MoonMan.. De CIA-fraude met de maanlandingen..!

De bekroonde filmmaker, schrijver en onderzoeksjournalist Bart Sibrel, maakt al meer dan veertig jaar televisieprogramma’s en documentaires. Werkte als verslaggever bij de grootste Amerikaanse netwerken en produceerde video’s die werden uitgezonden op de grote netwerken, zoals ABC, NBC en CBS. Des te meer bijzonder is het dat hij regelmatig ook als gastcommentator spreekt over de (vermeende) fraude rond de maanlandingen. En -in dát kader- over zijn films ‘A Funny Thing Happened on the Way to the Moon’ en ‘Astronauts Gone Wild’. En als je nu denkt dat er weer ‘zo’n complot’ opgedist wordt, dan heb het tóch bij het verkeerde end.

Evenals bij 911 is het échte complot namelijk de waarheid.. Dat dit complot bestaat uit het FEIT, dat de maanlandingen zijn geënsceneerd en dat de beelden die we uit die tijd hebben, vervalsingen zijn en gefilmd zijn -onder strikte geheimhouding- door (o.a.) regisseur Stanley Kubrick, die we kennen van bekroonde films als ‘The Shining’. Het voert écht veel te ver hier op deze plek er verdere onderbouwing aan te geven, maar informatie hierover is OVERVLOEDIG te vinden hier op site en op het internet. (vooral YouTube e.a.)

Bij de actuele transformatie-tijd hoort echter een enorme zucht naar oprechtheid en ontmaskering, waardoor ook dit onderwerp van de vervalste maanlanding(en)’ weer in de belangstelling komt. Het oprechte verhaal dient in het licht te komen, maar vooral ook het antwoord op de vraag ‘WAAROM?’…

Waarschijnlijk had je, net als wij overigens, nog nooit gehoord van Bart Sibrel. Des te meer lof aan de mensen van Succesboeken om éen van zijn boeken in het Nederlands uit te geven; ‘MoonMAN’, een ‘waargebeurd verhaal van een filmmaker op de dodenlijst van de CIA’.. In de aankomende periode en perfect cadeau, sowieso voor jezelf..!

We willen je in dit kader ook nog even wijzen op de werkelijk fascinerende verhaal van Ingo Swann, remote-viewer, over zijn ‘kijk op de maan’. Het boek wat we bedoelen, staat -exclusief vertaald in het Nederlands door Jan Smith- hier op de site en is HIER (inleiding) te vinden. Ons advies wanneer je geïnteresseerd bent in deze info, is dit intrigerende boek te lezen..! Je ‘kijk op de maan’ zal NOOIT meer hetzelfde zijn..!

* * *

*
*
MoonMan..
De CIA-fraude met de maanlandingen..!

Moon Man beschrijft onder andere de spionageavonturen van Bart Sibrel in het echte leven, waarin hij het grootste geheim van de CIA onderzoekt. Zo ontdekt hij per ongeluk een privé-opname van een astronaut die voorstelt om de CIA opdracht te geven Sibrel te laten vermoorden. Deze opdracht zou niet nodig zijn geweest als er echt astronauten op de maan waren geweest. (De opname is te zien in Astronauts Gone Wild.)
Bart Sibrel is ervan overtuigd dat zolang de fraude rond de maanlanding niet aan het licht komt, alle regeringen ter wereld de mensen die ze onder hun hoede hebben niet alleen van de waarheid zullen blijven beroven, maar ook van hun zuurverdiende geld. Daarmee financieren ze tot op de dag van vandaag hun eigen bedrog.

Bart Sibrel groeide op als de grootste fan van de vermeende maanlandingen, maar begon na verloop van tijd hun tragische vervalsing te erkennen. Volgens Sibrel en vele anderen is het onmogelijk dat astronauten bij de allereerste poging met ongeteste technologie uit de jaren zestig op de maan liepen. Technologie die slechts een miljoenste van de rekenkracht van een mobiele telefoon had.

Wist je dat de aarde beschermd wordt door de Van Allen gordels (vernoemd naar James Van Allen [1914-2006], een natuurkundige). Die gordels beginnen op een hoogte van ongeveer 400 km. De straling is daar zo hoog dat het tot op de dag van vandaag onmogelijk is om daar bemande vluchten doorheen te sturen. Alle satellieten en bemande ruimtevoertuigen cirkelen binnen die 400 km om ons heen.
We kunnen simpelweg niet met een bemande vlucht naar de maan, die zich op ± 384.000 km afstand van de aarde bevindt. Dit was ten tijde van de vermeende maanlandingen natuurkundig gezien onmogelijk ­ en dat is nog steeds zo.

– Inleiding –

Dit is het verhaal over de man die een vuistslag in zijn gezicht kreeg van astronaut Edwin ‘Buzz’ Aldrin. Ik noemde hem een leugenaar, een lafaard en een dief. De volgende pagina’s zullen gedetailleerd beschrijven wat me ertoe bracht om zulke harde woorden te zeggen tegen de man die ooit mijn meest bewonderde held was. Op een dag, in de tijd dat ik als filmmaker en schrijver werkte, ontmoette ik een oudere man die als contractant voor NASA werkte tijdens het Apollo-ruimteprogramma in de jaren zestig.

Hij vertelde me zonder omhaal dat de missies naar de maan door de CIA waren vervalst. Hij zei dat dit gedaan was om het moreel van het land op te krikken tijdens de faliekant mislukte Vietnamoorlog onder de regering Nixon, waar in die tijd fel tegen geprotesteerd werd. Het beleid was om de Sovjet-Unie tijdelijk te misleiden door de Sovjets te laten denken dat de rakettechnologie van de Verenigde Staten superieur was aan die van hen, terwijl het tegendeel waar was.

Toen de eerste maanlanding zogenaamd plaatsvond, was ik vier jaar oud en lag ik rustig te slapen, onbewust van de controverse die me te wachten stond. Sterker nog, ik groeide op als een groot fan van de maanmissies en had een stuk of twaalf dierbare foto’s ervan aan de muur in mijn slaapkamer hangen.Ik keek elke dag naar die geliefde foto’s, van mijn vierde tot mijn veertiende, voordat ik zelfs maar de mogelijkheid overwoog dat ze niet echt waren. Tien jaar hersenspoeling was beslist veel om te overwinnen.

Het idee dat de missies overheidspropaganda waren, kwam voor het eerst naar voren via een NASA-contractant, William (Bill) Kaysing. Hij was technisch schrijver bij Rockedyne in Californië en had een hoge veiligheidsstatus bij het bedrijf. Toen ik veertien was, zag ik hem voor het eerst op televisie. Als ooggetuige sprak Kaysing met honderd procent zekerheid over de misleiding van de Amerikaanse regering. Ik had het geluk dat ik op dat moment nog een onbevangen tiener was.

Na dit tv-programma liep ik naar de foto’s aan de muur van mijn slaapkamer en zag ik, voor de allereerste keer, de onregelmatigheden waarover hij sprak. Het waren discrepanties die ik op de een of andere manier tien jaar lang over het hoofd had gezien, ook al staarden ze me recht in het gezicht aan. Ze waren verborgen in het volle zicht, onder de betovering van wetenschappelijke grootsheid en blind patriottisme. Zoals een verwarrende optische illusie die me moest worden uitgelegd, begonnen de nepachtergronden zichtbaar te worden voor mijn voorheen gesloten ogen. ‘Hè?’ zei ik tegen mezelf − en het zaadje van de waarheid was geplant. Dank je, Bill Kaysing..

Tien jaar later wilde het toeval dat de vierentwintigjarige filmmaker die ik ondertussen was geworden, een video monteerde voor dezelfde man die het programma had geproduceerd waarin Kaysing te zien was. Ik vroeg mijn cliënt naar de naam van de man die hij tien jaar daarvoor had geïnterviewd, degene die zo stellig beweerde dat de maanlandingen een slimme misleiding van de overheid waren.

Helaas kon deze televisieproducent zich de naam van de man niet herinneren, maar hij verwees me door naar het productiebedrijf dat het programma had gemaakt. Ik belde het bedrijf op en tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat als ik een dag later had gebeld, ik nooit had kunnen achterhalen wie of waar deze man was. De medewerkers waren namelijk bezig om al het gearchiveerde materiaal ouder dan tien jaar weg te gooien, om ruimte te maken voor recentere projecten.

Ik herinner me dat ik Bill Kaysing voor het eerst belde vanuit een telefooncel, recht tegenover de plek waar ik woonde en werkte, voor het geval dat de maanmissies echt waren vervalst en deze klokkenluider was vervangen door iemand anders om onderzoekers in de val te lokken. Nadat ik een paar seconden met hem gepraat had, wist ik meteen dat hij de echte was, waarschijnlijk vanwege zijn nuchtere, gemoedelijke en grootvaderlijke manier van spreken.

Dit gesprek leidde tot een uitgebreid onderzoek naar de kwestie en uiteindelijk, enkele jaren later, tot de productie van mijn documentaire over het onderwerp, getiteld ‘A Funny Thing Happened on the Way to the Moon’ (Er gebeurde iets grappigs op weg naar de maan). Dat project leidde twee jaar later tot het vervolg ‘Astronauts Gone Wild’ (Op hol geslagen astronauten), waarin ik verschillende Apollo-astronauten voor de camera vroeg om op een Bijbel te zweren dat hun missies authentiek waren. Tijdens dit proces kreeg ik de beruchte vuistslag in het gezicht van Buzz Aldrin en een schop onder mijn kont van astronaut Ed Mitchell.

Ongelooflijk genoeg nam ik ook onbedoeld geheime audio op van een Apollo-astronaut die met zijn zoon besprak of hij me door de CIA moest laten vermoorden. De stem op de opname zei: “Wil je dat ik de CIA bel en hem laat omleggen?” Het beramen van mijn moord zou zeker niet nodig zijn geweest als de VS echt een man op de maan hadden gezet en ik slechts een rare complotdenker was, in plaats van een onderzoeksjournalist die net een echte en schokkende overheidsmisleiding had ontdekt.

Heb je ooit vraagtekens gezet bij de bewering dat astronauten in 1969, bij de allereerste poging, naar de maan zijn gereisd en erop hebben gelopen, terwijl hier op aarde bij de Mount Everest en de Zuidpool talloze pogingen nodig waren voordat een missie succesvol was? We zouden deze verbazingwekkende prestatie zogenaamd hebben volbracht met zeer primitieve technologie (een moderne mobiele telefoon heeft een miljoen keer meer rekenkracht dan alles wat NASA toen tot haar beschikking had).

Toch kunnen astronauten, meer dan vijf decennia later en ondanks alle vooruitgang in de ruimtevaarttechnologie en computers, nog steeds maar een duizendste van de afstand tot de maan afleggen. Als mensen op de maan liepen, tweeënveertig jaar nadat Charles Lindbergh voor het eerst solo over de Atlantische Oceaan vloog, zouden er dan vijftig jaar na het bereiken van de maan niet op zijn minst reizigers moeten zijn geweest die diep in het zonnestelsel doordrongen? Raketwetenschappers verwachtten tien jaar na de maanlanding bemande missies naar Mars, die zijn er niet geweest.

Daarnaast: zouden er nu niet heel veel internationale bases op de maan moeten zijn, terwijl we allemaal weten dat die er niet zijn? Elke echte technologische prestatie in de geschiedenis van de wereld, zoals de auto, het vliegtuig of kernenergie, is door anderen gekopieerd en heeft in de loop der tijd de oorspronkelijke doorbraak op technisch gebied voorbijgestreefd. Dit is echter niet het geval voor de bemande ruimtevaart.

Het is een feit dat technologie niet achteruit kan gaan, maar NASA kan vandaag de dag alleen astronauten in een baan om de aarde brengen. Ondanks vijf decennia met geavanceerdere technologie, kan NASA mensen niet naar de maan sturen, laat staan daar laten landen, zoals meer dan een halve eeuw geleden werd beweerd te zijn gedaan. De enige conclusie die overblijft, hoe triest en gruwelijk ook, is dat de beweringen uit de jaren 60 vervalst waren. Regeringen hebben talloze keren gelogen en bedrieglijke propaganda gebruikt, dus dit zou eigenlijk niemand moeten verbazen.

Toch is het een bittere pil. Tijdens de enorme maatschappelijke onrust die veroorzaakt werd door de zeer onpopulaire Vietnamoorlog, was het de bedoeling dat een succesvolle maanlanding in 1969 het Amerikaanse publiek iets zou geven om over te juichen. De enige manier om succes te garanderen en niet het risico te lopen de bemanning live op televisie te zien sterven tijdens de gevaarlijkste, nooit geteste missie aller tijden, die vandaag de dag nog steeds onhaalbaar is, was simpelweg om het in scène te zetten, zoals een slimme pokerbluf.

Als ik je zou vertellen dat Toyota vijftig jaar geleden, met technologie van vijftig jaar geleden geleden, een auto had uitgevonden die ongeveer 80.000 kilometer kon rijden op 4 liter benzine (ongeveer 20.000 kilometer per liter), terwijl hun beste auto vandaag de dag slechts 80 kilometer haalt op 4 liter (ongeveer 20 kilometer per liter, een duizendste van de afstand), zou je dan niet lachen om de absurditeit van die vijftig jaar oude bewering? De frauduleuze aard van deze verouderde claim over de maanlanding is even duidelijk.

Als mensen niet zo gehecht waren aan de zogenaamde maanlandingen, dan zouden ze gemakkelijk de waarheid van dit bedrog kunnen inzien. In plaats daarvan is het vertellen van de waarheid alsof je snoep afpakt van een kind. Ja, ik ben de recalcitrante ‘Moon Man’ die een vuistslag in het gezicht kreeg van Buzz Aldrin. Op de volgende pagina’s in dit boek, zul je ontdekken waarom ik zulke harde woorden zei tegen de man die ooit mijn meest bewonderde held was. Ik zal precies aantonen wie, wat, wanneer, waar, waarom en hoe de Apollo-missies in scène zijn gezet.

Ook zal ik, op advies van een goede vriend, beschrijven hoe dit alles mijn leven dramatisch heeft beïnvloed − persoonlijk, professioneel en spiritueel − op manieren die je je misschien niet kunt voorstellen en die ik nooit had kunnen voorzien. De belangrijkste reden dat ik deze kwestie zo onvermoeibaar blijf volgen, is omdat ik me, op het moment dat ik besefte dat dit grote evenement was vervalst, geroepen voelde om deze historische misleiding aan het licht te brengen.

“De bitterste waarheid is beter
dan de zoetste leugen.”

Men in Black 3

INFO: