Max over Hugo: symbool van bestuurlijke minachting..

Het moet gezegd: er zit een soort perverse logica in. Als je jarenlang beleid hebt gevoerd dat lak heeft aan burgers, grondrechten, transparantie en gezond verstand, waarom zou je dan ineens bij een CdK-benoeming kiezen voor verbinding, vertrouwen en bestuurlijke waardigheid? Nee, dan kies je gewoon voor Hugo de Jonge. De man die zijn eigen falen tot carrièrepad heeft omgebogen. De gladde messias van het machtsspel.

Als minister permanent door het ijs zakkend en tóch elke keer boven komen drijven met een nieuwe titel op zijn visitekaartje..!

X

Deze benoeming is een bestuurlijke provocatie. Een statement in neonletters: we doen niet aan rekenschap, we doen aan beloning voor loyaliteit. Je kunt liegen, draaien, verdraaien, negeren, polariserend optreden, je dossiers laten ontsporen, en dan word je… het gezicht van het koninkrijk. De ceremoniële belichaming van het bestuur. Alsof een pyromaan wordt gevraagd de brandweer te leiden, niet ondanks zijn staat van dienst, maar dankzij.

Hoe Hugo provoceert

In een gezond lichaam stoot je zieke cellen af. In een corrupte bestuurscultuur worden ze gepromoveerd. Hugo de Jonge, het prototype van de ongrijpbare faler, is niet alleen symbool van bestuurlijk onvermogen, hij ís het systeem. En dat systeem blijkt ziek. Alweer. De man die eerst scholen sloot, levensgevaarlijke vaccins dwong en 2 miljard verdampte, de woningbouw ontwrichtte, mag nu Zeeland “ontwikkelen”. Ontwikkelen, ja.

Alsof de Griekse tragedie nog een bijlage nodig had. Een tragisch wonderkind In elke andere sector zou Hugo de Jonge allang zijn teruggezet tot koffiejongen in een penitentiaire inrichting. Hij faalde als minister van Volksgezondheid, verbrandde miljarden, maakte van een pandemie een angstmachine en had daarna het lef om zich op wonen te storten alsof hij de volkshuisvesting ging genezen met spreadsheets en slogans.

Nu hij daar ook klaar is, wordt hij overgeplaatst naar een post waar niemand hem echt ziet: Zeeland. Wie daar nog durft te juichen, heeft een haatdragende relatie met Zeeland. Falen als functie De vraag is niet langer: hoe blijft hij in functie? De vraag is: hoe functioneert een systeem waarin zo iemand in functie blíjft? Antwoord: perfect. Want het huidige systeem is getransformeerd om onverantwoordelijkheid te belonen.

Partijen beschermen hun poppetjes, media vergeten wat ze gisteren schreven, en de Kamer, ach, die rent van motie naar motie zonder tanden. In Den Haag is falen inmiddels geen valkuil, maar een carrièrepad. De banalisering van schade Het echte gevaar schuilt in de normalisering. Twee miljard euro verdwenen? Vervelend. Geen consequentie. Parlement woedend? Voor een dag. Dan schuift de trein verder, alsof het logisch is dat een minister geen bonnetjes bewaart, geen verantwoording aflegt, en tóch zijn stoel behoudt.

De schade wordt collectief gedragen, de schuld individueel ontweken. Zeeland, pas op. Nu dus Zeeland. Alsof je een pyromaan hoofd maakt van brandpreventie in een houten dorp met een benzine opslagplaats. Het is niet alleen dom, het is kwaadaardig in z’n achteloosheid. Want de boodschap is duidelijk: dit systeem corrigeert zichzelf niet. Het recycleert. En wie zich ertegen verzet, krijgt geen medestanders maar medeplichtigen.

De maskers zijn af Hugo de Jonge hoeft niets meer te verbergen. Hij is niet de uitzondering, hij is de regel. Hij is niet het lek in het schip, hij is de romp. Iedere benoeming, iedere opdracht die hij krijgt, is geen vergissing, maar een openlijke provocatie. Een test: hoeveel slikt de burger nog voordat hij iets terugzegt? Alles. En zoals Rutte ons voorhield, stopt het wanneer wij dat willen.