Fred Burks is, zoals velen al weten, de man achter de oprichting van WantToKnow in de VS. Zijn site was een van de eersten op het internet, die bijzonder gedegen achtergrondinformatie aanbood over de grote doofpotten in onze wereld. Volledig belangenloos heeft Fred ook, een paar jaar ná de start van WantToKnow, een organisatie opgericht die zich richt op het aanreiken van tools aan mensen om zich te bekrachtigen.
Deze organisatie is genaamd PEERS, wat staat voor Public Education and Empowerment Resource Service. Dat is een hele mond vol, maar deze stichting doet precies wat die naam zegt. het reikt mensen informatie aan, die hen in staat stelt zichzelf te bekrachtigen. HIER vind je deze site.
Ook verschijnen onder deze naam, regelmatig artikelen die inhoudelijk volledig aansluiten bij de doelstelling van PEERS. Het artikel hieronder is er één van en het handelt over ‘iets of iemand de schuld geven’.
Het bijzondere is dat dit bericht als nieuwsbrief in mijn mail terechtkwam, juist in de week dat ik aan den lijve ondervonden had, me ervan bewust werd, dat dit fenomeen natuurlijk ook in mijn leven een rol speelt.
Tijdens een potje tennis met een aantal vrienden, werd ik laatst geconfronteerd met een uitspraak naar mij toe van één van hen, nadat ik de schuld had gegeven aan de harde wind, die mijn opslag deed mislukken. “Lekker makkelijk hè? Ergens de schuld aan geven?” zo was zijn commentaar. Een uitspraak die me nog dagen deed nadenken. En inderdaad, hij had gelijk, vind ik. Want hoe kun je nou de wind ‘de schuld’ geven van iets..? M’n verantwoordelijkheid nemen, en dealen met de situatie, dát was ik kennelijk vergeten. Omdat omgekeerd gezegd, ook heel makkelijk was om -inderdaad- de wind de schuld te geven.
Het artikel hieronder vinden we een waardevolle bijdrage aan het proces van ieders zelfbekrachtiging. Een hoofdartikel van de week waardig. Hopelijk mag het jou ook bekrachtigen en bewuster maken van het feit, dat het opnemen van je eigen verantwoordelijkheid voor zaken die jou gebeuren in het leven, noodzakelijk is, om je eigen levenslot in handen te nemen.
Het wordt anders wel erg makkelijk om je te verschuilen achter je verwijtende vingertje..
~~~~~~~~~~~~~~~~
De chemie van ‘ergens-de-schuld-aan-geven’.
Gay Hendricks
Er is een groot, fundamenteel onderwerp dat over alles heen ligt, inzake onze pogingen om onszelf te helen en de wereld waarin we leven: het is de menselijke neiging om in de slachtofferrol te stappen en anderen de schuld te geven van onze situatie waar we ons op dat moment in bevinden. In plaats van onze eigen verantwoordelijkheid daarvoor te nemen.
Het is geen gewoonte, het is een verslaving.. Net zoals elke andere chemische verslaving. Als je in de positie van het slachtoffer stapt, door bijv. met je vingertje te wijzen, maak je kortsluiting in het circuit in jezelf dat je in staat stelt om de natuurlijke, organische verrukking te voelen van je positie als co-createur met het Universum. Dát is nou precies de fundamentele stap die we in deze fase van onze ontwikkeling moeten gaan maken: de bedrading te leggen om onszelf toe te staan deze organische verrukking te voelen, voor steeds langere periodes.
Op dit moment kunnen de meeste mensen het gevoel niet vasthouden dat tevoorschijn komt bij het leggen van deze bedradingen. Hierdoor glijden ze als het ware in een gevaarlijke verslaving om de schuld te geven aan corresponderende gevoelens van een ‘ik-heb-je-te-pakken’.
Als we eenmaal gewend zijn aan een zekere interne chemische staat-van-zijn, dan voelen we ons al snel op ons gemak in die staat-van-zijn, zelfs als deze is verbonden met disfunctionerend gedrag zoals het gemak dat zich uit in het verspreiden van verwijten.
Als we voor onszelf nieuw gedrag uitproberen , dan verandert onze neuro-chemie. Het voelt in het begin heel oncomfortabel, het kan zelfs zo zijn, dat deze nieuwe emotionele en bio-chemische staat-van-zijn helemaal van buiten lijkt te komen. Ook als het een gezondere kijk op zaken is, dan kan nog zo zijn, dat deze niet goed voelt, in het begin.
Normaal is de eerste vraag die aangesneden wordt bij relatie-therapie als volgt te formuleren: “Ben je bereid een verplichting aan te gaan om het probleem op te lossen?” Dan klinkt het antwoord direct daarop vaak al te bekend: “Ja hoor, ik zou me daartoe wel bereid verklaren, als zij/hij dat ook maar zou doen”. Dan duurt het vervolgens ongeveer 1,5 uur om al discussiërend door dit verhaal te komen, totdat beide partijen in het proces inbinden en zich naar de leider keren.
Ik vertel mijn studenten altijd, dat dát de enige momenten zijn waarop je je waarde als therapeut doet gelden. Beide partners van het stel keren zich naar je en roepen zoiets als: “Hé verdorie, wat probeer je me nou wijs te maken? Suggereer je nou dat het niet zijn/haar fout is?” Dat is altijd een moment van zweet-op-de-rug.. Maar het is ook het moment waar transformatie kan plaatsvinden. Op het moment dat je door dit deel heen bent, komen kansen bloot te liggen om het veld-van-beschuldigingen te verlaten en daadwerkelijk verantwoording te nemen.
“Ben je bereid om volledig weg te blijven om -ongeacht wie dan ook- te beschuldigen en in plaats daarvan jezelf ertoe te bewegen, alle onderwerpen die we tegen komen op te lossen?” Ik heb die vraag al gesteld aan duizenden mensen, waarvan velen grote afstanden hadden afgelegd om me te bezoeken, of me grote bedragen betaalden om deze gesprekken te voeren.
Zelfs wanneer de belangen zo groot zijn, stapt in 99% van de gevallen de betreffende persoon/personen onmiddellijk weer in de houding van verwijten maken. Om mensen uit de dit automatisch gedrag te halen, vergt een enorme hoeveelheid geduld en herhaling, en natuurlijk een soepel-werkende set van therapeutische ingrepen.
De tendens om ergens of iemand de schuld ergens van te geven, is een belangrijk onderwerp, waarmee stellen en ook onze maatschappij worden geconfronteerd, vandaag de dag.
Er is maar 1 oplossing, en dat is om 100% volledige verantwoordelijkheid te nemen, en daardoor een ruimte te creëeren waarin de andere persoon OOK 100% volledige verantwoordelijkheid kan nemen. En.. Het nemen van deze verantwoordelijkheid heeft een besmettelijk karakter!
Het eerste niveau van verantwoordelijkheid reitk van ‘ergens-de-schuld-aan-geven’, tot de bereidheid om te overwegen dat jij uit het proces stapt, of juist bijdraagt aan het proces van het probleem. Een van de hogere niveau’s van het nemen van verantwoordelijkheid, is zo ongelooflijke duidelijk, dat je daarbij als het ware een ruimte maakt, waar andere mensen bijna letterlijk in kunnen stappen.
Vervolgens is het dan de taak om een persoon zodaning met zijn ongeveer 15 niveau’s van motivatie te confronteren, waarom zijn wanhoop –volgens hem- niet oplosbaar is. Maar wanneer 2 mensen een verplichting zijn aangegaan om het probleem op te gaan lossen, dan is werkelijk al 90% van het werk gedaan. Beide personen zijn dan namelijk in een co-creative rol gestapt, waarbij niet alleen de andere persoon partij is, maar het Universum zélf ook..
Op dit moment komt als voorbeeld een specifiek stel mij in gedachten. Ze zouden met mijn vrouw en mij gaan werken aan hun relatie. Beide partners waren universitair geschoold en hadden prachtige, briljante eindstudies afgeleverd. Maar wanneer één van hen iets tegenkwam dat zij als bedreigend ervoeren, dan ging hun academische, intellectuele vermogen om te begrijpen het raam uit.. Onmiddelllijk waren ze ervan overtuigd dat ze wisten dat de ander het bij het verkeerde end had.
Het eerste dat wij deden, was telkens vragen of zij bereid waren om de verantwoordelijkheid op zich te nemen om te helen, en of ze een verplichting aan wilden gaan om het verhaal op te lossen. Als deze vraag gesteld werd, gingen ze uit hun bol en groeven ze zich nog verder in hun loopgraven in en herhaalden hun visie dat de ander ‘de schuldige’ was. Hiervoor vonden zij beiden eindeloze rechtvaardigingen, en door deze hoogst verslavende drug, sloten ze zich continue af.
Het kostte ons de hele eerste dag, tot ver in de nacht zelfs om een verschuiving te laten plaatsvinden. ’s Nachts kon de man niet slapen. Zijn boosheid werd steeds heftiger. Toen, in een staat van wanhoop, riep hij: “Ok, ik ben bereid om dit probleem op te lossen.” Dát opende een ruimte voor zijn vrouw om hetzelfde te doen. De volgende ochtend kwamen ze binnen, bereid om het probleem op te lossen.
Het probleem in een notedop was, dat zij een sexuele affaire had gehad en dat hij haar daarvoor niet kon vergeven. Zij hadden het afgelopen jaar, continue rondom hetzelfde verhaaltje gedraaid. Toen, de tweede dag van de therapie, werd de reden van zijn besluit om haar niet te vergeven, volledig duidelijk.
Eén van de vragen die ik normalerwijze stel aan mensen in therapie, is: “Is zoiets als dit je al eens eerder overkomen, of iemand die je kent?” De echtgenoot antwoordde hierop in eerste instantie met een duidelijke ontkenning. Maar, toen we dieper op deze zaak ingingen, bleek dat het correcte antwoord op mijn vraag niet alleen ‘JA’ was, maar dat het grootste deel van zijn jeugd was gevormd door het besluit van zijn moeder om er met een andere man vandoor te gaan, zijn vader achterlatend met de zorg 4 kleine, opgroeiende kinderen.
Het leek een onafwendbare zaak, dat de ontrouw van zijn vrouw, of iets soortgelijks, hem leek te moeten overkomen, juist omdát hij zijn vroege, heftige herinnneringen zo zorgvuldig had weggestopt.
Wanneer we iets afgrendelen van ons innerlijk bewustzijn, dan wordt dit ons duidelijk gemaakt, door iets van de ‘buiten’-wereld. Plotseling realiseerde hij zich dat zijn vrouw dit innerlijke proces bij hem oplichtte en zei hij tegen haar: “Ohh, jij speelde deze rol in mijn leven, voor MIJ.” En aan het einde van de tweede dag lagen ze in elkaars armen.
Zij vertelde: “Het was onvermijdelijk, ik diende deze rol te spelen voor jou”. Toen reageerde hij: “Inderdaad was dit de boze droom waar jij naar binnen wandelde. Kun je me vergeven, voor de manier waarop ik je in mijn onbewuste vreemde schema heb getrokken?”
Dat echtpaar vertegenwoordigt voor mij een van de beste voorbeelden die ik ooit heb gezien met betrekking tot de mogelijkheden die tevoorschijn komen, wanneer mensen hun verantwoordelijkheid nemen..
Er zijn een boel voorgeprogrammeerde en zelfs biologische karakteristieken die mannen en vrouwen doen verschillen. Maar ik ben vooral geïntresseerd in wat daaronder ligt. Hoe dieper je komt, des te meer mensen op elkaar lijken. En naarmate je meer aan de oppervlakte komt, des te verschillend we LIJKEN te zijn. De angst die een vrouw voelt doordat ze ontregeld is wanneer haar man zijn sokken laat slingeren, kan zo maar corresponderen met de angst die een man voelt als hij uit zijn doen is, doordat ze hem hiervoor op de nek zit.
De vluchtige verschillen duiden op een onderliggende Eenheid.
Om met deze situaties om te gaan, geven we onze angst een stem, maar kijk onder deze angst. Als therapeut maak ik telkens duidelijk: “OK, nu je hebt gezegd dat je echtgenoot een waardeloze hoop stront is, kijk eens naar binnen. Voel je je nu gelukkiger?”
Op dat moment begint een persoon te herkennen, dat hij of zij zich niet gelukkiger voelt, door dat lekker gladde gevoel dat ontstaat als je iets of iemand ergens de schuld van kunt geven!
Dus help ik mensen keuzes te maken of iets hen gelukkiger maakt, of alleen vrolijker, door ze uit te nodigen om kleine keuzes te maken, die in feite heel grote keuzes zijn. Ik vraag hen dus: “Kies je ervoor om gelijk te krijgen, of om gelukkig te zijn?”
Er kwamen maanden later mensen naar me toe met de opmerking: “Ik haatte u omdat u me deze vraag stelde, maar het heeft mijn leven veranderd.””
En er is een groot voordeel verbonden aan het stellen van deze vraag: ieder van ons hoeft deze keuze maar één keer te maken. Die keuze bepaalt namelijk het hele speelveld. Daarna is het slechts een kwestie van oefenen. Het is zoiets als voor de eerste keer op een fiets proberen te rijden. Je rijdt 5 meter, begint te wiebelen en valt met fiets en al om. Je oefent en dan blijkt dat je ineens 10 meter rijdt. Dat eerste ritje was het moment dat alles veranderde
Het is hetzelfde met het onder de knie krijgen van het nemen van persoonlijke verantwoording. Op het moment dat een persoon uit de vrolijkheid stapt en werkelijk vreugde ontmoet in het opeisen van verantwoordelijkheid, dan is alles veranderd. Dan worden ze betrokken in het leerproces. En hoe onthouden mensen dat ze in dit proces zitten en deze ervaring dagelijks kunnen opwekken in hun alledaagse leven? Ze ontdekken hoe geweldig ze zich voelen als ze die verantwoordelijkheid op zich nemen, en hoe slecht ze zich voelen, wanneer ze dat niet doen.
Vijfentwintig jaar geleden besloten Kathlyn en ik dat we iets bijzonders wilden creëren met ons huwelijk. We keken rond of er andere echtparen waren die model zouden kunnen staan voor deze gedachte, maar we vonden geen stel wiens relatie we graag zouden ruilen voor de onze. We dienden dit pad dus zelf te maken en te bewandelen.
Het duurde een hele tijd, maar het is nu al ruim 5 jaar dat mijn vrouw en ik iets van kritiek op elkaar hadden. Het is jaren geleden dat ik iets van schuld heb gevoeld, sinds ik dat chemische proces in mijn lijf gevoeld heb. Ik ben het punt gepasseerd dat ik die drug nog zou willen proeven. Omdat ik me goed voel en ik mezelf niet wil neerhalen. Wij leven in deze heldere ruimte van perfecte verantwoordelijkheid, die de kans en de ruimte biedt aan andere mensen om erin te stappen. Wij verkozen om gelukkig te zijn, en dat is nu gemakkelijk geworden.
Note: Gay Hendricks is auteur of co-auteur van 25 boeken over bewuste relaties, bewust zakendoen en lichaam-en-geest transformatie. Voordat hij zijn eigen instituut oprichtte, had Gay een hoogleraarschap in counceling aan de universiteit van Colorado. Hij en zijn vrouw Kathlyn hebben 2 kinderen opgevoed, zijn vele malen de wereld rond gevlogen om lezingen te geven en zijn verschenen in meer dan 500 TV- en radioprogramma’s. Kijk verder naar zijn werk op de site HIER
Wat een flauwekul! Hoe zit het dan met datgeen dat een ander je werkelijk hebt aangedaan, moet je daarvan zeggen dat het je eigen schuld is??? Want dat is ook een chemische reactie! Zoiets als zeggen tegen een vrouw die verkracht is dat het haar eigen schuld is omdat ze een korte rok aan had! Of is het de chemie van de verkrachter de schuldige…! En is het niet algemeen bekend dat de mannen het beste zijn in “de schuld geven aan een ander”, in genesis kan je al lezen dat Adam Eva de schuld geeft van Adams weten van zijn “naaktheid” (een leugen die adam doorprikt heeft met behulp van Eva) maar het resultaat was in iedergeval een verbanning uit het paradijs, en sindsdien geven wij graag de schuld aan een ander…maar waarom? En dat waarom ontbreekt ook in dit stukje…net zo wazig als de bijbel…
jeejee, lees het nog eens opnieuw en dan goed. het gaat niet over wandaden maar om de dingen die we liever op een ander steken dan toegeven dat we zelf ook dezelfde fouten maken.
sterket toegewenst van selene
@jeejee “En is het niet algemeen bekend dat de mannen het beste zijn in “de schuld geven aan een ander”, ”
Nu geef jij dus ook de schuld aan een ander?!
Ik begrijp de strekking van het artikel, de schuld geven aan is maar al te makkelijk gedaan, maar ik heb toch een beetje moeite met dit gedeelte:
Zij vertelde: “Het was onvermijdelijk, ik diende deze rol te spelen voor jou”. Toen reageerde hij: “Inderdaad was dit de boze droom waar jij naar binnen wandelde. Kun je me vergeven, voor de manier waarop ik je in mijn onbewuste vreemde schema heb getrokken?”
Waar blijft de verantwoordelijkheid voor de dame? Hoeft zij niet om vergeving te vragen? Of is het alleen gebeurd ten dienste van de rol die de man te spelen heeft? Dan komt ze er wel makkelijk vanaf.
Hoi Linda, er staat nergens dat zij NIET om vergeving vroeg. Dwz het zal wellicht ook gebeurd zijn, maar het ging nu even over de man als voorbeeld van het ‘dichttimmeren’ van de luiken.
We zijn allemaal hier ten dienste van. Niet in de laatste plaats onszelf. Eenheid in verscheidenheid. Het is gebeurd ’ten dienste van’ haarzelf, hem en het universum. Denk ik.
Wij zijn allen dienaren van elkaar.
Allen dienaren, met het doel te komen tot liefde.
Het Bewustzijn kent geen pardon en geen overleg: liefde is en MOET de weg zijn.
Het Bewustzijn zal daarvoor alles uit de kast halen om je daar te krijgen, zonder pardon. (moord, verkrachting alles wat het ego als slecht kan benoemen heeft het Bewustzijn tot haar beschikking en ze zal het gebruiken om je te krijgen tot liefde)
Spreekt mij niet zo aan dit artikel.
De laatste tijd is het op diverse sites wat uitgeblust.
alles en iedereen de schuld geven is wel degelijk een chemisch verslavend proces zoals ik het veel ervaren heb tenminste en nog steeds hoor; het is zo verleidelijk om in oude patronen te vervallen; het heeft ook alles met passieve kwaadheid te maken; het laat je hele lijf strak staan van de need voor speed; dit soort stoffen worden aangemaakt in je eigen lichaam; je raakt gewend aan deze stoffen in je hersenen en zult altijd een excuus vinden om dit patroon te kunnen continueren; waar zou je je energie vandaan halen als je niet verholen onuitgesproken chronisch kwaad kon zijn? Helaas vernauwt kwaadheid je geest en perceptie en is er daardoor nauwelijks toegang voor het goede dat tot je kan komen; de verenging van je wereldbeeld zorgt dan voor stagnatie van spontaniteit en creativiteit; ik vond het mooi om in dit stuk te lezen over het organische gevoel van het stoppen van het proces als iets wat je 1 keer in je leven voor het eerst ervaren moet hebben; alsof je de schakelaar van de televisie uit zet, klik en over en uit; stoppen met voeding geven aan het alles en iedereen overal de schuld van willen geven; er zal een wereld voor je open gaan en inderdaad een hoge opleiding is geen garantie dat je in een kort moment van vermeende ego disruptie; dus in een kort moment van een vermeende aanslag op je wit bepoederde zelfbeeld; dat je in zo’n kritisch confronterend service to your self tennis moment in een reflex vlucht in het elektronisch biochemisch energetisch krokodillen tranen circuit in je brein en op die manier met enig intellectueel vernis je gewelddadige passieve agressie probeert te verpakken door bijvoorbeeld de wind de schuld te geven; de wind de wind is het die m’n huisje zo lekker vindt…
Tis gewoon kleur bekennen en d’r vooruit durven te komen dat je zelf de schuldige bent aan het geheel.
Weinig mensen die zo open en eerlijk zijn en die durven toe tegeven dat ze fout waren of d’r naast mee zaten, iedereen draait er tenslotte zo om heen om de halve tot de hele waarheid te verbergen.
En wie doet dat nou niet de ander zo te beschuldigen, zou een paar vingers willen zien van mensen hier die dat inderdaad niet doen en het gehele gewicht op hun schouders durven te nemen, wie ‘o wie ?!
Nou ikke wel en nog lekker peuh ook!
Ik zou graag in willen gaan op het verslavende aspect van de fysieke/chemische componenten in dit verhaal.
Achtergrondinfo:
Ik ben opgegroeid in een gezin met veel ruzie.
Jaren geleden, na een intens heftige ruzie tussen mij en mijn toenmalige partner, voerde ik zelf (voor het eerst!) een innerlijke dialoog.
Daarvoor was ik er altijd van overtuigd geweest dat ik gelijk had en de ander fout zat. Dit keer leek ik ineens het patroon te beseffen en begon er een innerlijk gevecht tussen mijn ego en ‘hogere ik’, maar misschien was het wel linkerbreinhelft met rechterbreinhelft, of simpelweg ja/nee.
Het interessante aan de ervaring was, dat ik uiteindelijk koos voor “ja, ik wil dit oplossen, ik ga dit patroon doorbreken”; ik nam verantwoordelijkheid voor mijn deel van het gevecht. Dat heb ik ook hardop uitgesproken (kreeg het in eerste instantie bijna m’n strot niet uit, zo gevangen en verslaafd was ik aan het gelijk willen hebben en de schuld bij de ander willen neerleggen, of ‘moeten’ uit ‘overleving’, voor mijn gevoel).
Fascinerend wat er vervolgens fysiek gebeurde: ik voelde letterlijk een andere substantie door mijn lichaam stromen, die direct ruimte gaf en allerlei andere emoties toeliet, zoals compassie, geduld, luisteren naar de ander etc.
Het was wat wankel in het begin en het ego zat er ook nog af en toe tussen, zeker omdat mijn murw-geruziede partner niet direct mee overstag ging…, maar mijn besluit was genomen, ik nam verantwoordelijkheid voor mijn deel en mijn toenmalige partner kreeg daarmee ook de ruimte om hetzelfde te doen. Hij deed dat pas de volgende dag, hij had iets meer tijd nodig. Dat was in eerste instantie een domper, maar gelukkig was ik geduldig genoeg om dat te kunnen dragen op dat moment in dat fragiele evenwicht.
Sindsdien, weet ik dat ik een keuze heb.
Ik kan de ruimte openen, of afsluiten.
Kiezen voor geluk, of gelijk.
Vaak nog verval ik in oude gewoonten, ik wil het liever fysieke reflexen noemen, want mijn lichaam herkent dan direct de ‘drug’ van deze oude chemie en het is dan fysiek veel sterker dan ik. Het voelt echt als een chemische verslaving aan de stofjes die dan vrij komen. Een soort adrenaline-kick. Een heftige roes die door het lichaam schiet en die daarna ook een ‘low’ veroorzaakt als de ‘drug’ is uitgewerkt. Het vreet energie.
In tegenstelling tot die andere weg, die direct beloond wordt, doordat mijn huidige partner elke minieme stap voorwaarts van mijn kant beloont met een iets grotere van zijn kant, waardoor we samen elkaar weer uit het moeras trekken.
Van deze chemische verslaving afkomen, is niet zo een twee drie gedaan. In tijden van voorspoed, rust en tijd gaat dat prima. Wanneer echter de druk op de ketel wordt opgevoerd, lijkt de oer-chemie van het lichaam, toen het zich ontwikkelde, over te nemen.
Ik heb inmiddels begrepen dat sommige alternatieve artsen ook werken met het weer in balans brengen van deze lichaamsstofjes en dat dat vervolgens ook een uitwerking heeft op hoe je omgaat met conflicten, simpelweg omdat de fysieke reflex om overmatig veel van de stressstoffen te produceren, minder aanwezig is, waardoor er meer tijd en ruimte is om conflicten op een normale manier op te lossen.
Ik heb dit zelf nog niet geprobeerd, maar weet dat dit wel bij iemand uit mijn omgeving positief resultaat heeft gehad.
Kortom, naast de innerlijke, psychologische inzichten en het zielswerk wat je kunt doen, is er ook nog een fysiek/chemische component, die wellicht ‘werk’ nodig heeft (en dan heb ik het uiteraard NIET over de Big Pharma oplossingen…).
Groet!
@N.: Ik zit met kippevel je verhaal te lezen. DANKJEWEL!
Uit persoonlijke ervaring kan ik precies hetzelfde bevestigen en ben ook tot de conclusie gekomen dat de ‘Waarheid’ altijd aanwezig is. In elk gesprek. Maar inderdaad eerst jezelf ‘uitschakelen’ in de zin van ‘onschuldigheid’; deelnemer worden aan ‘oprecht delen’. Ruimte maken.
Die Waarheid is dan te voelen, bijan tastbaar, als een soort heel dun zilveren draadje dat door de gesprekken loopt. Het is te ontwaren en te ontwarren (!) als je bereid bent de ruimte te creëeren die ervoor nodig is, dat dit ‘draadje’ zich mag manifesteren.
Het klinkt misschien wazig, maar op het moment dat, zoals hierboven staat, je het Universum mee laat doen, is de stap naar die zilveren Waarheid voelbaar.
En waarom is het verslavend, dat stofje..? Ik denk dat het komt omdat je dan ‘lui’ kunt blijven, en dus niets hoeft te ‘doen’ aan de situatie. Lekker achterover hangen, want het is toch die ander’s schuld..!
hypo.. je laatste zinnen heb ik wel 5 x gelezen om het door te laten dringen wat er staat.
je uitleg is zoals altijd fantastisch en je woordgebruik kleurrijk maar af en toe heb ik er een woordenboek bij nodig. ik ben nooit verder gekomen dan de mavo hoor.
hartelijke groet van selene
Toen ik nog op het vwo zat Selene, toen liep ik in de pauzes altijd over naar het andere gebouw; ik vond de mavo mensen vaak veel levenslustiger, dus interessanter dan die slecht geaarde timide nerds met spinnenwebben tussen hun oortjes, dus in die zin heb ik je altijd gemist, wat eigenlijk echt nodig was voor de broodnodige balans, en bij deze maken we dat voor mij pijnlijke gemis dus nu alsnog een beetje goed, dit soort onvrijwillige intellectuele segregatie heb ik vaak als verschrikkelijk onbegrijpelijk en erg kunstmatig ervaren, voor mij was dat niet goed en waarschijnlijk voor jullie ook niet, mijn beste kameraad in de brugklas was snel verdwenen richting vmbo, veel te vroege scheiding voor mij want in veel opzichten was zijn ontwikkeling ver vooruit op die van mij, ik had zo veel kunnen leren nog, zijn manier van uiten was nogal fysiek en voor mij vrij bedreigend maar ook heel verhelderend, precies op het moment dan we na een zwaar bevochten mentale concurrentie strijd vriendschap hadden gesloten intervenieerde het schoolsysteem door te beslissen dat ik het was die de hoogste cijfers had gehaald, vanaf dat moment konden die hoge cijfers mij niet meer echt bekoren.
Wat een prachtig stuk weer, en zo waar.
Lieve N.
Ik herken heel veel in je verhaal, dank je voor het delen.
@ N
Beste N, tis een hele openbaring om altijd iets van je zelf durven los te laten in de hoop dat je dan ook begrepen wordt en dat er ook mensen kunnen bestaan die achter jou kant van het verhaal staan, het geheel is altijd een strijd van dualiteit gekoppeld aan het welles of het nietes.
Zulke strijd in ieder van ons komt altijd te voorschijn, of het nu een chemische ontwikkeling in je zelf is of een meerwaardige aanwezigheid van het EGO dat wil over heersen, er zijn ook wensen en bestellingen of het zei karma genoemd, er zijn altijd factoren in het spel waar je later als je het moreel begrijpt de bevestigingen binnen krijgt dat je toch goed of fout zat.
Ik heb hier ook eens flink mee geworsteld en kreeg ooit een boek in mijn handen gedrukt door een vriend die verklaarde dat ik maar eens een boek moest gaan lezen van Willem de Ridder “Spiegelogie”.
Dat bracht voor mij uitkomst en wel niet zo op de manier zoals die vriend zicht het had voor gesteld, ik kon gerust mijn leven opnieuw instellen omdat ik ter ontdekking kwam dat veel dingen maar eigenlijk erg tijdelijk zijn van aard, waardoor ik dan ook veel omtrent kon los laten.
Mocht niemand begrijpen wat ik hier mee bedoel of wie Willem de Ridder is, heb ik een leuk linkje toegevoegd om daar een naar te MOGEN lijken, niks is verplicht!
http://video.google.nl/videoplay?docid=-8764845581181577799&hl=nl#
Maar zoals ik al zei, WAANZIN! Wat een ontzettende ego-tjes reageren hier en zelf Guido kan het niet laten om zijn “piemeltje” te laten zien, wat een ongelooflijk kinderlijke reactie om maar steeds mensen te bedanken voor hun reactie’s, ben je zo’n slaaf, want met beleefd zijn heeft het niets te maken…eerder een naar onderkruiperig trekje om maar aardig gevonden te worden… jammer hoor! Of is het omdat je graag als een autoriteit op dit zwerige gebied gezien wilt worden…dat ze jouw naam in een zin noemen met Char of die Oglivie, of hoe heten al die valse profeten…Oldenkamp niet te vergeten…Zwerig geleuter verteld uit “eigen” ervaring die door niemand gecontrolleerd kan worden maar die als “de waarheid” wordt gepresenteert en een ieder die commentaar geeft, heeft geen verstand van zaken!!!! Is dat misschien niet wat je bedoeld met chemische verslaving? Of heeft het meer met geestelijk degeneratie te maken…! Bah bah!
ik weet het tjeemienee collega dominee, wij hebben de schuld, wij hebben het gedaan en Jij ziet dat heel scherp en wijst ons nu scherp aan met het uitgestoken vingertje, wij de schuldenaren kunnen jouw scherpte niet evenaren, met vriendelijke groeten van ons, de geestelijk gedegenereerden, sukkeltjes united
Als je met 1 vinger wijst, dan wijzen 4 vingers richting jou!
Leuke uitspraak, je moet het vooral aan de klokeluiders vertellen!
@ Guido
Ik las net het verhaal over de stilte. Stilte is goed, stilte is mooi, stilte is schoon, in de stilte … dacht ik aan de dag, dat ik bij de new-age winkel werkte. Ik was toen heel jong en had nog helemaal niets met de new-age,ik wist dus ook helemaal niets over new-age. Ik was gewoon aan het werk in de new-age winkel en op een dag kwam er een klant binnen en overhandige mij een CD, die hij net een paar dagen geleden had gekocht in de winkel. Hij overhandigde de CD met de mededeling dat er niets op de CD stond. Raar verhaal dacht ik, maar wat er nou bleek dat het een meditatie CD was met 45 minuten stilte. Wij hadden toen erg veel lol aan gehad, new-age top 40, Stilte. Stilte en Leegte dat is mooi, juist in deze snelle drukke tijd met vele mogelijkheden.
Een ding is dan ook wel zo en dat is waarom ik de Wanttoknow.nl kan waarderen dat het ook leuk is gewoon menselijk te communiceren.
Gewoon kletsen, schrijven, lachen, brullen, schelden, eens zijn of juist niet. Over meest uiteen lopende onderwerpen en mening te horen/lezen van de ander. Informatie uit te wisselen, jezelf en de ander ruimte geven en niet per se eens te zijn! Dat is leven!
Naar jezelf kijken en de ander te zien voor wat die is, mens!
jeejee, lieve kind, zo praat je niet tegen volwassen mensen. daar krijg je alleen maar moeilijkheden door,
ga nu maar braaf spelen hé.
@jeejee: toch wel bijzonder dat je de moeite neemt om artikelen en commentaren die je zo tegenstaan tot je te nemen. Je kan het ook gewoon laten voor wat het is?
Dankje Linda.
En Jeejee… ook. Gooi het eruit man. Je kan er maar af zijn. Als je maar niemand de schuld geeft. EA: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder..!
Ze weten het niet maar Gay Hendricks en zijn vrouw zijn eigenlijk dood, of in ieder geval leven ze in een illusie van geluk, net als koeien in de wei.
Geef mij maar het echte leven vol met beweging, vol met strijd, vol met de zoektocht naar lagere entropie, stilstand of gelukkig zijn is meer voor de goed opgeleidde, in illusies trappende therapeuten.
Mensen als JeeJee moeten er ook zijn, dat houdt de spanning erin, en brengt de boel in evenwicht, je aanwezigheid hier trekt toch iedereens aandacht, vraag me wel af wat je hier doet als alles zo met WAANZIN is door spekt.
@ EA
Zijn er ook 7 uur durende stilte dvd’s met Eckharts Tolle’s Nu ? onderbrekend met enige lach salvo’s…
Ik heb ondervonden dat er ook een schaduwkant zit aan dat als maar jezelf onderzoeken en de schuld bij jezelf leggen.
Er zijn vooral uit de spirituele wereld gedachten die zeggen dat je onvoorwaardelijk lief moet hebben en dat je de schuld bij jezelf moet zoeken. Dat betekent voor velen dat ze niet boos denken te mogen worden op de ander omdat dat niet mag. Zij denken dat ze alles maar moeten ondergaan, ze zijn zelf de zondaars. Vanuit karma bekeken. Daarmee komt er onder de aardigheid een hoop elllende te zitten, want je mag niet negatief denken noch negatief zijn. Is niet veel anders de kerk die zei dat wij allemaal zondaars zijn. We moeten liefdevol zijn en altijd voor de anderen zorgen. Zijn nogal wat schizofrene mensen uit voortgekomen.
Kijk naar de kleine kinderen, ze zijn echt, ze zijn boos als iemand hun iets aandoet, als ze tenminste nog niet bestraft zijn daarvoor.
Wees als een kind betekent voor mij
dat je echt moet zijn en dat gedoe van onvoorwaardelijk liefhebben is vaak zo hypocriet en komt voort uit
angst en niet uit echte liefde.
Of een plekje in de hemel veroveren.
Liefde is niet altijd lief en aardig zijn. Liefde kan ook bikkelhard zijn. Dus wat mij betreft mag je de ander best de schuld geven, mag je best boos worden omdat je oneerlijk behandeld wordt. Want dat wordt je, misschien wel omdat je uiteindelijk zult moeten opstaan tegen deze onredelijkheid van de ander.Je mag alleen ook wel kijken naar wat je eigen aandeel hierin is.
Vrouwen en kinderen denken vaak al dat ze overal de schuld van zijn en keren hun agressie naar binnen waardoor ze veelal depressief worden. Juist zij moeten leren om voor zichzelf te gaan staan en voor zichzelf op te komen. Daarna mag je vergeven en onvoorwaardelijk weer liefhebben.
Dit is mijn ervaring en mijn mening hierover.
@Riet
Volgens mij wordt de dualiteit van het bewustzijn beschreven.
Als bewustzijn (zullen we het ziel noemen) stel je je pad vast: deze ervaringen wil i in dit leven doorvoelen.
Als Bewustzijn op aarde (zullen we het de toeschouwer of mens noemen) wordt je geconfronteerd met die eigen keuze’s.
Ik denk dat als je ego daar mee akkoord gaat dat je zelf die keuze’s hebt gemaakt je de dualiteit overstegen bent en daadwerkelijk schepper en toeschouwer bent geworden.
Matt.18:1
Op dat ogenblik kwamen de discipelen bij Jezus en vroegen: Wie is wel de grootste in het Koninkrijk der hemelen?
2 En Hij riep een kind tot Zich, plaatste dat in hun midden,
3 en zeide: Voorwaar, Ik zeg u, wanneer gij u niet bekeert en wordt als de kinderen, zult gij het Koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan.
4 Wie nu zichzelf gering zal achten als dit kind, die is de grootste in het Koninkrijk der hemelen
zoiets Riet?
@ Guido
Dat is precies wat ik bedoel.
Jezus van een revolutionair en is volgens mij maar door enkelen goed begrepen.
Maar ik zeg erbij dat is mijn mening.
En ik zeg het meer uit ervaring van de praktijk en vanuit mijn gevoel.
Het is een deel van de waarheid, want wat waarheid is dat weet ik niet, dat is te groots en ik hou van het mistery. Daarin blijft alles heel.
Maar het vervelende van woorden is Guido, dat wanneer ik dit schrijf kan ik het meteen wel weer van de andere kant beschrijven. En ook dat is voor mijn gevoel weer waar.
De essentie kan alleen maar op een ander level begrepen worden.
gevoeld?
ik begrijp het met mijn hart maar mijn hoofd kan er niet bij
Ned: uit je hoofd leren.
Eng: knowing by heart..!!
@Riet/Selene
Ik voel het zo;we zijn mens hier op aarde,maar ook deel van de essentie.Het gaat om de verbinding,verbinden doe je niet met je verstand maar met je ♥
Ik ben het geheel eens met Riet over de schaduwzijde. Alleen val ik over het begrip ‘echt’ en de toepassing op kleine kinderen. Dat kleine kinderen nog niet ‘gevormd’ zijn in de complexe (soms achterbakse) regels van onze maatschappij maakt ze niet ‘echter’, ze gedragen zich wel instinctiever zoals Riet beschrijft maar dat doet een chimpansee ook.
Wanneer je onbevangen en naïef kunt zijn zoals kinderen dat ook kunnen, dan kun je ZELF dingen ervaren en daarover je eigen gedachten vormen en heb je kans dat je echt wordt.
Riet
Persoonlijk denk ik dat het niet draait om, de schuld bij jezelf (of bij de ander) leggen maar meer om de verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens te nemen.
Mij viel het namelijk op dat ik de ene keer enorm boos werd als ik mij oneerlijk behandeld voelde maar dat ik een andere keer mijn schouders ophaalde en het van me af liet glijden.
Ik vroeg me af wat nou het verschil was tussen de ene en de andere situatie. Mijn uiteindelijke conclusie was dat het niets te maken had met wat de ander deed of niet deed maar met hoe ik op dat moment in mijn vel zat.
Hierdoor ben ik gaan in zien dat ik ervoor kies hoe ik me voel (tenminste meestal, want soms gaat mijn gevoel met me op de loop en dat is menselijk)zodat ik er tegenwoordig steeds vaker voor kies om niet boos te worden.
Dit helpt mij om de situatie ook van uit de kant van de ’tegenpartij’ te bekijken en geeft mij rust in mijn lijf.
Groetjes Ineke
@ Natuurlijk hebben jullie allemaal gelijk en ik herken met name wat Ineke verteld. Vind het prettig dat je een persoonlijk verhaal verteld, gebeurt niet zoveel, bedankt daarvoor.
Het gaat inderdaad niet om schuld, maar het probleem is dat anderen ook de schuld bij jou neer kan leggen en dat gebeurt met name wanneer mensen onbewust zijn.
Er is dan veel pijn en boosheid en die mag er zijn wat mij betreft, om daarna tot begrip voor de ander te komen. Ik heb het dus niet over mensen die al bewust zijn, want die weten al hoe ze er mee om moeten gaan. Maar het gaat vaak over traumatische ervaringen uit het verleden en de weg naar genezing is erkenning van dat wat door anderen veroorzaakt lijkt te zijn. Ouders die hun kinderen verwaarlozen en kinderen die denken dat ze dat verdienen en daar later als volwassenen allerlei
problemen door krijgen. Omdat ik met deze mensen werk is het van blang dat die pijn en de beleving van onterecht behandeld worden eerst erkent wordt voordat overgegaan kan worden tot bewustwording en begrip.
@ Lianne
Het merendeel van de mensheid is de verbinding met zichzelf kwijt, tenminste het bewustzijn daarvan want de verbinding is er zo wie zo, of je het nu beseft of niet.
Het is eerst zaak die verbinding terug te vinden door je bewust te worden en er moet door heel veel ellende heen gegaan worden om te beseffen waar jij het over hebt.
Als je dan zover bent dan kun je begrijpen dat alles zijn reden heeft en dat je je eigen aandeel kunt zien en weet dat je zelf een aandeel hebt in wat er ook gebeurt, altijd.
Maar zoals ik al zei, dan dien je erst bewust te zijn van de verbinding met jezelf.
Ik heb vind zelfsdat demens eerst de verbinding met de aarde dient te maken, geworteld in de aarde en pas daarna zijn verbinding kan terugvinden met de bron.
Anders heb je de neiging om naar boven te gaan, in plaats van de schaal te zijn waarin de kosmische kracht opgevangen kan worden.
Maar dit is mijn mening na ervaring en gevoel.
@ devoshaun
Dank voor je reactie.
Je hebt gelijk. Echt zijn is een van de moeilijkste zaken voor kinderen omdat ze zo ontzettend afhankelijk zijn.
Je kunt pas echt zijn als je de consequenties daarvan kunt dragen.
Maar ik doel wel op de openheid, maar
naiviteit vind ik niet de juiste kwaliteit wanneer je al volwassen bent. Het zou toch prettiger zijn dat je geleerd hebt van je ervaringen. Dus daar zou ik meer onbevangenheid kiezen.
Ik ben het met je eens dat kinderen instinctief reageren.
@Riet
Ik ben iemand van weinig woorden.
Ik vind dat je mijn gevoel mooi verwoord hebt!
dank je
@ Guido
Ja Matt.18:1 staat regelrecht tegen over het niet los laten van het EGO, Jezus verwerft hier omtrent een zeer groot EGO, men spreekt nog wereldwijd met boekdelen over hem, dus niet alles kan je verwijten aan het concept van het los laten daarvan.
@ Riet
Hahaha ben trots op je dat je precies het bij het juiste uiteinde zit, je hebt het stukje door van in evenwicht zijn, kennis tussen het goede en het zwarte.
Uit kerkelijke instanties is men al eeuwen opgelegd dat je altijd geen zonde mag hebben en d’r nooit wat aan verkeerd mag doen en anders tel je dan ook gewoon niet mee, gezien ook als je je los maakt van de hedendaagse matrix waar je verplicht aan mee moet doen dagelijks.
Zwart zijn mag je niet in zijn geheel weg cijferen en het niet zo inkleuren dat waneer je je erin begeeft dat je dan ook niet in de hemel mag komen, ieder mens komt keer en keer in de hemel en alleen bij re-tour op gebied van re-incarnatie keer je je weer terug voor de volgende les op deze aard kloot.
Dus als je eens van al je stress af wilt zijn, van al je bad luck or what ever, mag je best eens heel hardop je uitlaten in het zwarte omdat dit ook vaak te een verlossing kan werken, het te vermijden is zeker ook niet goed als je continue denkt dat je enkel geen uitlating mag doen omtrent, dan zul je iedere dag daarna steeds geconfronteerd worden met mensen die van alles uit kunnen halen recht onder je neus en vrij bepleitbaar zijn, zolang je het steeds weer accepteerd zonder dat je 1x in het zwarte begeeft, heb je niks van je les hierop aarde ooit begrepen.
@ Ineke
Ja af en toe mag je ook eens je tanden laten zien waneer iemand je oneerlijk behandeld, het steeds maar weer accepteren zet je namelijk je zelf niet in je eigen kracht, het trekt je zelf steeds uit onbalans, mag je dan ook eens voor je zelf opkomen en de ander even de les te lezen dat wie jij eigenlijk wel bent en dan niet altijd de goede kant kiezen maar ook eens de zwarte kant.
Ik zelf heb ook mijn zwarte kanten, gisteren nog dat ik even weg was voor een boodschapje toen ik vrolijk en gezellig met mijn vrouw erop uit was, zoals altijd keek ik goed uit mijn doppen om mijn auto te willen inparkeren, ik zelf let altijd op iedereen en waar diegene naar toe gaat, soms wordt ik daar wel eens zeer moe van, maar goed tijdens mijn inparkeren was er nog een fietser die dacht dat ie even ongemerkt over links tijdens het inparkeren mijn auto kon passeren en dat gata het ineens fout, ineens zit je in het zwarte je zag het bewust aankomen en gebeuren, je stopt en staat stil om ongenadig een blik en een scheldwoord te mogen ontvangen, accepteren en uit je kracht te laten halen, nou vandaag nu eens niet, keek alleen boos en dat was al een rede genoeg dat de persoon in kwestie van zijn fiets deed afstappen en conform iets wilde gaan ondernemen.
De twist ontstaat ieder geeft de ander de schuld en wie het hoogste woord denkt te hebben blijkt macht te hebben, ik liet alleen de toe dracht vallen van stap eens uit je EGO man !
10 Meter verder op op een zebrapad terwijl ik wilde oversteken werdt ik haast voor mijn sokken gereden door een oudere man, die een opmerking maakte dat ik daar niks te zoeken had, wit of zwart blijven doet je koken.
25 Meter verderop wordt ik frontaal hard aangereden terwijl ik op de stoep loop door een kind op haar fiets, moeder met wolk van andere kids om haar heen gilt naar me dat ik op zij had moeten springen en dan was er niks anders gebeurd, tja totaal in shock sta je daar, aanslag nr 3 in zeer korte tijd, worden we nu geheel zwart, accepteren we geheel de boel, of gaan we ook als een jankend kind op de stoep zitten, neen heb tegen die mevrouw gezegd dat zij ook eens een pardon en excuses mag aan bieden aan iemand die last heeft van beide benen, ondergaand zonlicht en daar door moeilijk loopt.
Dit soort fratsen is voor iederen een soort continunisme, je mag steeds uit 3 situaties kiezen, na een meditatieve gedachte brengt eigenlijk geen van alle 3 een goede uitkomst.
@Riet
Het is, voor een deel, een illusie dat iets ‘geleerd’ kan worden 🙂
De illusie is prima, erg praktisch maar desondanks een illusie.
Met naief bedoel ik het benaderen van situaties alsof ze voor het eerst ervaren worden, daarvoor moet je je ‘geleerde’ kennis altijd ter discussie stellen.
Door het steeds opnieuw vormen van je eigen gedachten over je eigen ervaringen kun je steeds meer eigen verantwoordelijkheid ervoor nemen en dan kun je steeds echter worden.
Zoals je beknopter zegt “Je kunt pas echt zijn als je de consequenties daarvan kunt dragen.”
@ devoshaun
Juist door al die geleerde kennis te vergaren en dit alles met zoveel mensen wereldwijd te vergelijken en te delen kom je tot een innerlijke wijsheid welke je aan zet tot het verkrijgen van verdere inzichten.
Het is niet altijd de les om alleen de goede dingen uit het vuur te halen, ook de foutieve dingen geven het juiste inzicht.
Na inzicht komt de bevesting als donderslag bij heldere hemel.
kennis, wijsheid, inzicht, allemaal illusies…
The greatest thing you’ll ever learn, is just to love, and be loved in return.
http://www.youtube.com/watch?v=Iq0XJCJ1Srw
@ devoshaun
Sorry, wil je dit idee eens wat nader uit leggen?
Hoe kom je zo zeker van deze stelling en waarom zou het niet omgekeerd een illussie kunnen zijn dat we alleen maar kunnen leren om lief te hebben en vice versa.
Volgens mij is liefhebben niet iets wat je kan leren, maar is dat de staat van zijn waarin wij leven.
Om deze staat van zijn bewust te worden dienen we slechts veel af te leren van wat ons is aangeleerd.
Maar dit is mijn mening.
Ik ben benieuwd naar de jouwe
@ Paul
Het kwaad is de andere kant van goed en zij geven elkaar bestaansrecht. Zonder goed geen kwaad.
Als je in karma gelooft wordt het nog ingewikkelder want dan kan het zijn dat iemand in dit leven een afrekening krijgt vanuit een vorig leven en dan kan degene die voor deze les zorgt nu in dit leven de kwade zijn. Maar wie is er dan goed en wie is er dan slecht?
Daarom vind ik al die ideeën moeilijk om mee te werken.
Ik heb veel onderzocht op dit gebied en ik ben tot de conclusie gekomen dat van welke kant ik het ook bekijk, alles zou kunnen, maar ook niet. Van welk idee ga je uit in je leven. Er zijn zoveel manieren waarop je naar je leven kunt kijken. Naar goed en kwaad kunt kijken. Maar als je echt naar het goed en kwaad kunt kijken dan zit je op een andere plek, dus ben je niet meer gevangen in de dualiteit en waarschijnlijk zit je dan in de eenheid. Mijn leidraad nu is dat wanneer ik me op dat punt bevind, dan voel ik mij rustig en tevreden.
Zo gauw ik merk dat ik mij niet meer goed voel bij wat ik doe keer ik naar binnen en probeer te kijken wat ik nodig heb om me weer goed te voelen en als dat betekent dat ik iemand eens flink de mantel uit moet vegen dan doe ik dat.
Maar het kan ook zijn dat ik iemand mijn verontschuldigingen aan moet bieden en dan doe ik dat.
Het gaat erom dat ik mij goed en tevreden blijf voelen. Want wie zichzelf op de juiste manier en met respect behandeld, behandeld een ander ook met respect.
En het goede rustige gevoel is de leidraad voor mijzelf. Wij mensen hebben een geweten (het woord zegt het al,
wij weten wat goed en slecht is van nature).
Maar dit is mijn mening nu op dit moment in de tijd.
@Riet: naar mijn gevoel bestaan er geen éne en ándere kant.. Alles zit in elkaar en door elkaar. Je trekt het figuurlijk zo uit elkaar als je die vergelijking gebruikt..
De Maya’s praten over hoog en laag. In energetische termen is dit ook beter. Lage energie is de weg die wegvoert van het waarnemen van de pure liefdes-frequentie. Hogere energie doet precies het omgekeerde. Stoffelijke materie is per definitie laag/zwaar. Vandaar de moeite die wij ons moeten getroosten om uit die stof te rijzen. Niet dat dat moet, maar als je dat wilt.
Het mooie is nu, dat we dus beiden kunnen. Niet een kant of andere kant. Hoog met de kruin in de kosmos, laag, met de wortels in de Aarde. GEVOED DOOR KOSMISCHE HOGERE FREQUENTIES. Daarom vormen we een kanaal, een verbinding tussen hemel en aarde. Bij de ‘ene en andere’ kant zijn deze beide werelden onbereikbaar, omdat het dualisme ten top is. Zo voelt het nu voor mij.
@ Guido & @ Riet
Niet alleen de Maya’s praten over deze hoog en laag niveau’s, in het oude sanskriet worden heel veel van deze materie uitgelegd, het is de oudste mantra taal in de wereld wier de inhoud gaat over leveling, trancenderen en het rad van weder geboorte, karma, dharma en alle dogma’s en paradigma’s die aangeven hoe de structuur van het kosmische bewustzijn in elkaar steken.
Al dit soort zaken zijn wegen van het ene uiterste naar het andere uiterste, behalve de weg van de ‘Joy’ ‘Harmony’ ‘innerself’ en ‘outserself’.
Net als een bioritme is het leven als een barometer, je zal continue aan het reizen zijn tussen verschillende niveau’s van bewustzijn in je zelf, als je het ene los kunt laten zal je je zelf kunnen verhogen naar het andere.
Verder vind ik je goed te zien profileren Riet, je snapt dondersgoed waar het om gaat en het geeft aan dat je wel degelijk inzicht aan het verkrijgen ben, m.a.w. ik ben trots op je, ga zo door en probeer zoveel mogelijk in je eigen kracht te blijven staan.
Hoi Paul, heb je voor mij boektitels:
“in het oude sanskriet worden heel veel van deze materie uitgelegd, het is de oudste mantra taal in de wereld wier de inhoud gaat over leveling, trancenderen en het rad van weder geboorte, karma, dharma en alle dogma’s en paradigma’s die aangeven hoe de structuur van het kosmische bewustzijn in elkaar steken.”
Dank,
Charles.
@Riet, Die zin is complex en poëtisch eenvoudig tegelijk. Ik zou er boekdelen over kunnen schrijven, bijvoorbeeld de opmerkelijke link naar de Hitler Jugend, maar ik belicht hier even, relatief kort, 3 aspecten waaraan ik persoonlijk waarde hecht.
Het woord “just” is significant, de beste vertaling die ik ken is “slechts” en het heeft voor mij een dubbele betekenis, het is het enige dat je hoeft te leren en het geeft de moeilijkheidsgraad aan (just climb mt. Everest).
Het “be loved in return” is ook significant, je moet zorg dragen dat er een wisselwerking is, alleen liefde ‘geven’ heeft niets met liefde te maken maar meer met zelfmedelijden (ego). Dit heeft met eigenwaarde te maken.
Het meest significant is wat ik onder liefde versta, namelijk de combinatie van de absolute wetenschap dat alles één is en de absolute verantwoordelijkheid nemen. Daarvoor heb je een bijzondere staat van openheid nodig, dat je kan hebben wanneer je een uitstekende samenwerking hebt tussen verstand, gevoel en ziel.
Dat liefde een gevoel is, of dat gevoelens belangrijker zijn dan andere prikkels is een illusie voortgekomen uit arrogantie.
Jouw ‘staat van zijn’ vind ik mooi gezegd, maar boos is ook een staat van zijn dus ik heb meer nodig om het te verduidelijken. Ik geloof in ieder geval niet dat we deze ‘staat van zijn’ kunnen aan of uitzetten, we kunnen er steeds meer in bewegen, het ontwikkelen of het ‘leren’, dus zo zie ik de grootste les. En mischien komen we er ooit…
Inderdaad met afleren van traditionele patronen, unschooling spreekt mij ook erg aan, bij 4 jarige kinderen kun je de hersenbeschadigingen al zien optreden, al na enkele weken school, maar da’s een andere zijspoor.
@ Guido
Vanuit jouw visie klopt het wat jij zegt. Maar voor mij bestaat er wel degelijk goed en kwaad. In de praktijk heb ik dat referentiekader nodig om te weten waar ik sta en wat mijn standpunt is. Als mens heb ik een standpunt nodig, anders heb ik geen poot om op te staan. Binnen mijn ervaringswereld bestaat er goed en kwaad. Op een hoger niveau blijkt het waarschijnlijk een illussie te zijn. Ik ben nog aan het onderzoeken wat goed en kwaad inhoud en om te onderzoeken moet je zaken uit elkaar halen.
Dus dit is voor mij nog stof om uit te vinden. Ik ben op dit moment een mens en ben waarschijnlijk zover in de stof gedoken om me hiermee uiteen te zetten.(hoe kom je op zo’n idee denk ik vaak) Als ik me goed heb geworteld hier en in mijn kracht sta durf ik waarschijnlijk weer een voet op te beuren om een stukje verder te gaan.Vooralsnog is mijn aandacht gericht op de grond waarop ik sta en wat er allemaal om me heen gebeurt.
Misschien is mijn gedicht (1980)
duidelijker over wat ik bedoel te zeggen.
Geboren uit de aarde, mag ik reiken naar het licht
Ik ben niet onschuldig
en toon mijn ware gezicht
geworteld en toch vrij
want moeder aarde laat mij gaan
wanneer ik zover ben
dat ik op eigen been kan staan.
@ Paul
Ik moet telkens glimlachen als ik jou reactie lees. Dat je trots op mij bent! Het doet me goed dat te horen en dat nog wel 2x (haha)
Dank je voor je goede raad.
Weet je, ik vind het erg moeilijk om onder woorden te brengen wat ik bedoel want onderwijl komt er opeens weer een andere visie naar boven die net zo goed waar kan zijn. Wanneer je een roos gaat onderzoeken blijft er niets van over.Toch moet je ieder blaadje onderzoeken om te ontdekken dat het onderlinge verband te vinden is in het niets.
’t is me wat
Interessant artikel. Het borduurt mijnsinziens een beetje voort op de filosofie die toen Krishnamurti en nu Eckhart Tolle ten toon spreidt.
Denken kan inderdaad de mens grootste vriend als vijand wezen. Vanuit onze bewuste (áls onbewuste) gedachtepatronen ontstaan die chemische reacties, wat zich vrij vertaalt in hoe wij ons voelen.
Krishna verwoordde het al in het epos tegenover Arjuna, degene die verlichting heeft bereikt is meester over zijn/haar eigen denken. Het denken is beteugeld. De mens van vandaag is nog niet zover, vandaar dat we ook zoeken naar die wegen die ons leren het eigen denken te beteugelen. Want dit betekent tevens controle over hoe we ons (willen) voelen.
We weten allemaal dat een kalme geest de werkelijkheid helderder aanschouwd dan mensen die nog gevangen zitten in hun (zelf veroorzaakte) boeien van het emotionele denken. Soms lukt het eventjes om er bovenuit te stijgen en onszelf als het ware te aanschouwen zoals we wérkelijk zijn, om vervolgens weer in de val van onze eigen emoties verstrikt te raken. Het pad naar verlichting is zo gemakkelijk nog niet, maar desalniettemin het enige pad. Het is dus niet erg om soms terug te vallen in oude gewoontes en gebruiken. Een schuldgevoel maakt het dat mensen juist blijven stilstaan. Een ander leren vergeven is een kunst, jezelf vergeven de kroon.
@ Riet
Inderdaad je kan de roos onderzoeken, van de steel naar de blaadjes en om gekeerd, dat zijn weer 2 uitersten, maar de middenweg is gewoon om eens proberen de roos zelf te zijn en daarmee eens te voelen hoe het is om zelf een roos te wezen.
Vanuit dit innerlijke perspectief ondervind je het bewustzijns incovicient van de roos, maar je kan dit ook voor veel meer andere structuren en objective personages gebruiken, je observeert en visulaiseert de basis ermee, hier tevens ook je graad van bewust wording.
De meeste mensen hanteren het alleen vanuit hun eigen Ik vorm, enkel een goed acteur of actrice zal zich kunnen in leven in de rol van de ander.
Jij kijkt en observeert puur vanuit je zelf en ziet de eigenwaarde van het leven rondom je heen, er is niemand hier die in jou schoenen gaat staan en vanuit jou gezichtsveld de zaken bekijkt, het is meestal alleen vanuit het hun eigen stukje waarnemen.
Tijd om jezelf eens in de andere vorm te verplaatsen, opnieuw naar je zelf of naar andere mensen of structuren en of denken te kijken, dat geeft je heel veel nieuwe inzichten te gelijk.
@devoshaun
Is het zo moeilijk te beseffen dat alles één is.
Hoeveel is 1 + 1 ?
Het antwoord is 1, maar waarom is dat het antwoord?
1 + 1 = 1 omdat 1 alles al is en alles + alles is nog steeds alles.
Niet “ik ben de roos”, “ik voel de roos”, de roos is al deel van ons, wordt dáár bewust van.
Oppositie, ontkoppeling of splitsing zijn allemaal illusies.
Het enige dat geen illusie is, is liefde omdat dat bewijst dat alles 1 is.
Wat denk je dat het woord “enig” betekent?
Onze talen zijn gecodeerd ermee “There can be only one.”
Arrogantie is slechts gereedschap van angst, net als het boek van de docent.
Angst is het loyaalste vriend van ego, dat boven alles beschermt, desnoods tegen zichtzelf.
Riet, voorzichtigheid, is niet nodig.
Helemaal waar hoor! Maar voor de meeste mensen is 1+1 toch echt 2. Kent een roos een sociale betekenis, ligt groente op een bord en zijn dieren een product van een bio-industrie geworden.
Hoe leg je dit aan een gemiddeld mens uit? Spirituele vooruitgang ligt juist in het wórden ervan. Maar hoe weet je of je dit wordt? Opnieuw kom ik hier terug op het stapsgewijze. De wijze hoe we de dingen interpreteren is de wijze hoe we ons daar bij voelen. Maar we voelen ons niet hetzelfde. Is het dan niet arrogant te veronderstellen dat de één zich juister voelt dan een ander? (voor diens verschillende opvatting over een zienswijze)