De huidige wereld geeft ons het beeld dat er meer rijkdom is dan een aantal jaren geleden. En inderdaad, als we naar onze directe omgeving kijken dan moeten we bevestigen dat we het op dit moment beter hebben dan onze ouders. We bezitten meer comfort, hebben huizen, auto’s en nog veel meer. Maar tegelijkertijd is er zoiets als een staatsschuld en moet er bezuinigd worden om die schuld af te lossen. Alle Nederlanders moeten meebetalen aan die schuld. Waar dat toe geleid heeft hebben we allemaal de afgelopen jaren kunnen ervaren middels de ‘Zalm norm’.
Behalve de staatsschuld wordt er momenteel steeds meer gepraat over de betaalbaarheid van de oudedagsvoorziening. Er is onvoldoende geld om dat over een poosje nog te kunnen betalen. Dus moet iedereen, ook de oudere, meebetalen aan die voorziening en alsof dat nog niet genoeg is moet er ook nog langer gewerkt worden. Nu wordt er nog gesproken over doorwerken tot 65 jaar, maar er zijn ook al geluiden die het hebben over 67 en 70 jaar.
Hoe valt de toegenomen rijkdom van een land te rijmen met dit beeld. Hoe valt het te rijmen dat een land rijker wordt en tegelijkertijd dat er steeds meer mensen geen geld meer hebben voor de meest noodzakelijke benodigdheden zoals eten, onderdak of kleding.
Ik denk dat dit komt omdat de uitgangspunten van de rijkdommen zodanig gekozen zijn dat ze slechts een kleine groep bevoorrecht. Die kleine groep kunnen we vinden onder de bankiers, want het zijn de bankiers die geld maken uit het niets. En degene die het geld controleert in de wereld, controleert uiteindelijk ook de wereld zelf. De ware machthebbers in de wereld zijn derhalve de bankiers.
Aan de hand van een eenvoudig voorbeeld zal aangetoond worden hoe het systeem van geld maken uit het niets werkt en hoe dit onvermijdelijk moet leiden tot inflatie en armoede voor de hele bevolking.
De staatsschuld in Nederland bedraagt nu medio 2006 ongeveer 228 miljard euro, terwijl in 2000 de staatsschuld ongeveer 178 miljard euro bedroeg. Dat is dus een toename van 53 miljard euro! Deze toename is er ondanks alle bezuinigingen en aflossingen van onze minister Zalm! (Cijfers CBS)
X
* * *
X
Geldcreatie voor Dummies
© 2010 Simon Breukhoven / spiritueledialoog.nl
De schipbreuk
Laten we eens op een heel andere manier naar de economie en de staatsschuld kijken, dan komen we er misschien achter waar het bedrog zit en bedrogen worden we, dat is iets wat zeker is! Om daar zicht op te krijgen nemen we als voorbeeld een groepje mannen, dat schipbreuk leidt.
Ons groepje bestaat uit mensen met verschillende kwaliteiten die op een onbewoond eiland terecht komen. Nadat ze er aangespoeld zijn en van de eerste schrik bekomen, gaan ze het eiland verkennen. Al snel blijkt dat het eiland volop mogelijkheden voor ons groepje biedt. Er is goede grond om landbouw te kunnen beoefenen, bomen om huizen en meubelen van te maken en zelfs mineralen om gereedschappen te vervaardigen. Aangezien ons groepje ook divers van samenstelling is, kan iedereen zich inzetten naar zijn mogelijkheden.
Al snel gaat ons groepje aan de slag en wordt een begin gemaakt met de bouw van een huis. Het voedsel wat ze eten wordt aanvankelijk nog bijeengezocht en eten ze wat er op het eiland te vinden is. Maar als snel wordt een akker aangelegd en ingezaaid. De seizoenen volgen elkaar op en ze worden rijker en rijker.
Hun rijkdom was niet gebaseerd op goud of geld, maar puur op echte waarde; een rijkdom van voedsel, kleding en onderdak, van alle dingen die een mens dagelijks nodig heeft. Iedereen werkte op zijn eigen gebied. Iedere toevoeging van zijn product ruilde hij voor de extra producten van de anderen.
Hun leven verliep natuurlijk niet altijd even glad als zij zouden willen. Zij misten talloze producten die ze in de normale beschaving wel gehad zouden hebben. Maar hun lot had veel erger gekund. Bovendien, had iedereen persoonlijke ervaring met economische depressies in hun eigen land. Zij konden zich nog heel goed herinneren dat iedereen honger had en de winkels leeg waren. En wat belangrijk was, zij hoefden geen voedsel te zien wegrotten. Belastingen waren onbekend en ook hoefden ze niet te vrezen dat een deurwaarder beslag zou leggen op hun bezittingen. Zij werkten hard maar konden ook de vruchten van hun werk plukken.
Zij ontwikkelden het eiland, dankten God en hoopten op een dag weer met hun gezin herenigd te worden. Onze mannen waren vaak bij elkaar en spraken dan over hun belevingen.
In het eenvoudige economische systeem dat zij hadden ontwikkeld was er iets wat hun steeds meer hinderde; zij hadden geen vorm van geld. De ruilhandel die zij bedreven had zijn beperkingen. De producten die zij verhandelden waren niet altijd beschikbaar op het moment dat zij iets wilden verhandelen. Hout bijvoorbeeld wat in de winter aan de boer geleverd werd kon niet eerder dan in de zomer betaald worden met aardappelen.
Soms wilde iemand een groot product ruilen tegen meerdere kleine producten die door meerdere mensen geleverd werden op verschillende momenten. Dit maakte de ruilhandel gecompliceerder. In een monetair systeem kon ieder zijn producten leveren aan anderen voor geld. Met dat geld kon hij weer de dingen kopen die hij wilde en wanneer ze beschikbaar waren.
Iedereen was het er over eens dat een systeem van geld erg handig zou zijn. Maar niemand wist hoe je zo’n systeem op kon zetten. Zij wisten hoe je ware rijkdom creëerde – met goederen. Maar hoe maakte je geld? Zij waren onbekend met de oorsprong van het geld en hoewel ze het nodige gereedschap hadden, wisten ze niet hoe het te maken. Veel ontwikkelde mensen kampen met hetzelfde probleem. Alle regeringen kampten met dit probleem voor WO II. Voor WO II was er een groot tekort aan geld, maar regeringen wisten niet hoe het te maken.
De drenkeling
Op een avond toen onze jongens aan het strand voor de duizendste keer over hun probleem van het geld spraken, zagen zij plotseling een kleine boot met alleen een man aan het roer. Zij ontdekten dat hij de enige overlevende was van een ramp. Zijn naam was Donald.
Verheugd een nieuwe metgezel te hebben overlaadden zij hem met het beste wat zij hadden en gaven hem een rondgang over het eiland. Zij vertelden hem, dat zij, hoewel afgesneden van de rest van de wereld, niet zo veel te klagen hadden. Het eiland was goed voor hen. Eigenlijk hadden ze maar één probleem en dat was geld. Geld zou het hun gemakkelijker maken om elkaars producten te ruilen.
“Wel, je kunt het geluk dank zeggen” reageerde Donald. “Ik ben bankier en kan in korte tijd een geldsysteem opzetten wat jullie gegarandeerd zal bevallen. Dan heb je alles wat de mensen in een geciviliseerde wereld ook hebben. Bovendien heb ik een kleine drukpers en een vat met goud weten te redden. Beiden bevinden zich nog in mijn boot.”
Een bankier! Een BANKIER! Een engel uit de wolken had niet meer kunnen inspireren.
“Mijnheer Donald, als onze bankier, zal je enige werk op dit eiland zijn, het zorg dragen voor ons geld. Je hoeft geen handarbeid te verrichten.”
“Ik zal, zoals iedere bankier, tot ieders tevredenheid mijn taak uitvoeren en de gemeenschap tot voorspoed brengen” zei Donald.
Nadat Donald een beetje gesetteld was op het eiland kwam het moment dat hij voor het geld zou zorgen. Op een avond kwamen ze bij elkaar en stelde Donald een belangrijke vraag; “Hoeveel geld hebben jullie nodig om te starten met de handel?”
Zij keken elkaar aan en toen naar de bankier. Na een beetje rekenen en met het advies van de aardige bankier, besloten ze dat € 200,00 per persoon voldoende moest zijn.
Donald verspilde verder geen tijd meer. De vermoeidheid was vergeten in de wetenschap dat zijn toekomst als bankier verzekerd was. Met zijn kleine drukpers ging hij aan de slag en drukte duizend € 1,00 biljetten. Kijkend naar de splinternieuwe bankbiljetten die uit de pers rolden, bedacht hij dat de drenkeling weer bankier geworden was. “Mijn god, dacht hij, hoe simpel is het om geld te maken. Alle waarde komt uit de producten die zij zelf maken. Zonder die producten is het geld waardeloos. Mijn vijf lotgenoten realiseren zich dat totaal niet. Zij denken dat de waarde van het geld door het goud wordt bepaald! Hun onwetendheid maakt mij hun meester.”
Wie bezit het geld?
Vijf bundels krakend nieuwe biljetten lagen op tafel. “Voor we het geld verdelen”, zei Donald, “Wil ik jullie aandacht. Zoals jullie weten wordt de basis van al het geld gevormd door goud. En het goud wat ik hier begraven heb is van mij. Daaruit volgt logischerwijs dat het geld ook van mij is. Kijk niet zo teleurgesteld, ik ga je dit geld uitlenen zodat je het naar eigen inzicht en behoefte kunt gebruiken. Je moet wel rente betalen over het gebruik. Bedenk ook dat hier het geld schaars is, dus ik vind 8% een redelijk percentage.”
De vrienden vonden dat geen probleem.
“Nog een laatste punt, mijn vrienden. Zaken zijn zaken, ook onder vrienden. Voordat ik het geld geef, moet je op dit papier tekenen. Daarmee verklaar je, dat je beiden, het kapitaal en de rente, terugbetaald op straffe van inbeslagname van je bezittingen door mij. Het is maar een formaliteit. Jullie bezittingen hebben geen waarde voor mij en ik weet zeker dat jullie mij mijn geld teruggeven, waarmee je de bezittingen kunt behouden.”
De vrienden zien de redelijkheid er van in en zeggen dat ze harder dan ooit zullen werken om hem terug te betalen.
“Dat is de ware geest. En wanneer je ooit een probleem hebt, kom naar me toe. Je bankier is je beste vriend. Hier zijn je tweehonderd euro.”
Een rekenprobleem
Zo ging iedereen weer aan het werk. Het geld circuleerde. De handel, vereenvoudigd door het geld, verdubbelde. Iedereen was gelukkig.
Maar nu, laten we even stil staan bij de effecten. Ieder moet aan het einde van het jaar de 200 euro plus 16 euro rente aan Donald terugbetalen. Maar zelfs als iedere euro op het eiland aan Donald wordt teruggeven, zelfs dan nog komen onze vrienden 80 euro tekort. Donald heeft 1000,00 euro gedrukt en hij vraagt 1080. Derhalve kan Donald het hele eiland overnemen. Zelfs als door de handel sommigen de gevraagde euro’s kunnen betalen, de anderen kunnen dat beslist niet.
De vrienden besluiten tot een vergadering. Donald voelde wel aankomen wat er in hun gedachten speelde, maar liet niets blijken. In de vergadering met Donald werd hem gevraagd hoe zij de 1080 konden terugbetalen terwijl er niet meer dan 1000 op het hele eiland was.
“Dat is de rente vrienden. Is jullie productie niet gestegen?” Natuurlijk was hun productie gestegen, maar niet de prijs die zij voor hun producten vroegen.
“Wel luister vrienden. Bankiers passen zich altijd aan de omstandigheden aan. Ik zal je daarom alleen maar vragen om de rente te betalen. Ik hoef slechts 80 euro. Jullie kunnen doorgaan en het kapitaal behouden.”
Op hun vraag of zij de 200 euro dan niet terug hoefden te betalen antwoordde Donald: “Oh nee! Sorry hoor, maar een bankier geeft geen geld weg. Je blijft mij de 200 euro schuldig. Zolang je mij ieder jaar de rente betaalt, zal ik je niet dwingen om de 200 euro te betalen. Misschien kan niet iedereen de rente betalen. Organiseer je dan zoals een land. Zet een systeem op van contributie, wat we belasting noemen. Degene die meer heeft, betaald meer. De armen betalen minder. Geef mij het totaalbedrag aan rente die verschuldigd is en iedereen is tevreden. Dit kleine land zal voorspoed krijgen.
In gedachten verzonken jubelt Donald. “Handel is goed. Deze jongens zijn harde werkers, maar dom. Hun domheid en naïviteit is mijn kracht. Zij vragen geld en ik geef hun ketenen. Zij geven mij cadeaus en ik steel hun bezit.”
“Natuurlijk, zij kunnen in opstand komen en mij de zee weer in werpen. Maar wat zou dat, ik heb hun handtekening. Zij zijn eerlijk en zullen aan hun verplichtingen voldoen. Eerlijke hardwerkende mensen zijn in deze wereld gezet om de bankiers te dienen.”
”Oh, grote Mammon! Hoe juist is het gezegde; Geef mij controle over het geld van een natie en ik geef er niet om wie de wetten maakt. Ik ben de heerser over dit eiland, omdat ik het geld controleer. Wat ik hier doe, kan ik over de hele wereld. Als ik van dit eiland af kon komen, zou ik de hele wereld kunnen regeren zonder een cent te bezitten!”
Intussen werd het steeds slechter op het eiland. De productie was wel gegroeid maar de ruilhandel was nagenoeg tot stilstand gekomen. Donald ontving zijn rente, terwijl de anderen geld spaarden voor hem. Het effect was dus dat het geld samenklonterde in plaats van vrijelijk te circuleren. Degene die het meest betaalde klaagden over degene die minder betaalde. Zij verhoogden de prijzen van hun producten om hun verlies te compenseren. De armen klaagden over de hoge kosten van hun bestaan. Als iemand een betaalde baan bij een ander nam, eiste hij voortdurend salarisverhoging om de gestegen kosten te kunnen betalen.
De moraal was laag en de vreugde verdween uit hun leven. Iedereen verloor de belangstelling voor zijn werk. Waarom zou hij? Er ontstond een echte crisis. De een gaf de ander de schuld.
Nadenkend over hun situatie kamen zij tot de conclusie dat het door Donald geïntroduceerde monetaire systeem de oorzaak was van hun huidige situatie. Ze vonden maar een vies luchtje zitten aan het banksysteem. Hun conclusie was dan ook, dat er maar een nieuwe vergadering met Donald moest komen.
Geknecht door Donald de bankier
De groep verteld aan Donald dat het geld op het eiland schaars is omdat hij het van hun afneemt. Ze betalen hem en betalen hem en betalen hem. En aan het eind zijn ze hem nog steeds evenveel schuldig als aan het begin. Ze werken zich kapot, hebben het mooiste en beste land wat hier haalbaar is en ze zijn slechter af dan op de dag dat ze aan land kwamen. Schuld, schuld, schuld! Tot aan hun nek in de schulden.
“Jongens wees nu redelijk! Jullie handel is prima en dat dank zij mij. Een goed banksysteem is het beste bezit voor een land. Heb vertrouwen in mij als bankier. Wil je meer geld? Wel dan leen ik je nog eens 1000 euro. En als de waarde van je bezit stijgt, leen ik je weer meer.”
Dus de schuld van de groep stijgt met nog eens 1000 euro. Ze hoeven de hoofdsom weliswaar niet af te betalen, maar ze moeten wel de rente betalen. Hoewel de bezittingen van een land door de verrichtte arbeid van jaar tot jaar toenemen, blijft de schuld ook ieder jaar toenemen.
En dát is precies wat we zien ook overal in de wereld. Sinds de invoering van de monetaire systemen is de staatsschuld in de hele wereld alleen maar toegenomen. Vooral na de tweede wereld oorlog is dat heel hard gegaan. Regeringen hebben overal in de wereld de gewoonte om veel geld uit te geven aan bewapening en oorlog. Zij verhogen vervolgens de belastingen om aan hun verplichtingen te voldoen. Daarna draait de totale bevolking op voor die uitgaven. De bankiers leveren het geld en strijken de winsten op. En de staatsschuld groeit.
Al het geld in de wereld was gebaseerd op goud en gaat naar de mensen in de vorm van schuld. De nationale schuld is een goede zaak voor de machthebbers. Het voorkomt dat mensen tevreden worden en het onderwerpt regeringen aan de macht van de bankiers. Bankiers dicteren de politici en bepalen de levensstandaard in een land.
De vrienden overlegden en zeiden tegen Donald dat zij geen cent meer van hem wilden lenen. Een land wat door bankiers beheerst wordt wilden zij niet. Maar Donald begreep heel goed dat hij op een kritiek punt was aangekomen. Wilde hij de macht behouden dan moest hij voorkomen dat de groep kennis kreeg en of bepaalde ideeën in het hoofd ging halen.
Donald wist ook heel goed dat wie een land beheerst door het geld en die macht wil behouden de mensen dom moet houden. Ook moet je zorgen voor verschillende meningen in het land. Manieren om daar voor te zorgen zijn de pers en het onderwijs.
Donald wist verder dat twee van de vijf conservatief in hun opvattingen waren en drie liberaal. Een van hen had zelfs al gezegd dat indien de vijf maar eensgezind waren, de rol van Donald uitgespeeld zou zijn. Donald kon op zijn beurt niet instemmen met zo’n ontwikkeling, want dat zou het einde van zijn rol betekenen.
Daarom begon Donald een krantje te maken in een maandelijkse oplage. Eén voor de conservatieven en één voor de liberalen. De teneur van de liberale krant was: als je handel bent kwijtgeraakt komt dat door de conservatieven. De teneur van de conservatieve krant was dat de staatschuld veroorzaakt werd door het onverantwoordelijke gedrag van de liberalen.
Het hoeft geen betoog dat de verdeel en heerspolitiek ook hier zijn werk deed en de macht van Donald in stand gehouden werd.
Simon Breukhoven, augustus 2010
