en moeite heeft met verlies. En ook de geschiedenis van de mensheid werkt helaas niet mee om daarvan af te komen.

Altijd oorlogen
Want eigenlijk is de wereld altijd in oorlog geweest. Hoewel er nog steeds oorlogen woedden, zijn we als Wereldgemeenschap pas na de Tweede Wereldoorlog het gaan proberen anders te doen. Je zou kunnen zeggen dat de energie die we eerst in het voeren van oorlogen tegen elkaar staken, nu ergens anders in is gaan zitten, onder meer in het bedrijfsleven. Het slagveld is dus veranderd. Het gaat om het doodconcurreren van elkaar, de tegenstander vernietigen, zorgen dat je alleen overblijft of de sterkste bent en noem maar op.

De energie van de oorlogsvelden is naar een andere plaats gegaan en is daardoor het vergif van de maatschappij geworden. Het heeft alles doordrenkt met het voeren van competitie. Kijk naar de hebzucht die onze economie en daardoor onze planeet heeft verziekt. Zolang men nog beheerst wordt door deze emoties zal er competitie en strijd zijn.

1 op de 10 soldaten in een gewapend conflict is kind. Ieder jaar worden 250.000 kinderen wereldwijd actief ingezet in oorlogen.

En dat heeft zich ook vertaald in de (top)sport, omdat ook het internationale voetbal commercieel is geworden, met enorme belangen. Terwijl sport juist de sublimatie van oorlog zou moeten zijn. Dus we zijn nog steeds bezig ‘oorlog’ uit ons systeem te krijgen.

Net als de leuze van Warchild, ‘Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind’. Zo ook voor de mensheid. De hele wereld snakt in haar wezen naar een andere, meer medemenselijke en vreedzame benadering.

Gezonde sportbeleving
Terug naar het WK in Zuid-Afrika. Voor het oog van de wereld hebben we tijdens de finale een uiting van sport gegeven, die makkelijk te begrijpen is vanuit oorlogsvoering, maar zeer moeilijk vanuit spel en ware sportbeleving. En het is dus ook te begrijpen vanuit de wetten van de persoonlijkheid die verlies ten koste van alles wil voorkomen. Moeten we dan alleen streven naar het attractieve voetbal?

De oplossing zit ‘m natuurlijk in de overstijging van de tegenstelling. Dus niet een mengvorm (zoals het huidige Spanje, wat natuurlijk al fantastisch is), maar een overstijging! Dus je kunt én mooi voetbal spelen én ook resultaat halen, alleen wel binnen bepaalde grenzen. Want het doel ‘winnen’ is niet heilig.
Dus mooi verliezen kan ook heel bevredigend zijn. Want de bevrediging en inspiratie ligt niet perse in het winnen, maar ook in de schoonheid, de sportiviteit en de vreedzame strijdlust.

(En met die instelling heb je ook niet meer van die chagrijnige gezichten bij de prijsuitreiking, als men tweede is geworden. Want zoals sommigen langs de eretribune lopen om hun medaille op te halen is tegen het onbeschofte aan, en beschamend om te zien. Ook hier was een gemiste kans van Nederland om zich van een positieve kant te laten zien.)

Een gezamenlijke dans
Een wedstrijd zou een samenspel moeten zijn. Het is meer een dans die je met elkaar doet, met volledig respect voor elkaar en voor elkanders kwaliteiten. Als je zo de finale had benadert, had je wellicht met 4-2 verloren, maar het was een reclame voor de schoonheid en sportieve van het voetbalspel. Mentale begeleiding van de gehele staf had het team in die ‘staat van zijn’ kunnen brengen.

Wat een voorbeeld was het elftal geweest voor de jeugd en wat voor een belangrijk vreedzaam signaal geef je dan af voor de mondiale maatschappij! En wat te denken van dat je op zo’n manier het prachtige Spaanse team ook de glans geeft die het verdient!

Een verslagen coach Van Marwijk vond Spanje beter. Tijd voor een kijkje naar 'binnen'?

Nuchterheid
Want iedereen, ook Van Marwijk, vindt Spanje het betere team! Nou dan. Dan verdienen zij het toch ook! Als je elkaar met normale wapens bestrijdt en Spanje heeft de vorm en Nederland ook, dan wint Spanje 9 van de 10 keer.

Mocht Spanje een slechte dag hebben, en Nederland niet, dan wint Nederland. Maar meer ook niet. En waarschijnlijk is Duitsland ook beter dan Nederland in 7 van de 10 keer. Dus een derde plek is wellicht nog meer op z’n plaats. Maar Duitsland kwamen we niet tegen, dus we zijn tweede geworden.

Nogmaals, de KNVB is deze weg ingeslagen met de keuze van de huidige coach. Natuurlijk respecteer ik dat en heb ik respect voor Van Marwijk en het hele team. Ik begrijp hun goede bedoelingen. Maar de weg naar de hel is bezaaid met ‘goede bedoelingen’. Hun aanpak en manier van spelen getuigt van een beperkte en verkeerde manier van denken, die helaas nog steeds als basis van de maatschappij geldt, maar gelukkig nu op z’n laatste benen loopt.

Komst Watermantijdperk
Het antwoord op de zin van het leven, moet het intentie en de uitvoering van het voetbalspel weer duidelijk krijgen. Het past ook bij de tijd die komen gaat. Een tijd die oude waarden en normen op z’n kop zal zetten, want we denken dus in de hele maatschappij te beperkt. Een enorme transformatie zal het inzicht gaan geven dat we allen één zijn, dat alles energie is en dat de werkelijkheid inderdaad veel ruimer is dan we dachten.

Het Watermantijdperk komt eraan en vrij spoedig. Ook voor de sport en het voetbal zal dit grote gevolgen hebben. En dat is broodnodig. Want het resultaatvoetbal geeft maar een beperkt resultaat, maar wel veel ‘collateral damage’, zoals dat zo mooi in oorlogstermen heet. Of zoals in de geneeskunde bij medicijnen: ‘bijwerkingen’.

'Je gaat het pas zien, als je het dóór hebt', aldus Cruyff.. Laten we hopen dat het zover mag komen, dat we het dóór krijgen..!

Het LIJKT alsof resultaat-voetbal een goede benadering is. Net zoals het soms LIJKT dat de Aarde plat is, maar dat wil nog niet zo zeggen dat het ook zo is. De werkelijkheid is veel groter.

Long live the Beauty
Het vertoonde spel past misschien in het huidige Nederlandse maatschappelijke beeld, maar we hebben met deze speelwijze toch onze aard verloochend. In voetbaltermen gesteld, het kado dat Nederland in de jaren 70 aan de wereld gegeven heeft was het vrijzinnige en progessieve totaalvoetbal.

Dat was een noviteit en een meerwaarde voor samenleving en sport. Dat was de winst en staat helemaal los van het feit of we wel of niet wereldkampioen zijn geworden.

Daarom was het zo mooi geweest als we die draad hadden doorgezet en het totaalvoetbal in een nieuw jasje hadden gestoken. Of we daarmee nu eerste waren geworden of niet. Nu heeft Spanje een nieuw soort totaal voetbal laten zien en daardoor zijn de voetbalharten weer sneller gaan kloppen. Of zij nu wereldkampioen zijn of niet, zijn zij ‘the Beauty’ en dat wordt in de hele wereld herkend en gewaardeerd!

10 gedachten over “Resultaatvoetbal? Wélk ‘resultaat’ in vredesnaam?

  1. Wederom brood en spelen voor het volk voor mij. Heb alleen de laatste wedstrijd gekeken met mijn zoon, die in het eerste van haelen speelt. vond het een vreselijke wedstrijd om te kijken. Hou helemaal niet van dat getrek en geschop.
    groetjes Lia

  2. Dit artikel is helemaal de essentie van mijn regelmatig oplaaiende tweestrijd tussen hoofd en de verkrampte bespierde spijker met een geheel eigen wil pijnlijk op de soms te slimme kop getikt. De dubbele besturing vanuit het hoofd gecontroleerd en berekenend afdwingen van winst versus de schoonheid van natuurlijke spontane acties die echter geen garanties bieden op grond van in het verleden behaalde winsten.

    In mijn uitgebreide ietwat dwangmatige wandelingen langs het strand hoorde ik ineens wat exotische ritmische klanken. In een korte schichtige blik naar rechts, van het water af, een stukje het meer mulle strand zand op, zag ik een groepje stompe korfbal kristelijke Hollanders ´blije’ en overmoedige capoeira scharende opzetjes maken, de Braziliaanse vecht / dans discipline en daardoor pure kunstvorm kwam erg krampachtig op mij over en met gekromde blote tenen keek ik gauw naar links naar het water.

    Dat was het gouden moment want een aantal toevallige zeer jeugdige branding badgasten waren werkelijk spontaan begonnen met bewegen op de ritmische klanken tussen de golven en nu was het meer dan oogstrelend, geen prestatie druk, geen gene, zo puur en zo echt. Het hadden de warchild kindertjes van stichting John kunnen zijn, onze heilige house percussionist, eigenlijk moet ik een keer langs komen kijken of ik er dansmatig iets mee kan, zo niet is het ook goed, traditionele dance halls hebben het moeilijk want de jeugd van tegenwoordig zit alleen rookvrij achter facebook digitaal vriendjes te wezen ondertussen obesitas en waterzucht verzamelend op een draaiende kantoorstoel.

    Dat is jammer want ik hoop dat een aantal goede tenten binnenkort niet ten onder gaat, wel wetende dat ook de volledige Hollandse night scene in handen van de illuminatie is… Straks is dansbaas John het enige alternatief met hopelijk meer dan 1 keer in het jaar 432 Mhz dans parties overdag op het kunstmatig opgespoten polder strand zand.

    Maar goed terug naar de toevallige capoeira decor gasten aan de branding kant van het toneel, het waren geen officiële deelnemers, ze hadden niet getraind en het waren zelfs ’toevallige’ decor helden. Het vreemde was dat de toevallige bad gasten echter waren in hun optredens dan het officiële groepje hakkelende te graag willende capoeira demonstranten. De exotische ritmes leken oude herinneringen van vele levens terug op te roepen bij een aantal van deze bad gasten, het was verbazingwekkend hoe verfijnd oorspronkelijk en authentiek de spontane opkomende bewegingen in elkaar pasten, alsof ze al jaren lang schema’s van traditionele oer oude dansen hadden ingestudeerd. En je had die big smiles op hun ontspannen eigenwijze koppies moeten zien, dit was the real thing, zo gaat dat dan…

    De wedstrijd Nederland – Spanje had ik die bewuste zeer warme broeierige zomer avond programmatisch aan gezet want ja het was de laatste wedstrijd en die mag je niet missen. Vanaf minuut 1 was het stom vervelend om naar te kijken, ik kan me niet herinneren dat ik zo tegen m’n slaap heb moeten vechten tijdens een finale wedstrijd, het was bijna niet mogelijk om de eerste helft uit te kijken. Op pure wilskracht heb ik de gehele wedstrijd inclusief verlenging op bier en nootjes uitgezeten. Het was verschrikkelijk om naar te kijken, foute energie, foute intenties, de boekhouding van de plaatselijke drogist is boeiender. Ronald Jan Heijn vertelt het zoals ik het beleefd heb. Als zoon van een corporatieve vader weet hij als geen ander wat het ook niet is om verantwoordelijk te zijn voor een grote aandelen portefeuille. Winnen on top of the food chain geeft geen vervulling, het vult niet, als winnen het doel is dan is winnen leegte. Wu wei; “niet handelen tegen de aard der dingen in”. Doen door niet te doen.

    Door dit artikel van Ronald ben ik weer volledig herverbonden met het Wtk platform. Dit verhaal is precies wat ik nu nodig had. Schrijven als het lekker gaat lukt bij mij op het moment dat ik even niet op let. Dan knalt het er goed uit. Zo gauw als ik denk wauw ik wil schrijver zijn dan stokt het meteen. Zoals Harry Mulisch laatst probeerde uit te leggen aan een vragerige dwingelandij journalist, ‘ik heb nooit schrijver willen worden’, ‘ik ben altijd schrijver geweest, omdat ik nooit anders gedaan heb’. Je bent het of je bent het niet, je kunt het niet worden zegt Mulisch. Zo is het.

    Het wordt tijd dat ik mijn email eens even check, gewoon inloggen en de laatste post lezen. Daar zie ik het meest tegen op als ik weet ‘dat er iets in de lucht zit’. Het liefst zou ik via ‘de lucht’, via de ether willen communiceren, praktisch gezien is dat niet altijd voldoende. Even flinke jongen zijn en gewoon doen zou m’n moedertje zeggen. Ja ja, niet te lang uitstellen, ik weet het, ik hang weer eens ergens tegen aan, ik doe te veel werk voor iets waar ik juist niet te veel werk voor hoef te doen. Het moet gewoon stromen, niet blijven stil staan en blokkeren, gewoon doen, ja ja mam ik weet het, laat mij er nu nog maar even tegen aan hangen. Ik schrijf nu toch, nou dan….

    De percussie aan het begin van dit Joan Osborne muziekje is ongeveer vergelijkbaar met dat mooie capoeira trommeltje dat ik hoorde…

    St .Teresa-Joan Osborne
    http://www.youtube.com/watch?v=hCv6bFmSoHE

  3. Voetbal is best een leuke sport als het buiten de arena wordt gespeelt. Gladiatoren en hun aanhang waren vroeger voor veel mensen inspirerende modelburgers met een riant inkomen, net als Yolanthe en Wesley dat nu voor velen zijn, of liever zo wordt dat geëtaleerd. Geef die twee een pausmobiel dan kunnen ze tenminste veilig winkelen.
    De voetbalwereld is een maatschappij op zichzelf geworden waar miljoenen in om gaan, en waar zoveel geld rolt vallen ‘doden’ door hebzucht, die kant moet je wel voor een moment vergeten wil je nog van een WK genieten.
    Ik vind dat contra bewustwording eigenlijk.
    De essentie van RonaldJan Heijn’s artikel is mooi, het verheffen van de speelstijl of schoonheid in het afmaken van een doelpunt is als een prachtig schilderij, ware kunst, daar gaat het om. Niet wie de tegenstander het snelst kan uitbenen.
    RonaldJan is trouwens erg fotogeniek vind ik, zijn matje ziet er beter uit dan de mijne. Speelde hij niet in die musical? http://www.youtube.com/watch?v=Ri1XicuLdxc
    a home for the flees, a hive for the bees 🙂

  4. Belachelijk dat we Oranje team gehuldigd hebben zoals het gedaan is. Deze voetballers hebben absoluut geen fair play voetbal laten zien, zeker niet in de finale. Toch worden deze multimiljonairs met veel bravoure binnen gehaald voor deze niet al te sportieve prestatie. Wanneer gaan we onze medewerkers in de zorg, die dagelijks het menselijke en niet altijd arbo verantwoord sociale werk doen, eens huldigen? Ze doen dit allemaal voor een habbekrats. Dit terwijl de voetballers maar een spelletje spelen om te kijken wie de beste is? Wij schatten dus een spelletje hoger in dan de werkelijkheid.

  5. Hi Robert Jan,

    Mooi artikel, helemaal in de roos door de vergelijking met de maatschappij te maken: resultaat voetbal, resultaat maatschappij. Exemplarisch voor onze huidge maatschappij. Het wtermantijdperk zal/wil/moet de mens (en de natuur) weer centraal komen te staan. Als geld, strategie, macht, controle en resultaat belangrijker worden (blijven) dan het leven (de mens), dan krijgen we meer van wat we tot nu toe gehad hebben.

    Ik heb me ook doodgeschaamd voor het Nederlandse voetbal. Door jarenlang in het buitenland gewoond te hebben, werden we vaak bewonderend toegesproken over het Nederlandse voetbal: 1974, 1978, 1994, 1998, 2006. Je voelde je trots Nederlander te zijn.In de afgelopen maand kreeg ik mailtjes en telefoontjes (zelfs vanuit Nieuw Zeeland, Tahiti en Australië!) hoe grof men het Nederlands voetbal vond. Plaatsvervangende schaamte.

    Ik denk dat Nederland internationaal uitzonderlijk veel gezichtsverlies heeft geleden en business verloren. Want, denk je maar eens in, waar wordt er internationaal tijdens ontmoetingen op ambassades, bedrijfsclubs en zakelijke besprekingen EERST over gesproken omhet ijs te breken. Ja, voetbal! Nou, dan kunnen we de laatste maand (en de komende tijd) onze lol op en starten we al vanuit een min situatie.

    Ik vond het ook schokkend om onze Prins na afloop vol bewondering horen spreken ‘al waren de wedstrijden dan wel niet zo mooi’ over het Nederlands elftal.Ik zou verontwaardigd zijn geweestals men in ‘mijn’ kleur shirt (oranje), uit mijn naam zulk een vertoning zou geven.
    Maar ja, zo’n kritische houding hoef je avn hem niet te verwachten …

    Ik wist ook niet dat je tegenwoordig door de Koningin ontvangen kunt worden en een lintje krijgt als je het record doodschoppen hebt willen verbeteren. Dat een Nigel de Jong met zijn benenbrekerij en karateschoppen op het Koninklijk Palies ontvangen word …

    Het lijkt wel het verschil tussen de Amsterdamse School (attractief voetbal) met Michels, van Basten, Rijkaard, Hiddink, Cruyff versus de Rotterdams School (werkvoetbal). Ik heb indertijd ook lopen balen als klein jochie in 1974 en 1978 toen we de finale niet wonnen, of recent nog met van Basten (3-0 Italië, 4-1 Frankrijk) en Rijkaard (6-1 Joegoslavié) onterecht uitgeschakeld werden, maar we konden i.i.g. met opgeheven hoofd over straat. Ik zie nu ook dat mooi attractief voetbal belangrijker is dan winnen, Dat geldt eigenlijk voor alles in het leven …

    In feite heeft van Marwijk gefaald. De missie was wereld kampioen worden. Dat is niet gelukt. Ik verlies liever een (halve) finale op een bewonderenswaardige manier dan op deze manier. Het resultaat is het zelfde, je wordt geen wereldkampioen. De enige reden die dit voetbal nog gerechtvaardigd had, zou zijn geweest als we een moordfinale gspeeld zouden hebben en met mooi attractief voetbal gewonnen zouden hebben.

    De KNVB zou de eer aan zichzelf houden en een mooi voorbeeld aan de maatschappij geven als van Marwijk en consorten ontslagen worden. Kijk, dat zou nog eens een mooi voorbeeld of teken aan de maatschappij zijn. Misschien dat er dan nog wat meer ogen open zullen gaan, maar misschien is deze chaotische situatie (of krampachtig vasthouden aan het oude, zie van Persie) wel een voorbode van de algehele chaos waar we momenteel maatschappelijk inzitten.

    Ik mag het hopen, want ik ben het nogmaals eens met Robert Jan dat het WK voetbal een afspieliging is en was van de huidige maatschappij. Ik heb ook nooit begrepen dat mensen (Erika Terpstra voorop) zeggendat sport verbroedert. Ik geloof er niks van. Topsport polariseert, mensen worden tot dingen. Geen enkele van de voetballers heeft Zuid Afrika echt gezien, Zuid Afrikanen ontmoet, of werkelijk intersse gekregen in hun colleagae uit bv Zuid Korea of Noord Korea (waar ze blijkbaar op strafkamp zijn geweest vanwege hun ‘slechte’ vertoning op het WK)of welk ander land dan ook, behalve de colleagae bij de eigen club. Er komt ook vaak weinig zinnigs uit hun monden.

    Topsport en prestatie leidt tot fanatisme (zie finale) waardoor de mens uit beeld verdwijnt en er geen creatieve schoonheid kan ontstaan. Ik hoop dat we dat allemaal gaan zien en misschien dat we dan toch nog een keer Johan Cruyff krijgen als coach … en dat dat een voorbeeld mag zijn voor de politiek en bedrijfsleven …

    Rik

  6. Wat is de zin van het leven ??? Nou die is er niet !! Het is gewoon doelloos genieten. Wat maakt het uit hoe Nederland voetbal speelt en voor wie ? Het leven is gewoon wat hetis PUNT.

    1. Welk hoger doel zou er in het leven kunnen zijn
      dan te leven zoals je werkelijk bent?

  7. Ik ben van nature niet zo’n extreme liefhebber, maar ik heb dit keer écht genoten van het WK-voetballen. Ach, het blijft een spel en het gedoe van voor en na een wedstrijd is nog een veel groter spel te noemen. Daar kun je kritisch over zijn, je kunt je daarover suf analyseren of gewoon simpelweg ervan genieten. Wat maakt het uit wie wint en of dit terecht of onterecht was? Ik was apetrots op ons eftal, ondanks alle gele en rode kaarten. Spanje won en ik gunde hen oprecht natuurlijk hún feestje. (diezelfde avond natuurlijk met pijn in mijn hart-maar zo gaat het nu eenmaal) Dus niet teveel over nadenken maar gewoon genieten blijft mijn devies.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.