Olongren en de Postcodeloterij:
‘macht, moraal en marketing’
2025 © Max von Kreyfelt | deze versie WantToKnow.nl/be
*
Als D66-jonkvrouw Kajsa Ollongren in de politiek iets bewezen heeft, dan is het wel dat discretie en daadkracht zelden hand in hand gaan. Als D66-boegbeeld laveerde ze jarenlang geruisloos tussen ministeries, sleepte ze grondwetsvoorstellen over de streep waar niemand om vroeg, en zette ze in stilte een digitale infrastructuur neer die eerder controle dan vertrouwen ademt. Maar haar meest betekenisvolle carrièremove kwam pas ná haar politieke loopbaan: haar toetreding onlangs tot de Raad van Commissarissen van de Postcode Loterij, de geldmachine achter een breed scala aan zogenaamd onafhankelijke NGO’s, ‘progressieve’ campagnes en mondiale netwerken.
Want wat is de Postcodeloterij tegenwoordig eigenlijk nog? Al lang geen gezellig buurtspelletje meer met een kans op een bakfiets. Nee, het is een hypermoderne lobby-instrument voor ideologische sturing, verpakt als liefdadigheid. Wie denkt dat het hier gaat om een onschuldige verdeling van miljoenen aan goede doelen, vergist zich ernstig.
Deze organisatie is het financiële zenuwstelsel van de mondiale filantrokapitalistische beweging, waarin klimaatbeleid, diversiteitspolitiek en global governance worden gestroomlijnd onder het mom van “menselijkheid”. Dat uitgerekend Olongren, voormalig minister van Binnenlandse Zaken en Defensie, verantwoordelijk voor dossiers als digitale surveillance, kiesrecht, desinformatie, NAVO-betrokkenheid én grondwetsherziening, zich hieraan verbindt, is geen toeval.
Ze past naadloos in het patroon van politiek-bestuurlijke recycling: technocraten die de wet vormgeven in overheidsdienst en diezelfde wet indirect exploiteren in het maatschappelijk middenveld via invloedrijke stichtingen, adviesraden of, jawel, goededoelenloterijen. De Postcodeloterij is een vehikel geworden waarin politiek en big philanthropy samensmelten tot een nieuw soort soft power. Denk: miljoenensteun aan organisaties als Amnesty, Human Rights Watch, Greenpeace en artsen-zonder-horizon, die allen zelden hun mondiale agenda’s loskoppelen van de beleidskoers van Davos, het WEF of de Europese Commissie.
Dit zijn ideologische verlengstukken van een bestuurlijke bovenlaag, zorgvuldig gesmeerd met Postcodegeld. En wie zitten aan de knoppen? Juist, mensen zoals Olongren, zorgvuldig geselecteerd op bestuurlijke betrouwbaarheid, internationale connecties. Deze beweging legitimeert zichzelf met woorden als transparantie, rechtvaardigheid en duurzaamheid, terwijl ze ondertussen achterkamertjespolitiek bedrijft op mondiaal niveau, buiten het parlementaire zichtveld.
De burger? Die mag nog steeds ‘meespelen’.. Voor vijf tientjes per maand koop je toegang tot de illusie van participatie, terwijl de echte prijzen verdeeld worden onder bestuurders die met morele superioriteit en mediatraining het maatschappelijk narratief helpen sturen.
Steun Max von Kreyfelt:
max1909.backme.org
‘Mijn woord is uw gereedschap’..
