*
*
Windmolens veroorzaken aangespoelde dolfijn-achtigen..!!
2024 © WantToKnow.nl/be
*
In het afgelopen decennium, toen offshore windparken zich in het Verenigd Koninkrijk snel verspreidden, is er een verontrustende toename geweest van het aantal gestrande walvissen, dolfijnen en bruinvissen langs de kust.. Sinds de eeuwwisseling blijkt het aantal strandingen meer dan verdubbeld en ligt het nu op meer dan 1.000 dieren per jaar. Deze slachting wordt grotendeels genegeerd door de mainstream media, die zich houden aan het overeengekomen verhaal dat offshore windenergie milieuvriendelijk is en de sleutel vormt tot het bereiken van klimaatneutraliteit in 2050.
In werkelijkheid vormen windturbines, zowel op het land als op zee, een duidelijk gevaar voor veel bedreigde diersoorten en neemt de bezorgdheid toe over de wijdverspreide en schadelijke effecten ervan op de natuur. Jaren geleden was het redden van de walvissen een belangrijk doel van het milieubewustzijn, maar deze bezorgdheid lijkt de laatste tijd te zijn afgenomen, terwijl de slachting van miljoenen vleermuizen op het land en de vernietiging van vele soorten grote roofvogels gewoonweg worden genegeerd.
Andrew Montford van Net Zero Watch heeft zijn grafiek over het stranden van walvisachtigen in het Verenigd Koninkrijk bijgewerkt en vergeleken met de toename van de offshore windcapaciteit. Deze grafiek zie je hieronder. Beide totalen (strandingen en aantal windmolens) zijn de afgelopen jaren sterk gestegen. Is er een causaal verband? Misschien niet een dat de fanatieke voorstanders van netto nul zou hinderen, maar Montford zegt dat de suggestie van een causaal verband ‘zeer sterk blijft’.
Ook uit de VS zijn er in het recente verleden berichten geweest, over het toenemende aantal walvissen-slachtoffers dat is aangespoeld aan de noordoostkust van de Verenigde Staten als gevolg van de bouw van enorme offshore windmolenparken aldaar. Daarbij zijn er de afgelopen vijf jaar ongeveer 300 dode dieren gevallen, en velen suggereren dat het uitgebreide sonaronderzoek, het heien van palen en het zware geconcentreerde scheepsverkeer, grote schade aanrichten aan het voedselaanbod, de voortplanting en de migratie van waterdieren langs de kust.
De meest recente cijfers over gestrande walvissen in het Verenigd Koninkrijk zijn doorgegeven aan Ascobans, een VN-milieubeschermingsorganisatie voor walvisachtigen in het noordoostelijke deel van de Atlantische Oceaan. In een reactie op de ‘schokkende’ cijfers noemde milieuschrijver en activist Jason Endfield ze “een wake-up call voor degenen die van plan zijn onze zeeën verder te industrialiseren in naam van hernieuwbare energie, en met name offshore windmolenparken”. Volgens hem heeft het geen zin om het geluid in de oceaan te verhogen tot niveaus die “letterlijk ondraaglijk zijn voor zeezoogdieren”.
De grote doofpotaffaire rond deze milieuramp gaat door met de bouw van enorme industrieparken langs de kusten van veel landen. In het Verenigd Koninkrijk zet de nieuwe Labour-regering zich in voor een enorme uitbreiding, waarbij Mad Miliband miljarden ponden aan extra subsidies uitdeelt om een industrie te stimuleren die in een vrije markt niet zou bestaan.
Greenpeace: “Er is niks an de hand’‘…
Voorop in het verspreiden van rookgordijnen over deze kwestie staat Arlo Hemphill, senior oceaanactivist bij Greenpeace USA, die beweert dat er “geen enkel bewijs” is dat windturbines in verband staan met de dood van walvissen. “Het is gewoon een cynische desinformatiecampagne”, zegt een andere woordvoerder van Greenpeace. De mainstream media gaan vaak mee in dit verhaal, zoals blijkt uit recente tweets van Agence France-Presse-verslaggever Manon Jacob.
Hij deed de aandacht voor windparken af als een afleidingsmanoeuvre “aangezien offshore windenergie tot nu toe marginaal is in de VS en er geen wetenschappelijk bewijs is voor de dood van grote zeezoogdieren”. Dit is dezelfde Jacob die onlangs een ‘factcheck’ schreef voor de Daily Sceptic die zo slecht en misleidend was dat hij in toekomstige journalistieke opleidingen zou moeten worden gebruikt als voorbeeld van hoe je goed onderbouwd materiaal niet moet bekritiseren.
De onderzoeksjournaliste Jo Nova heeft een andere kijk op de zaak:
“Onderzoekers weten al sinds minstens 2013 dat heimachines bruinvissen permanent doof maken, waardoor ze vermoedelijk een ellendige dood sterven terwijl ze blindelings door donkere of troebele zeeën dwalen. Waar waren alle professoren in de mariene wetenschappen, die door de overheid worden betaald om deze dingen te weten, en waar was de BBC? Verspreid dit nieuws!
Vijftig jaar geleden zouden milieuactivisten een storm van protest hebben veroorzaakt over duizend dode walvissen en dolfijnen. Nu maken ze deel uit van de doofpotaffaire..? Ze willen geen aandacht vestigen op het spek op het strand, voor het geval mensen lastige vragen gaan stellen”.
Er zijn echter enkele tekenen dat de houding van “hier is niets te zien, chef” begint te barsten. Een recent essay in Watts Up With That? suggereerde dat een impactverklaring van het Amerikaanse Bureau of Ocean Energy Management (BOEM) eindelijk de schade van offshore windparken had erkend. Na onderzoek van pachtcontracten voor de kust van New Jersey en New York, die meer dan 488.000 hectare beslaan, suggereert het BOEM dat deze ontwikkelingen niet geheel onschadelijk zijn, “ondanks dat ze herhaaldelijk worden gepresenteerd als milieuvriendelijke oplossingen voor de klimaatcrisis”.
Zeezoogdieren, zeeschildpadden, vogels en vissen zouden kunnen lijden onder geluidsoverlast, verplaatsing van hun leefgebied en veranderingen in migratiepatronen, aldus het essay. Zelfs vleermuizen, die doorgaans niet worden geassocieerd met offshore-omgevingen, zouden volgens WUWT? kunnen worden getroffen.
Het essay merkte op dat dit laatste werk van BOEM een voorzichtiger aanpak zou kunnen betekenen, “misschien beïnvloed door toenemende juridische uitdagingen, publieke weerstand en zelfs opkomend wetenschappelijk onderzoek dat aangeeft dat windturbines niet zo onschadelijk zijn als eerder werd aangenomen”.
