Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (7)..

Voor de vorige delen van deze serie:
voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER, deel 4 HIER, deel 5 HIER en deel 6 HIER

x

x

z

z

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (7)..

x

De fundering is klaar..

2015 ©deze versie WantToKnow.nl/.be

x

Op de prille jeugdige leeftijd van 5 jaar, was ik getraind door middel van marteling, hightech hypnose methoden en elektroshock, om mezelf ontzettend pijn te doen op verschillende manieren, mocht er ooit ook maar een begin van herinnering plaatsvinden van herinneren, over alles wat er met mij gebeurd was, en/of van de geheime activiteiten waar ik deel van uitmaakte. Alsof een robot het van me over zou nemen, zo was ik geprogrammeerd om mezelf in mijn grote teen te steken met een scherp voorwerp, of mezelf opzettelijk te branden aan de kolenkachel, daarbij en daardoor de gedachten af te leiden van de ‘verboden’ gedachten of herinneringen.

Ik had geleerd wáár precies ik mijn pols moest doorsnijden om mezelf van mijn leven te beroven, als ik ooit iets uit mijn ‘verboden geheugen’ zou beginnen te herinneren of te vertellen. Ik was voorzien van geïntegreerde programma’s die er voor de rest van m`n leven zouden zitten, om een ‘ongeluk’ te krijgen op welke manier dan ook, als het maar met een dodelijke afloop zou zijn. Wanneer mijn geheugen/mijn herinneringen dus ooit de overhand zouden krijgen. Eindeloze programma`s waren er geïnstalleerd in mijn brein, voor meteen, maar ook voor later gebruik.

————————————————————
Aantekening auteur/vertaler: ‘Velen van u zullen zich nog kunnen herinneren, dat tijdens de malaise in het bankwezen, ineens meerdere ‘belangrijke’ mensen uit het bankwereldje om het leven kwamen, door o.a. van hoge gebouwen te springen, een zekere dood tegemoet. Het heeft er alle schijn van, na het lezen van dit verhaal dat ook hier het Tavistock Instituut z’n werk erg goed gedaan heeft. Vergeet daarbij niet, dat Brice Taylor hier nog vertelt over de oude methoden die overwaaiden naar de VS, vanuit nazi-duitsland. Ook deze technieken hebben de afgelopen 60/70 jaar uiteraard een hele vernieuwing ondergaan. Temeer omdat hier dus voor de belanghebbende echt gewin te behalen is. Slaven die gratis werken en geen vragen stellen.’
———————————————————

Gedurende de vele lange jaren van mijn misbruik, foltering en programmering werd ik dagelijks geconfronteerd met waarschuwingen als: “Als je jezelf dit ooit herinnerd zul je zelfmoord plegen, als je het aan iemand verteld, zullen de mensen denken dat je helemaal gek geworden bent en ze zullen je opsluiten in een gekkenhuis waar je nooit meer uitkomt, als je ons niet gehoorzaamt zullen we jouw familie vermoorden of jouw hond of jouw kat, als je hierover ooit praat, vermoorden we je!!”.

Ik was jarenlang getuige geweest van vele moorden en wist dus dat dit niet zomaar wat loze kreten waren; ze dachten werkelijk aan alles. Als de ene persoonlijkheid zich iets begon te herinneren, was het een andere persoonlijkheid in je eigen geest die jezelf verklikte. Dat verklikken werkte bij alles wat je “volgens hen” niet geacht werd te doen.

Mijn innerlijke tweelingzusje, Sharon Wheaterby
Ik werd als kind op vele verschillende locaties, en in net zo vele kringen ’tentoon gesteld’ als Sharon Wheatherby; ergens afzijdig, was altijd oom Charlie die een oogje in het zeil hield. Hij zei dat hij dat er altijd zou zijn, goed of slecht. Oom Charlie was altijd bij tante Maud van vaders kant als wij (alleen mijn vader en ik) daar naar toe gingen om haar te bezoeken. Hij zat daar altijd op ons te wachten op de divan met de kanten sprei, met achter hem het doorschijnende gordijn waar een groene hagedis op zat. Hiervan had ik gedacht dat die echt was, totdat ik ouder werd..

Oom Charlie was altijd uitgedost in een bruingeel pak, dure merkschoenen en een anjer in z`n knoopsgat. Oom Charlie glimlachte, gaf me een hand en wenkte me dan met een handgebaar om bij hem te komen zitten. Als hij zijn bril droeg, zette hij deze altijd eerst af voordat hij me aankeek en knipoogde. Dat was ‘het teken’ voor ons geheim. Hij had me al eens eerder verteld dat het m`n vaders gevoelens zou kwetsen als hij er achter zou komen dat hij niet mijn echte vader was, dus sprak ik daar nooit over.

“Anders,” zo zei oom Charlie, “Zou dat wel eens zijn hart kunnen breken.” Ik wilde mijn vader beslist niet nog meer pijn doen, dan dat hij al had, met zijn nekblessure, zijn hernia en zijn ouders die hem hadden misbruikt en niet van hem hielden. En hij hield zo ontzettend veel van mij, behalve als hij mij pijn moest doen. Oom Charlie zei daarover steeds:”Ongelukkigerwijs moet hij dat doen om jou ooit heel machtig te laten worden”. Dus toen ik met mijn vader oom Charlie voor de eerste keer ontmoette na dat gesprek, deed ik net of ik hem nog nooit gezien had en na afloop zei oom Charlie: ”Jonge dame, dat was het beste acteerwerk dat ik ooit gezien heb. Je bent aangenomen!”

Het mag dan zo zijn dat ik al op heel jonge leeftijd werd ‘aangenomen’, maar ik heb nooit één cent betaald gekregen voor mijn werk, noch voor verrichte ‘diensten’. Oom Charlie was mijn vertegenwoordiger die mij eerst aan Bob Hope en kort daarna al aan Henry Kissinger voorstelde. Shanon was geprogrammeerd als vroegrijp en gevat. Op zekere dag vertelde ik in mijn ‘Sharon modus’ aan Henry en later ook aan strikt besloten gezelschappen, waar ik door Henry of Bob heen gestuurd werd, het volgende geprogrammeerde ‘grappige repertoire’:

” Ik zei tegen mijn eigenaars dat het al erg genoeg was dat jullie stelletje clowns van mij verwachten dat ik gratis werk. Weet je, het was al erg genoeg dat jullie alle regels en wetgevingen aan jullie laars lapten waar het kinderarbeid betreft, en toen ik ze daarover vertelde, toen ik dat eindelijk op school leerde, lachte iedereen me uit. Maar daarboven op kwam nog SLAVERNIJ, en ik probeerde hierop de wet toe te passen en ik kwam in botsing met de wetgeving in mijn legale archiefsysteem. Het wilde maar niet in mijn archief blijven zitten, en werd er steeds uitgegooid en ik vertelde Henry hierover en hij zei alleen maar:”Net zo vaak terugstoppen tot het blijft zitten”. Ik werd weggestuurd om nog meer gegevens in me op te nemen en ik dacht dat ze nooit zouden stoppen en ik had gelijk. Zoef, zoef, zoef.”

Het waren het soort grappen die Bob Hope in mijn brein programmeerde, als ik weer eens werd gedemonstreerd aan anderen die dezelfde interesse hadden in Mind Control. De eerste keer dat ik het voordroeg aan Henry voor zijn laatste goedkeuring voordat ik het toneel op mocht, noem het maar generale repetitie, keek Henry over zijn bril heen met heel hoog opgetrokken wenkbrauwen; hij leek meestal verbaasd maar beslist ook geamuseerd over de grappen die Bob Hope in mijn hoofd plantte.

Grof huisvuil..
Ik zelf was nog veel te jong en te onwetend om met dit soort materiaal voor de dag te komen. In latere jaren wanneer Bob vaak de vraag gesteld kreeg waar hij mij toch vandaan had, was steevast zijn antwoord:”Ik heb haar bij het grof huisvuil gevonden”. Hij plaagde me altijd met waar ik vandaan kwam. Bob vertelde me ooit dat hij mij gekozen had, omdat er iets bijzonders met mijn ogen was.

Henry Kissinger was de man die mijn persoonlijke systeem beheerde en Bob was de instructeur voor de gesprekken, grappen, liedjes, dansjes en het vermaak, en hij voorzag Henry van volop beroemde vrienden en connecties van over de hele wereld, inclusief Hollywoodsterren en zakenlui en politieke connecties. Henry zei altijd dat het hele leven alleen maar bestond uit de juiste contacten, en dat hij en Bob, ondanks wat meningsverschillen, erg goed samenwerkten. En dat ze samen hun invloed en hun effectiviteit meer dan verdubbeld hadden. Zij samen zwaaiden de scepter over een hele grote groep mensen. Henry had de hersenen en Bob de middelen en de connecties.

Een innerlijk universum krijgt gestalte..
Henry werkte in het begin met mij aan het opzetten van een ‘systeem’ in mijn hersenen. Hij tekende zelfs allemaal kleine X-en op mijn voorhoofd dat hij mijn sterrenstelsel noemde. Toen moest ik in de spiegel kijken en wat ik toen zag behalve mijn vijf jaar oude gezichtje, omlijst door mijn korte kapsel, waren zwarte X-en over mijn hele voorhoofd.

Hij zei dat het allemaal planeten waren in mijn eigen universum van kennis en dat ze daar allemaal op hun eigen plaats waren in afwachting van de dag dat ze bezet zouden worden. Later bracht hij e.e.a. weer in verbinding met verschillende landen en gebruikte het gezegde ‘het is een kleine wereld’ voor de verschillende planeten. Dit hield de informatie volledig gescheiden van elkaar, want er was werkelijk geen mogelijkheid dat de planeten ooit met elkaar in botsing zouden kunnen komen.

Dus alle informatie bleef in haar eigen omgeving, maar wel goed bewaard in de uitgestrektheid van het oneindige universum met z’n ontelbare sterren. Elke afzonderlijke ster werd gebruikt voor informatie-opslag van verschillende film-‘sterren’ (!) of politici waarbij er van mijn inzet gebruik werd gemaakt. De grotere sterren hielden meer persoonlijke inside-informatie vast, van de vaste klanten die gebruik maakten van mijn diensten; de kleinere sterren werden gebruikt voor opslag van informatie over de klanten die ik op minder regelmatige basis bezocht, of slechts eenmaal. En zo werden de grootste sterren gereserveerd voor Presidenten, Koningen, Koninginnen etc.

De Raad

————————————————————————————————————————————-
commentaar Ned. vertaler:
Brice Taylor noemt de schaduwregering of ook wel het comité van 300 ‘de Raad’.
De mensen die de hele wereld in hun greep houden!! De Nieuwe Wereld Orde.
————————————————————————————————————————————-

Die almachtige groep van mensen die in het diepste geheim dit hele drama aansturen, hadden erg gespecialiseerde, erg geavanceerde satellietsystemen die enorme afstanden aflegden in mijn hoofd, die steeds mijn interne wereld aanstuurden. Zij konden altijd toegang krijgen tot sterren en satellieten en alle daarop aanwezige informatie die zij zochten over een bepaald gebied, land of persoon. Maar de Leden van De Raad waren de enigen die geen decoderingsmoeilijkheden hadden om tot mijn verschillende persoonlijkheden en informatiebronnen door te dringen.

Zij hadden volledige en totale toegang tot al mijn mogelijkheden. Net als Henry. Bobs mogelijkheden waren beperkter, want hij had aanvankelijk alleen maar toegang tot hetgeen hijzelf geprogrammeerd had, en de mogelijkheden die vanaf mijn geboorte geprogrammeerd waren. Henry vertelde hem niets over de planeten en de sterren als hij dat niet per se hoefde te weten. Zo had iedereen toegang tot zijn eigen privé computer. Met voor allen een ander wachtwoord om binnen te komen in het ‘systeem’.

Henry vertelde mij dat hij en Bob altijd op piepkleine ruimtevaartuigen in mijn hersens rondvlogen om te kijken of alles wel op z`n plaats lag en of ik wel goed op mijn informatie paste en niets naar buiten liet ontsnappen. Er mocht geen ster of planeet op de verkeerde plek in het archief verdwijnen of onvindbaar in het universum verdwijnen. Henry vertelde me ook dat de informatiemappen eindeloos konden doorgaan omdat het universum oneindig was, er zou dus nooit een ster of planeet helemaal vol raken. Er was immers ruimte genoeg..

Henry Kissinger en steeds geraffineerdere methodes
Kissinger was het brein achter de opbouw van mijn persoonlijke structuur, en gebruikte anderen om zijn creatie verder te vervolmaken. Hij was gewoonlijk ergens in een topgeheime locatie waar vaak mijn vader, maar ook anderen, mij dan naar toe brachten. Daar deden ze al het ‘voorbereidende werk’, zoals zij dat noemden, voordat het aan Henry werd voorgelegd voor expertise en zijn doorslaggevende goedkeuring. Wat zij ‘voorbereiding’ noemden, betekende voor mij: martelingen in machines, of elektrische stoelen, allerlei horrorscenario`s.

En dan, als ik helemaal niet meer kon functioneren, mijn eigen naam nog eens niet meer wist, en of ik eigenlijk wel ‘echt’ was, dan…… namen ze me naar Henry Kissinger. Henry had een soort van aantekenblok met diagrammen waar hij mee werkte. Een druppelvormig diagram betekende dat het originele idee en de bedoeling ervan waren erkend en uitgevoerd, en de volgende diagrammen waren een verdere aanbeveling voor verfijning totdat het gewenste resultaat werd bereikt. Op die manier creëerde Henry Kissinger mijn persoonlijke structuur.

Mind Control was, en is nog steeds, een topgeheim wapen dat gedurende de jaren steeds verder is geperfectioneerd. Henry Kissinger had ook andere ‘robots’ zoals hij ze noemde, maar ik was degene met wie hij de meeste tijd doorbracht om me te ‘perfectioneren’. Hij zei dat ik zo’n dankbaar ‘voorwerp’ was om mee te werken en dat mijn vader mij aan zulk een fantastische en baanbrekende vooropleiding had onderworpen, dat ik toch wel gegarandeerd een succes moest worden.

Dus daar andere ‘robots’ het af lieten weten, omdat ze uit de school klapten en er dus niet blindelings op vertrouwd kon worden, daar kon Henry volledig op mij vertrouwen. Ik wist wel dat Henry nog meer ‘robots’ had, omdat hij er vaak genoeg over vertelde; hij zei dan dat die voor allerlei ‘bijzaken’ waren, maar dat ik de crème de la crème was. Henry zei dat we een zwervend ‘hoofd’=kantoor hadden, en dat dat zijn zwarte aktetas was. Ik was geprogrammeerd om mezelf vertrouwd te voelen zodra ik die zwarte aktetas maar zag, en mijn omgeving deed er dan niet meer toe. Nu kon ik ontspannen mijn werk doen, wetende dat alles in orde was.

Althans, dat was bij me geprogrammeerd, wat ik moest denken en voelen. Toen ik langzaamaan opgroeide, werd ik vaak naar militaire bases gebracht, voor nog meer en nog verder geavanceerde programmering, waarbij ik hulpeloos werd aangesloten op hightech-apparatuur, die dingen met mijn hersenen deed. Daarbij had ik geen flauw idee wat die mensen aan het doen waren, waarom ze het deden en waarom juist met mij.

Zo werd ik ook geplaatst in een aparte stoel in een groot metalen vertrek en daar alleen achter gelaten. Soms werd ik in de rondte getold, met veel kleureffecten van gekleurde lichten met steeds maar één enkele kleur per keer. Zo werd ik ook in een bijzonder geavanceerde stoel vastgebonden, met elektrodes verbonden met mijn hoofd, waarop elektroshocks volgden op verschillende manieren. Daarbij werd ook bijzondere geluidsapparatuur gebruikt met soms erg felle doordringende geluiden die via koptelefoons mijn oren binnen gedwongen werden. Meestal met twee verschillende geluiden, voor elk oor een ander geluid. Ik weet niet wat de bedoeling hiervan was, maar ik voelde me hierdoor als gemarteld door die apparatuur.

Menselijke hersenen als geheugen-archief..
Ik werd voortdurend meegenomen naar Disneyland voor mijn “basis programmering” voor mijn toekomstige “regerings geheugen archief systeem.” Rond mijn achtste levensjaar bedacht Henry enkele hele slimme programma`s om een blijvende plek en organisatie in mijn hersenen te “planten” voor mijn internationaal geheugen archief. Hij creëerde in mijn persoonlijke systeem één of twee kinderen die een speciale nationaliteit vertegenwoordigden zoals je ook ziet in de Disneyland attractie ‘Its a Small world’ ( Het is een kleine wereld )

Henry zei dat de verschillende internationale thema’s verankerd moesten worden in verschillende geheugenarchieven, waarvan hij zei dat ze ‘cultureel georiënteerd’ waren. ‘Rond de wereld in 80 dagen’ was een liedje dat ik steeds weer opnieuw zong. Of het nu was terwijl mijn moeder of mijn broer het op het orgel speelden, of dat het was wanneer mijn broer het op zijn accordeon speelde. De woorden waarop ik getraind werd, om op te reageren waren:’Rond de wereld in 80 dagen’.

Ik reisde al veel terwijl Hope steeds onderweg was om mijn ‘RENDEZ-VOUS’ te arrangeren. Henry Kissinger en Bob Hope bleven door de jaren heen in nauw contact met elkaar en speelden over de hele wereld met regeringen en mensen, zoals de muziek van ‘Rond de wereld in 80 dagen’ door mijn hoofd speelde. Henry koppelde een hele reeks programma’s aan dit thema. en zei daarbij steeds: ”Als je naar de klok loopt, hoor je tik – tak, tik – tak. Houdt alle informatie gescheiden. Houdt alle informatie netjes en correct opgeslagen, elk in zijn eigen ruimte met kleine muurtjes ertussen.”

Ik liep dan naar de attractie en zag de grote klokkentoren die ging tik – tak, tik – tak. Dan werd mij verteld te archiveren totdat ik door het draaihek van de attractie ging. Henry plantte hiermee een geheugen dat mij zelf deed denken dat elke buitenlandse reis in werkelijkheid niets anders was geweest als een ritje in deze attractie. Het kwam mede door dit programma dat ik moeite had om werkelijkheid van fantasie te onderscheiden. Deze Disney fantasie was in werkelijkheid bedoeld om mijn internationale ervaringen te verbergen voor mijn bewuste verstand.

Elke keer als ik aan het einde van de rit kwam, zei Henry iets tegen me wat me hypnotiseerde en dat ‘vergrendelde’ de informatie die in mijn programma was toegevoegd gedurende de rit. Hij bracht het grootste deel van de dag door met mij in Disneyland. Hij kon er best grappig uitzien en kon ook grappig zijn, in de diverse rollen die hij speelde. Ik moest in het begin zelfs lachen toen ik hem zag. Ik wist wel dat dat niet mocht, maar hij zag er best grappig uit in zijn vermomming. Hij droeg een lange baard, een pruik en een hoed. Hij kon er mee door, maar ik wist dat het in werkelijkheid gewoon Henry was, en snapte niet waarom hij net deed alsof hij iemand anders was…

“Henry, waarom draag je die rare spullen?”
“Henry, waarom draag je die rare spullen?” De verwijtende blik uit zijn priemende ogen deden mij verder zwijgen. In zijn dik- aangezette accent met een diepe monotone stem zei hij: ”Jij, mijn kind, bent veel te nieuwsgierig”. Henry nam me mee, van de ene naar de andere attractie, en elke keer als ik uitstapte, duizelig, misselijk, licht in mijn hoofd, bang, of wat het dan ook was, zei hij mij:” Luister aandachtig.” Terwijl hij elke keer opnieuw allerlei dingen in mijn geheugen archief programmeerde.

Mijn naam is Henry Sims
Henry kocht popcorn en een ballon voor mij om, net zoals mijn ouders steeds deden, het programma in te laten zinken en te verankeren. Als mensen geweten hadden dat Henry Kissinger daar in Disneyland was die dag, zouden ze wel erg verbaasd geweest zijn, en als ik er de oorzaak van zou zijn geweest, dat hij in zijn uitstekende vermomming toch herkend was, had men zeker afstand van het ‘bewijsmateriaal’ gedaan, en was mijn ‘dienstverband’ beslist vroegtijdig beëindigd. Ik mocht zelfs nooit zinspelen op ook maar iets, wat in de verste verte in de richting van Henry Kissinger kon wijzen.

Henry gaf mij een hele hoop verwarrende informatie dien aangaande, door me boeken te laten lezen die: “Henry boeken en tekeningen” heetten, om mij te verwarren en zijn identiteit anoniem te houden voor mijn bewustzijn. Zo trachtte hij mijn verbinding tot hem volledig te versnipperen door me verschillende boeken te laten lezen zoals: ‘Henry en de donutmachine.’ Hij fluisterde steeds in mijn oor:”Mijn naam is Henry Sims.” Zodat niemand anders het kon horen. Hij liet me ook ‘Oh Henry- chocoladerepen’ eten en ‘Oh Henry-boekjes’ lezen, nadat hij me onder hypnose een commando had gegeven om alle herinneringen aan hem uit te wissen terwijl ik zat te snoepen en te lezen.

Af en toe reed Henry me naar een afgelegen parkeerplaats waar we dan uitstapten, en samen wandelden, op enige afstand van een winkelcentrum of langs een kanaal. Steeds, als we met z`n tweeën waren, droeg hij een andere hoed, en een plaksnorretje en soms ook een baard. Hij had zo`n rechtgeknipt snorretje met een bijpassend rechthoekig sikje dat hij erg vaak gebruikte. Kissinger was een ware meester in vermommingen en kon goed in zijn rol blijven. Hij leek mij (vanuit mijn kindperspectief) erg slim. In die begintijd kon Henry wel eens tegen mensen zeggen:”Het is een slim ding, is het niet?” Ik was toen een jaar of tien, kort voordat mijn echte politieke en seksuele ‘werk’ bij het Witte huis een aanvang zou nemen. Maar nu loop ik op de zaken vooruit.

Het ‘draaimolen’-programma
Henry programmeerde me ook vaak voor een draaiende draaimolen. Ik moest van hem dan vóór de draaimolen staan, maar hij liet me niet op een paardje of bankje zitten in de draaimolen. Ik was toen een jaar of 8 of zo en ik wilde in de draaimolen en plezier hebben, maar Henry zei dat ik rechtop moest staan buiten de draaimolen. Die dag werd de draaimolen in mijn archiefsysteem geplaatst en die molen moest geolied draaien. Zonder haperen.

Dan kwam de draaimolen tot stilstand, zoals bij een rad van fortuin, precies bij het land in mijn archief waar Henry naar vroeg. Hij zei tegen me:”Er is een “hele” andere wereld in jouw gedachten archief, De HELE wereld”. En dan vertelde hij me weer: ”De draaimolen in jouw hoofd zorgt ervoor dat de archieven heel gemakkelijk en zonder moeite ronddraaien.” In vroegere en andere programmeersessies werd ik vaak rondgetold totdat ik kotsmisselijk, duizelig en volledig gedesoriënteerd was. Ook deze programma`s waren bedoeld om de informatie die ik meedroeg in het belang van de binnenlandse veiligheid volledig veilig af te grendelen van mijn bewustzijn.

In gevecht met meZelf..
Tijdens mijn periode van herstel, therapiesessies en deprogrammering kwam ik vaak geestelijk in botsing met mezelf. Slapeloosheid, zelfmoordneigingen, dan weer aanvallen van eindeloze slaap, migraine, afbouwen van een opgedwongen drugverslaving en afkicken van medicijnen, zijn de meest voorkomende bijwerkingen van mijn herstel waar ik mezelf doorheen moest worstelen om in mijn geheugen weer bij de echte beleefde ervaringen te kunnen komen. Ik was vaak lichamelijk erg ziek, zoals mijn programmering mij opdroeg, en leed onbeschrijflijke pijn gedurende migraine aanvallen en had ook pijn in diverse lichaamsdelen terwijl ik de informatie terug boven water haalde, de informatie die ik nu met u deel.

Henry vertelde me:”Jij bent een computer en zoals magneten elkaar afstoten, zal jouw geheugen jou afstoten, als je zelf probeert aan jouw computer te werken. Het zal weggaan en jij zult niet weten hoe je bij jouw archief kunt komen. Behalve natuurlijk als het ‘Appelbloesemtijd’ is.” Dit was een cryptische verwijzing naar New York. Later programmeerde hij ‘Kersenbloesemtijd’ in, als een code voor John F.Kennedy.

In 1991, dat was intussen al zo`n 30 jaar later, toen ik op het eiland Kauai probeerde om mijn gedachten en herinneringen op de computer vast te leggen, raakte ik steeds behoorlijk gefrustreerd, wanneer ik begon met mijn herinneringen op te schrijven. Vaak, had ik urenlang in gedachten aan het strand gezeten, en kwamen allerlei herinneringen terug in mijn bewustzijn, maar eenmaal op mijn kamer achter mijn computer nam een andere persoonlijkheid het roer weer over, die me deed vergeten, en ik kon geen letter op papier krijgen..! Een bewijs van de diepgaande werking van het mind control-programma dat Kissinger tot in de puntjes beheerste..!

Om gek van te worden! Het ene moment lachte ik, omdat ik me een overwinnaar voelde, het volgende moment werd ik onmiddellijk compleet gedesoriënteerd en was weer op zoek naar de dingen die ik gedurende een zoektocht van vele uren ontdekt had, om dan tijdens die zoektocht tegen iemand aan te lopen die de boel had verstopt, opgesloten, uitgewist, ontoegankelijk had gemaakt. Het was echt enorm frustrerend, maar ik was koppig en verdomde het om op te geven nu ik er zo dichtbij was.

Het interne klok-programma.
Henry programmeerde mij in ‘verslaggevende persoonlijkheden’ zodat hij deze kon gebruiken om te overhoren, waardoor hij de gegevens die hij nodig had van bepaalde informatiebronnen of individuen, altijd binnen handbereik had. Hierdoor werd ik een menselijke wandelende bandrecorder met geheugen. Hij creëerde een zeer geavanceerd systeem, dat mij voorzag van een inwendige klok die ik voortaan met me mee zou dragen, die niet alleen precies de tijd aangaf, maar indien gevraagd, ook de juiste tijd en met geluid ‘af kon spelen’. Op deze manier kon hij na een uitzending van mij, (tijdens een opdracht in het buitenland, waar hij lang niet altijd zelf meeging) bij terugkomst ‘de band terugspoelen’ naar een bepaalde situatie en/of tijd, en mij woord voor woord als een robot laten vertellen wie er wat gezegd had op welk tijdstip en waar.

“Wat deed je tussen 08.00 uur en 17.00 uur op 5 juni?” was zo`n vraag tijdens de training, en uiteraard had Henry alles op papier staan, en wist precies wat ik gedaan had, maar op het moment dat hij het mij vroeg, ging in mijn hersenen de ‘bandrecorder-modus’ aan, en schoof automatisch naar het juiste tijdstip, datum en geheugen, en vertelde als een robot nauwkeurig, zonder hiaten, in de juiste chronologische volgorde hoe die dag eruit gezien had, wie ik gesproken had, waarover, hoe lang, welke tv programma`s ik gezien had en waar het over ging, inhoud van documentaires, films en zelfs de reclames. Wat ik gegeten had, hoe lang ik gegeten had enz. enz.

Hij maakte daarvoor weer drie afdelingen in mijn hoofd die luisterden naar codewoorden waar in ieder geval het woord ‘hoe’, ‘waar’, of ‘wat’ in zat.
Mijn meest belangrijke werk bestond uit het tussen neus en lippen door informatie ‘onbewust’ doorspelen aan mensen die hij naar me toe stuurde of met me in contact bracht, en te registreren hoe de ander daar op reageerde. Hij zei dat daarbij timing van het grootste belang was.

Dus leerde hij mij om boodschappen over te brengen en daarbij recht in de ogen van de persoon in kwestie te kijken. Te zien of er lichaamstaal waarneembaar was, en te letten op hoe dat hij of zij ademde. Hij zei:”Dat ga je beheersen en perfectioneren als een Perfect Uurwerk.” Dat werd zelfs de feitelijke naam voor een geheugen archief categorie, om alle verschillende tijden in verschillende landen op de wereldbol uit elkaar te houden en op te slaan en indien nodig op te dreunen. Dit werd weer gelinkt aan het ‘Het is een kleine wereld’-programma en het ‘klokkentoren’-programma.

Henry kon zich archiefnummers en toegangsnummers beter herinneren dan wie ook. Hij had de belangrijkste codes altijd gewoon in zijn hoofd zitten. Hij had ook een klein notitieboekje waar hij de overige codes en nummers in bijhield, lange lijsten van ingewikkelde overzichten, geheime documenten, en gedetailleerde lijsten onder sub-hoofdstukken. Het archief systeem dat hij zo ontwikkelde, bestond uit meerdere verbindingen op vele niveaus, als een bruidstaart.

De leraar
Henry vertelde mijn respectievelijke persoonlijkheden hoe het totaalbeeld er uitzag en creëerde een overzicht in ons hoofd, zo dat we ‘zagen’ hoe het van binnen werkte. We hadden ook een ‘leraar’ in ons hoofd zitten die we van binnenuit konden horen om ons te leren, herinneren, commanderen en organiseren. Deze leraar was belangrijk en werkte van binnen in ons onderbewustzijn en apart van Henry, tot ik een jaar of 36 was of zoiets, toen een chiropractor volledig onbewust van wat zijn behandeling zou doen bij mij, mijn onderbewustzijn in contact bracht met mijn innerlijke ‘leraar’, die mij uiteindelijk hielp naar mijn ‘bevrijding’ te leiden.

Het resultaat daarvan was dat Henry`s innerlijke lesprogramma bewust gemaakt werd en mijn bewustzijn zich bewust werd van wat tot dusver allemaal in mijn onderbewustzijn verborgen lag. Op die manier werden mijn bewustzijn en mijn onderbewustzijn met elkaar in contact gebracht en dat vormde een hele sterke ingang om verborgen informatie naar boven te halen. Ik werd mij er dus in mijn bewustzijn van bewust dat mijn innerlijke lesprogramma slechts codenamen waren voor projecten of afdelingen waar ik in betrokken was geraakt. Toen begon ik langzaamaan de codes bewust te koppelen aan de opgeslagen gegevens en activeerde steeds meer mijn onderbewuste persoonlijkheden of materiaal dat in mijn archieven opgeslagen zat. Maar, zoals ik al eerder zei:”Ik loop op de zaken vooruit.”

Wil iemand een potje schaken..?
Henry speelde spelletjes met mij; schaken, dammen, allerhande bordspellen en concentratiespellen. Allemaal hersengymnastiek, om nog meer ‘hoekjes en gaatjes’ te creëren waar hij zijn archieven in op kon slaan, zoals Henry dat zelf noemde. Hij zette een systeem op met een schaakspel waarin hij cryptische boodschappen kon overbrengen tussen zichzelf en anderen.

De Raad nam contact op met Henry, en bouwde een hele hechte samenwerking op met hem middels eindeloze gesprekken en informatie die ze hem gecodeerd stuurden via mijn geheugen archief. Na verloop van tijd liet hij ze versteld staan door een zeer geavanceerde (doch erg simpel voor iemand met enige intelligentie) wijze van communiceren te demonstreren. Dit deed hij door gebruik te maken van het gecodeerde schaakspel, waar elk stuk zijn eigen specifieke betekenis had, hetgeen hij mij leerde te onthouden, zodat ik het met een genoemde code kon verbinden.

Na verloop van tijd kenden de geheime spelers de codes uit hun hoofd. Ze waren ook tijdgevoelig. “Je moet het schaakbord zien als een klok en alle stukken worden in de draairichting van de klok gezien” instrueerde Henry mij onder hypnotische dwang. Als het schaakbord opgezet was, was het enige wat Henry (of iemand van de Raad) hoefde te doen, een schaakstuk op het bord te verzetten. Ik herinnerde me dan de ‘zet’ die gedaan was, en bracht deze zet met daarin de cryptische boodschap over, en er werd begrepen wat er met deze communicatie bedoeld werd.

Eenzijdige oorlogen werden zo aangestuurd en de spelers in dit oorlogsspel waren duidelijk afgebakend. Er waren geen vergissingen, want alles werd geprogrammeerd en dubbel gecheckt zoals een computer werkt. Mijn hersenen waren gecatalogiseerd en geprogrammeerd als een computer, dus de uitkomst kon er slechts een zijn van absolute precisie. Het schaakbord was een brug naar de ‘andere wereld’ waar mijn regulateurs allemaal werkelijk bestonden., “zoals Dorothy die naar het land van Oz gaat” zo werd mij verteld.

Henry en Bob en gouverneur en latere president, Ronald Reagan moesten beschouwd worden als de vrienden van Dorothy en als echte familie, want zij leefden allemaal over de regenboogbrug, terwijl mijn echte vader en moeder en vrienden allemaal daar waren waar tante Em leefde, in de echte wereld. “Dus, net als wanneer je in de spiegel kijkt is alles precies andersom als dat wat je ziet. Zoals de slapende schoonheid die in het water kijkt en de reflectie van haar schoonheid ziet weerspiegeld, zo zul jij over de regenboogbrug gaan en versmelten in die wereld.”  Zo werd me duidelijk gemaakt..!

‘Over de regenboogbrug’ was altijd als de wereld van Oz ingaan, die denkbeeldige wereld van Henry Sims en Bob. Iedereen was al aan de andere kant, ik hoefde slechts door de vloeibare spiegel heen te stappen om aan de andere kant te komen en dat zou me onmiddellijk in een andere persoon veranderen, en alles door andere ogen doen zien, een nieuwe situatie, rustig, verfrist en bezield. “Elke stap daar verloopt vlot en efficiënt,” instrueerde Henry mij.

Een oudere uitstraling
Henry creëerde binnen in mij vele persoonlijkheden voor gebruik met anderen, die geprogrammeerd waren om ouder en wijzer te zijn dan mijn werkelijke jonge leeftijd. Deze persoonlijkheden werden gevormd en gecreëerd door o.a. films te kijken zoals: ‘My Fair Lady’. Dit had tot doel, zoals ik op zekere dag toevallig opving toen Henry dit tegen iemand aan de telefoon zei,: ”Als we haar op 10 jarige leeftijd willen verkopen als 16 jaar, zullen we het verstand aan moeten passen en de uitstraling”. Fysiek was ik een gewoon ontwikkeld meisje van 10 jaar, maar ze speelden dit klaar door verschillende erg volwassen persoonlijkheden in mij te ontwikkelen voor erg belangrijke cliënten.

Op die leeftijd werd mijn haar al elke week professioneel onder handen genomen. Ik droeg mijn haren kort, wat Henry als chique bestempelde. Hij moest mij er ouder uit laten zien, en in feite moest alles ineens ‘ouder’, ik moest er ouder uit zien, mezelf ouder gedragen, alles moest ouder. Mijn haren speelden een belangrijke rol in het creëren van dit zogenaamde ‘meer volwassen imago’. Ze werden elke week gestileerd, om meer nadruk te leggen op de erg volwassen, opgepoetste persoonlijkheden die hij en anderen bedachten voor mijn uitzending naar klanten.

Een belangrijk obstakel werd gevormd door het feit, dat ik toen nog een beugel droeg om mijn gebit in de juiste vorm te dwingen. Het kwam wel voor, dat ik naar de orthodontist gebracht werd s`avonds laat. Dat was destijds James Mulick, een afgestudeerde UCLA specialist met een bul op zak, die dan mijn beugel verwijderde, om deze twee dagen later weer terug te zetten als ik terug kwam van een uitzending. Net zoals iedereen, waar ik toen mee te maken had, was hij waarschijnlijk ook onder een of ander programma dat hem dingen liet doen, waarvan hij zich wellicht later niet bewust was.

In die tijd haalde Henry informatie uit mijn archief door naalden te gebruiken die hij tussen mijn knokkels stak, maar dat gebeurde nooit in het bijzijn van anderen. Als we onder mensen waren, raakte hij slechts mijn hand aan, om mij in mijn archief modus te krijgen. Dan activeerde hij mij door mij codenummers of woorden in te fluisteren om bij de gegevens te komen die hij op dat moment nodig had. Nog later gebruikte hij een ‘Tijdklok’-thema en God zij dank was dat het einde van het gebruik van de naalden. Door de jaren heen, werden diverse specifieke persoonlijkheden gecreëerd voor toekomstig gebruik bij Presidenten, entertainers en buitenlandse regeringsleiders.

Zo waren er ‘presidentiële archieven’, die enkel en alleen waren gecreëerd voor gebruik door de president zelf, op de manier die hem goed dunkt en wanneer het hem uit kwam. Zo was er de instructie dat ik alleen parels mocht dragen wanneer ik uitsluitend als ‘archief’ dienst moest doen, en ik moest diamanten dragen, als ik op een missie gestuurd werd, waarbij seks de boventoon voerde bij presidenten, staatshoofden en wereldleiders.

Ik hoor in gedachten nog de stem van Henry, die me met zijn zware overdreven accent de commando’s dicteerde en programmeerde, wanneer hij zei: ”Jouw ogen worden zo slaperig dat een trein jou nog niet nerveus kan maken. Nu, terwijl je in diepe slaap bent, ben je in staat om enorme hoeveelheden informatie in je op te nemen, en veilig te bewaren totdat ik ze kom afhalen. Deze gegevens geef je aan mij en alleen aan mij.Deze informatie zal compleet veilig zijn bij jou, want de enige die toegang heeft tot deze gegevens ben ik. Je zult ze iemand anders nooit kunnen geven, want alleen ik kan er gebruik van maken. Begrijp je mij? Knik als je mij begrijpt.”

Ik knikte mijn hoofd. “Mooi”, zei hij, “dan kunnen we nu beginnen met het opnemen van de boodschap; “Meneer de President, ik was stom verbaasd over uw standpunt betreffende Iran. Verander van koers en ga naar het oosten. Het succes van deze operatie hangt er vanaf”.”

Andere herinneringscompartimenten creëerde hij, die ook door mijzelf inwendig bezocht konden worden, als stukken in een kluis die gegevens bevatten.
Elk dossier had een eigen toegangscode of cijfercombinatie waarvan alleen Henry de codes kende. Velen hadden letter en cijfercodes zoals 16R, 17L, en 12 recht omhoog. Met de juiste combinatie zwaaide de deur van mijn geheugenbank wijd open en kon ik naar binnen, en de informatie die Henry nodig had, feilloos hardop afrafelen.

Hij vertelde mij in welk dossier ik moest kijken, en dan ging ik inwendig door het alfabetische geheugensysteem om het onderwerp dat hij wilde op te zoeken. Dan gaf ik hem de gegevens of speelde de informatie door die anderen voor Henry in dat dossier geplaatst hadden. Toen ik later ouder werd, kwam er ook nog een numeriek systeem bij dat enkel en alleen diende om geld wit te wassen naar en van plaatsen waar ik heen gestuurd werd.

UCLA
Henry bracht soms ook tijd door in het UCLA Neuropsychiatrisch Instituut in Westwood, Californië, in een universiteitsafdeling waar ik getest werd en waar er aan mijn hersenen gewerkt werd, door de artsen met al hun hightech apparatuur; felle lampen, speciale brillen, verdovende middelen, elektroshocks, Cat scan tunnels etc. Henry liep samen met een enorme blanke dokter in een witte laboratoriumjas door de gangen en ik volgde hen, totdat we bij dubbele draaiende deuren kwamen, die de dokter voor ons open hield zodat we naar binnen konden.

We gingen samen naar binnen en Henry zei me dat ik op de tafel moest klauteren. De dokter onderzocht mijn reflexen en keek met verschillende lampen en rare lichten in mijn ogen, toen moest ik allerlei smaakjes proeven en geurtjes ruiken die volgens hun zeggen mijn brein erg sterk zouden beïnvloeden. Henry zei dat de dokter een denkbeeldige vriend was, dat hij niet echt was, “Nou ja” zei hij, dat was wat hij wilde dat ik dacht. In een poging mij nog verder te verwarren, kruiste de dokter zijn armen voor zijn borst met zijn vingertoppen van beide wijsvingers naar links en rechts wijzend en hij zei: ”Ik weet het niet, is het oost of is het west, ik ben er nog niet helemaal uit”.

NASA
Er was ook die keer dat doktoren in witte jassen een soort van waarnemingsspelletje met mijn brein speelden in de NASA installaties. Eerst stuurden ze mij door een ’traject’, zoals zij dat noemden. Hierbij moest ik afwisselend in diverse stoelen plaatsnemen die allemaal andere dingen deden. Zo was er een stoel die ronddraaide, en een andere in een isolatietank. Ze zetten een of andere enorme machine voor mijn ogen en ik moest dan eerst één oog sluiten, en daarna het andere met als doel de beide hersenhelften afzonderlijk te trainen. Sommige dingen deed men dan nog eens over, maar nu precies andersom.

Ze noemden dit ‘kruislings programmeren’. Voor weer andere functies moesten beide hersenhelften dan juist weer synchroon werken. Informatie voor archivering in mijn hersenen werd opgeslagen in slechts een hersenhelft. Daarna mocht ik even uitrusten en vervolgens kreeg ik dan een of andere verdoving toegediend, waarna ze me nog een keer door dezelfde test lieten gaan. Dit deden twee mensen afwisselend, eerst een vrouw, later nog een keer door een man. Ze brachten me aan hun hand naar elk afzonderlijk toestel, want tegen die tijd was ik al als een complete zombie.

Toen ik de derde ronde afgelegd had van apparaat naar apparaat werd ik in een absoluut geluiddichte isolatietank geplaatst. Ik weet niet hoe lang ik daar was in isolatie, totdat ik door doktoren in witte jassen werd opgehaald, die me een hele boel vragen stelden. Ik was nog steeds erg draaierig; ik had het gevoel dat ik zelfs mijn ogen en mijn hoofd niet kon stilhouden, ze leken allebei nog steeds te draaien, terwijl ik probeerde hun vragen te beantwoorden. Mijn ogen focussen was erg moeilijk. Ik kan het nu nog voelen en ervaren, hoe afschuwelijk en desoriënterend dit gevoel was.

De artsen gedroegen zich altijd erg uit de hoogte, alsof ze me te slim af waren, maar zelfs als een klein kind en onder Mind Control, vroeg ik me toch op de een of andere manier af:” Wie zou er nou geen hersengymnastiek spelletjes kunnen winnen onder deze omstandigheden.” Ik was ‘slechts’ een kind dat gemarteld en gedrogeerd was, en nu stelden ze me vragen alsof ze zelf iets beters waren als ik. Alsof ze zoveel slimmer waren.

Nadat de ene dokter klaar was met mij te ondervragen, ging hij weg, en de volgende kwam dan weer binnen en begon me weer opnieuw te ondervragen en te testen. Op dat moment kon ik me met de beste wil van de wereld niet realiseren dat dit hier nooit enig normaal leven voor mij kon zijn. Ik ‘acteerde’ alleen maar ‘normaal’ naar de buitenwereld en naar mensen om mij heen. En ‘normaal’ was dat, wat de meeste mensen omschrijven als ‘acceptabel’ gedrag, en ik was steeds verteld ‘normale’ mensen ver voorbij te streven.

Dus kopieerde ik het geprogrammeerde gedrag en mij werd ook alleen maar toegestaan om met een heel beperkt aantal mensen contact te hebben. Alle andere normale vormen van omgang met mensen (die niet bij de ingewijden behoorden) waren niet toegestaan. Zowel mijn vader als mijn moeder waakten over mij als een ‘havik’. Het was mij nooit toegestaan om deel te nemen aan sociale bezigheden die geen deel uitmaakten van mijn geprogrammeerde realiteit.

Henry Kissinger smokkelde me vaak het Pentagon binnen..!
Om mij op deze opdracht voor te bereiden, speelde Henry ‘een bingo spelletje’ met me in mijn hoofd en hij stuurde me naar de opgeslagen archieven in het Pentagon, het Amerikaanse ministerie van Defensie. Hij deed dit door middel van een plattegrond die ook in mijn hoofd zat. In de Pentagon-archiefruimte was elk afzonderlijk archief in de ruimte gecodeerd door middel van letters voor de rijen van kasten en cijfers voor het nummer van de kast. Het begon simpelweg met 1 en eindigde met 12. Er stonden 12 rijen van ieder 12 kasten in dit archief.

De vloer was van een glad cement of iets wat op marmer leek. De archieven in de kasten waren voorzien van labels met codenummers. Je moest eerst de desbetreffende map vinden die je wilde uit een bepaalde rij, om het codenummer te krijgen dat je nodig had om het juiste document te vinden. Deze werden dan weer bewaard aan de overkant van het gebouw uit veiligheidsoverwegingen. Je moest dus twee veiligheidssystemen omzeilen om bij het gewenste document te komen. Deze waren weer niet op alfabet geordend, maar hadden uit veiligheidsoverwegingen weer een heel ander systeem.

De ramen in het gebouw waren voorzien van een soort golvende elektrische draden in het glas, maar de archiefruimte zelf had helemaal geen ramen. Er waren verschillende types veiligheidssystemen. Sommige systemen openden en sloten met een soort pas als een creditcard, anderen met een speciale sleutel, en nog weer anderen waren hittegevoelig, lichtgevoelig en door het gebruik van stemgeluid geactiveerd. Op weer andere afdelingen straalden rode laserstralen door de gangen met archiefkasten.

Er waren vele malen, dat Henry me van een zware vermomming voorzag om me binnen te krijgen. De ene keer als man verkleed met baard en snor en stevig in het pak, dan weer als een volle dame met een compleet kostuum van allemaal schuimrubber om me heen om me dikker te laten lijken. Deze vermommingen waren ook erg succesvol om me er uit te laten zien als iemand van zeer uiteenlopende leeftijden. Hij had ook vaak hoeden die de vermomming voor een opdracht compleet af maakten.

Henry vermomde me op zekere avond en nam me mee. Hij deed dit avondlijke bezoek slechts één keer, en dat was ook nog in een absoluut noodgeval dat het risico wel waard was om mij achter te laten in geval ik betrapt zou worden. De instructie om mezelf uit de weg te ruimen, met de daarvoor benodigde suïcidepil op zak, als ik gepakt werd, zat zo vast in mijn programma dat er geen moment aan getwijfeld werd dat ik die instructie prompt zou opvolgen. Hetgeen waarschijnlijk nog klopte ook.

Henry instrueerde een bewaker om mij een ‘rondleiding’ te geven door de lange gangen en rijen van hoogst geheime documenten die daar in kasten zaten. Henry moest iets opzoeken en dat “zou wel wat tijd gaan duren”, zo zei hij. Dus nam de bewaker mij mee op een rondleiding door het gebouw en opende het ene na het andere beveiligingssysteem met al zijn pasjes, sleutels en verdere hightech. Hij bracht me precies waar ik wezen moest en net zoals in het spelletje dat ik speelde met Henry, liep ik regelrecht naar de kast die ik hebben moest, zocht naar het codenummer in mijn hoofd en pakte uit de juiste rij, het juiste nummer met de juiste map..!

Ik wist wat er van me verwacht werd en met een kleine zaklamp die Henry me gegeven had, lichtte ik mezelf bij en bladerde door de documenten, mezelf per open lade 2 minuten gunnend. Dat was de tijd waarop ik getraind was met mijn fotografisch geheugen om elk document vast te leggen in mijn databestand. Men had steeds gezegd tijdens de training dat dit menselijkerwijs onmogelijk zou blijken, maar Henry had ze tijdens meerdere demonstratie al meerdere malen van het tegendeel weten te overtuigen, wat hem speciale toestemmingen opleverde van hogerhand, om plaatsen te bezoeken die normalerwijze totaal ontoegankelijk waren voor buitenstaanders.

Henry had iedereen in zijn zak..!
Henry palmde ook bewakers in, en kreeg deuren open die voor anderen hermetisch gesloten waren. Bewakers moesten ook een logboek bijhouden waarin ze hun tijd verantwoorden, Henry was vaak hun alibi voor de verloren tijd, want hij zei dan simpel: ”Deze fijne man heeft mij even helpen zoeken, en was dus de hele tijd bij mij.” Gedurende kantooruren liet Henry mij met grote regelmaat seksuele gunsten verlenen aan hooggeplaatste functionarissen bij het Pentagon, maar ook aan de bewakers, en wie er verder nog nodig waren om aan de gewenste informatie te komen.

Er waren bepaalde Pentagonmedewerkers die heel wat gemakkelijker medewerking verleenden dan anderen. Jaren later bracht Henry mij in vergaderingen in het Pentagon om mij te debriefen in hun bijzijn, zodat ze met hun eigen geheimen geconfronteerd werden. Er was daar bij het Pentagon ook een soort bioscoopzaal waar men TopSecret-filmbeelden bekeek, en ook hier kreeg ik een plaats in de voorste rij om al dit filmmateriaal in mijn geheugen op te slaan.

Henry en de CIA
Henry stuurde mannen in een limousine naar het vliegveld om mij op te halen. Eenmaal in zijn kantoor aan gekomen, zette hij mij in een draaistoel, en tolde me net zo lang rond totdat ik misselijk werd en volledig gedesoriënteerd was, en dan droeg hij me op, om mezelf mijn ontvangen boodschap te herinneren, en aan hem over te brengen, terwijl hij me maar bleef ronddraaien. Later reed ik met hem mee achter in een limousine terwijl hij door mijn archief ‘zocht’, naar boodschappen van mensen luisterde, en nieuwe informatie inbracht aangaande nieuwe projecten, en dat ging eindeloos door tot we in Washington DC aankwamen.

Dan stuurde hij mij gebouwen in en ik gaf de boodschappen door aan wie mij verteld was dat te doen, en op de manier zoals Henry de boodschappen gedicteerd had. Meestal ging dat gepaard met seks. Of dat een extraatje was bij de boodschap, of een betaling voor een bewezen dienst voor een bewaker die even de andere kant op had gekeken zodat ik op de afdeling geheime documenten kon rondstruinen, weet ik niet. Ik deed gewoon wat me gezegd werd…

Henry had zich een weg weten te banen tot in de hoogste kringen en dus ook de ingewijden van de CIA en FBI. Hij en zijn seksuele inbreng met alle sappige details daarvan in mijn archief bij de juiste persoon opgeslagen, zorgde ervoor dat zij (De Raad) volledige controle hadden over deze organisaties. De directeur was er altijd ‘eentje van hen’ en Henry had niet weinig informatie te bieden aan deze organisaties zodat de zaken gesmeerd liepen als goed geoliede tandwielen.

Dat ging bijvoorbeeld door mij naar binnen te sturen en “Dan geef je een boodschap aan de man op de tweede verdieping, met een rode zakdoek uit zijn linker broekzak, die tegen je aan botst en naar je toe zal buigen met de woorden: “Sorry kleine meid,” en dan geef je hem deze boodschap”. Henry deed heel veel zaken met de CIA en FBI en dat gebeurde allemaal in het grootste geheim. Hij stuurde mij al naar binnen toen ik nog maar een jaar of zeven – acht oud was om de meest gevoelige informatie over te brengen aan de mensen op de hoogste niveaus.

Het begon steeds daarmee dat hij mij in de houten stoel zette en me ronddraaide terwijl hij de boodschap bij mij programmeerde. Dan was er iemand die me naar het aangewezen adres bracht, waar ik dan mijn boodschap afleverde, vaak aan oudere zeer gedistingeerde en welgesteld uitziende heren. Soms ‘liep ik dan tegen’ een grappig oude mannetje aan, met wit haar, die me op m’n schouder klopte en iets op de vloer liet vallen, iets als een roos of een zakdoek of een sleutelbos. En als we dan beiden bogen om het op te rapen gaf ik snel de boodschap door. Vaak bestaande uit slechts één enkel woord zoals: ‘Ajax’, of ‘Coma’, of iets langer als: ‘Vannacht, drie uur, federaal gebouw, werk.’

Wie is de Baas..?
In volgorde van belangrijkheid kwam Henry beslist bovenaan en Bob op een tweede plaats. Henry creëerde Sue en Bob creëerde Sharon en aanvankelijk was het de bedoeling dat deze twee beslist gescheiden van elkaar zouden werken. Boodschappen konden verstuurd worden door het innerlijk gevormde karakter met het daarbij behorende archief systeem. Bob mocht nooit met Sue in contact komen en Henry op zijn beurt mocht niets met Sharon van doen hebben. Henry leerde meerdere persoonlijkheden in mij, om boodschappen over te brengen en op te halen, door gebruik te maken van een systeem waarbij hij via een achterdeurtje bij de gegevens van Sharon kon komen, zonder dat Sharon daar weet van had, en ook Bob geen idee had dat de strikte afspraken hierover regelmatig door Henry geschonden werden.

Er ontging Henry helemaal niets. Henry had inwendige kanalen met elkaar verbonden waardoor Sue inwendig in haar hoofd in contact kon treden met Sharon en haar rechtstreekse vragen kon stellen en daar de antwoorden op vond, zonder dat Sharon daar ooit bewust bij aanwezig hoefde te zijn. Dat werkte perfect, maar Bob kon niet in contact treden met Sue, omdat hij deze persoonlijkheid niet zelf gecreëerd had, en het ontbrak hem simpelweg aan de geavanceerde kennis die daarvoor nodig was. Daarnaast was Bob ook (en niet ten onrechte) erg voorzichtig, want hij wist dat ik geprogrammeerd was om elke afwijking in de manier van mijn benadering meteen te melden bij Henry.

Henry had mij geprogrammeerd om altijd de waarheid te zeggen. Ik kon helemaal niet anders en ik zou Bob onmiddellijk verraden hebben omdat de opdracht van Henry duidelijk was: ”Hou hem goed in de gaten, en vertel me alles tot in detail wat hij uitspookt.” Na heel veel contacten met Henry zei hij eens: ”Zoals in een goed huwelijk, is er na enige tijd sprake van een onbewuste communicatie die eigenlijk steeds aanwezig is”. Hij bedoelde daarmee, dat we elkaar zo goed kenden dat we elkaars gedachten konden lezen, en daar trainde hij me op, zodat ik steeds mijn ontvanger afgestemd had staan op zijn zender.

In de beginjaren kwamen nog veel instructies via de telefoon binnen. Mijn meesters hoefden maar een bepaalde naam te noemen en ik schakelde onmiddellijk naar die persoon, luisterde naar de instructies en als ze dan zeiden:”Dag Sue,” legde ik de hoorn neer en was weer gewoon mezelf met geen enkele herinnering aan het telefoongesprek. Bob nam me mee naar veel verschillende plaatsen toen ik nog een kind was, om ervaringen op te doen, maar Henry zat juist meestal op kantoor waar hij mij in een stoel plaatste ronddraaide en eindeloos instructies in mijn archief plaatste, of hij stak een pin in mijn dijbeen of hand, en dan gaf hij me allerlei dingen, documenten, tekeningen, plattegronden etc., om naar te kijken en te onthouden. Ik moest dan van Henry: Een foto maken met mijn innerlijke “fototoestel.”

Wie verdenkt er nou een kind..?
Henry liet ons vaak naar verschillende parken in New York rijden, en dan lieten ze me uitstappen. Ik zal een jaar of acht-negen geweest zijn toen Henry me op zekere dag opdroeg: ”Loop naar die meneer in dat blauwe pak”, en als hij dan zijn zakdoek liet vallen, moest ik hem de boodschap over brengen.
Toen ik weer terug naar de auto liep, zei Henry: ”Jij bent mijn postduifje.” Hij noemde mij erg vaak zo toen ik nog klein was en ‘boodschapjes’ voor hem deed. Hij wilde dat ik mijn haar kort geknipt droeg, want daar kon hij twee kanten mee op, zo kon hij mij in vermommingen op een meisje, maar ook op een jongetje laten lijken, al naar gelang, wat er op dat moment voor de opdracht het beste paste.

Hij liet mij van alles zijn, zelfs ‘onzichtbaar’. Wat inhield, dat hij mij in een grote doos of kist ergens liet afleveren in een of andere loods of pakhuis, met de nadrukkelijke instructie om mezelf stil te houden voor de komende paar uren, totdat ik niets of niemand meer hoorde en dan moest ik uit de kist komen en van binnenuit de loods, of wat dan ook, openmaken zodat Henry binnen kon komen. Ik werd vaak zelfs voorzien van de cijfercodes die ik moest intoetsen om de automatische deuren van binnenuit te bedienen. Henry zei steeds: ”Wie verdenkt er nou een kind?”

Inwijding als seks-slavin in de politieke arena..
Mijn vader verkocht mij als prostituee aan buren en zakenrelaties; hij programmeerde mij zodanig, dat ik op mijn fietsje stapte en naar het tankstation reed, op de hoek van Ventura Boulevard en Fallbrook Avenue in Woodland Hills. Meneer Teesdale en meneer Roberts waren de eigenaars van het pompstation. Frank, de automonteur en tevens pompbediende, die daar werkte, ruilde met mijn vader gratis brandstof en gratis onderhoud en reparaties aan zijn auto, in ruil voor seks met mij in de sanitaire ruimte achter het tankstation.

Dat ging zo jarenlang door en hoewel dat tankstation inmiddels is afgebroken -er staat nu een groot kantoorgebouw voor in de plaats-, blijven de herinneringen aan wat me daar is overkomen, er nog steeds. M’n vader nam me ook mee naar onze directe buurman, meneer Faciano, om hem mijn seksuele diensten te verschaffen, altijd in ruil voor briefjes van $ 20.- Mijn vader verkocht mij ook aan groepjes mannen die hem opzochten in zijn laswerkplaats. Deze mannen namen me bij de hand mee naar achter Smitty`s Houtopslag, en één voor één misbruikten ze mij seksueel.

Ik moest ze voorzien van oraal genot en werd ook verkracht, in ruil voor geld dat mijn vader van een man aannam, terwijl de andere mannen nog volop met mij bezig waren. Mijn vader en mijn broer Rick, die later de laswinkel zou overnemen, verkochten kinderpornografie onder de toonbank in de laswinkel. Deze pornografische materialen werden bewaard achter een metalen golfplaten wand, en werden verkocht aan geïnteresseerden die in de winkel kwamen. Het kan best zijn dat mijn moeder zich niet, of niet volledig bewust was van de criminele activiteiten van mijn vader.

Ik was zelf, door de jaren heen, door mijn vader getraind, door middel van marteling, misbruik en hypnose, en daarbij dan nog regelmatig de diverse hightech snufjes waartoe mijn vader toegang had, en anderen die mij, zonder mijn vaders aanwezigheid, volledige programma’s lieten doorlopen. En dat had volgens hen allemaal iets met een ‘bijzondere toekomst’ te maken.

Op zekere avond toen we net met z`n allen aan het avondeten zaten, vertelde mijn vader dat de beroemde acteur Robert Taylor, weer langs was geweest om hem te bezoeken. Ik snapte nooit wat zo`n beroemdheid als Robert Taylor te zoeken had in de laswinkel van mijn vader, maar ik was toen nog veel te klein om een en ander met elkaar in verbinding te kunnen brengen. Ik was niettemin erg onder de indruk dat hij blijkbaar opnieuw mijn vader wilde bezoeken in zijn laswinkel.

Ik zal toen ongeveer 9 jaar oud geweest zijn, en mijn vader vertelde mij, dat Robert Taylor een voorstelling gezien had waarin ik het Zwanenmeer ballet danste op spitzen. Ik droeg een roze kostuum met roze veren rondom mijn gezichtje, net als een echte zwaan. Later zou blijken, dat Robert Taylor zich meer interesseerde voor kinderpornografie dan voor het ballet. Mijn vader verkocht kinderpornografie aan hem vanuit zijn winkel, en hij genoot ook van de seks met 7 tot 10 jaar oude meisjes.

Dit was een belangrijke periode waarin werd besloten hoever ik zou ‘gaan’. Vader wilde dat ik tot aan de top doorging; hij zei dat hij zo trots op me was, en dat wij samen, zijn vader een hele trotse grootvader zouden maken. Mijn vader had een hele schare pedofiele vrienden om zich heen, die allemaal dochters hadden van mijn leeftijd, we werden dan ook regelmatig geruild onder elkaar. Ieder afzonderlijk nam ook nog gedwongen deel aan kinderpornografische filmproducties, soms zelfs inclusief bestialiteiten. Ik had meerdere persoonlijkheden die zowel in pornografie als in prostitutie getraind werden.

Corbin Bowl
Op zeven jarige leeftijd werd ik verder getraind door oudere prostituees in een achterkamer van een etablissement dat ‘Corbin Bowl’ werd genoemd, en dat zich bevond aan de Ventura Boulevard in Tarzana, Californië. Mij werden ‘de kneepjes van het vak’ bijgebracht, waarvan ik eigenlijk het meeste wel kende van jarenlang seksueel misbruik. De prostitutie en de pornografie, waar ik deel van uitmaakte, was een enorm machtig apparaat en een op hoog niveau georganiseerde activiteit.

Er waren momenten dat een persoonlijkheid in mij werd geprogrammeerd en gebruikt als ‘lokaas’ om andere kinderen van de straat te lokken en te kidnappen meestal met grote zwarte auto’s. Deze kinderen werden over het algemeen aanvankelijk ergens vastgehouden in stalen kooien, daarna gebruikt in pornografische of Snuff-films, maar in beide gevallen werden ze vrijwel altijd gedood. We werden dan eerst allemaal met een elektrische kuddedrijver geschokt en met nog andere elektrische prikkels bewerkt. De pornografie werd veelal gefilmd in deze ‘Corbin Bowl’ met andere kinderen, vrouwen, mannen en dieren.

Wellicht dat dit een van de plaatsen is, waar veel van de vermiste kinderen voor altijd verloren gaan, die in de VS heel vaak gezien worden op een melkpak, waar ze met foto op staan afgebeeld, of op postkaarten, reclameborden etc. en die hoogstzelden (30%) of nooit worden teruggevonden. Op deze jonge leeftijd werd ik ook al opgesloten in een kleine geblindeerde kamer met alleen een bed en verkocht aan grote aantallen mannen per dag, elke dag weer opnieuw. De mensen die de controle hadden over dit gebeuren lieten touwen, zwepen en seks speeltjes op de kamer achter voor gebruik naar believen, door de grote stroom klanten, die allemaal betaalden voor seks met mij.

Een van de pedofiele vrienden en partners in de kinderporno en kinderprostitutie-industrie, was Dean Hartshorn. Ondanks dat Dean bijna 20 jaar jonger was dan mijn vader, maakte hun seksuele perversiteiten hen dikke vrienden. Dean en zijn vrienden woonden in Encino Hills en zij handelden in pesticiden. Dean had een hele mooie dochter, die Donna heette. Ze had de blondste haren en blauwste ogen die ik ooit zag. Ze werd geruild met mij voor seks met mijn vader, terwijl ik in ruil daarvoor mee mocht met Dean en zijn perverse vrienden. De familie Hartshorn ging meerdere keren per jaar samen met ons ‘op vakantie’. Daarbij werden Donna en ik dan gefilmd, terwijl we seks moesten hebben met een enorm aantal wisselende mensen.

* * *

HIER
vind je deel 8 uit deze serie

x