Zo werd Khadija Arib verraden..
x
Deze verraderlijke aanval op voormalig TweedeKamervoorzitter, PvdA-lid Khadija Arib, was een openlijk machtsspel, uitgevoerd via de sluwe ‘vertrouwelijk-lekken-list’, de politieke framing en de gruwelijke bureaucratische achterkamertjes waar ook ‘krachten áchter de schermen’ zetelen..! En pas nu, nu er via een strafzaak tegen een oud-persvoorlichter allerlei stinkende informatie naar buiten sijpelt, komt plotseling het TK-presidium in spoedberaad bijeen. Uiteraard veel te laat, maar met boter op het hoofd, schijnt het brein niet zo snel te werken…X
Niet lang na de sluwe aanklacht tegen haar, liet Khadisja Arib via het AD weten:
Het was ‘Follow The Money’ dat onlangs uit de strafzaak over het lek naar dat onderzoek van de vertrouwenscommissie (strafzaak overigens begonnen na aangifte door Vera Bergkamp) boven water wist te tillen dat het Vera Bergkamp is, die cruciale informatie niet aan de Rijksrecherche heeft gemeld (HIER). Bergkamp wist namelijk dat haar oud-woordvoerder (inmiddels als verdachte Sonja K. vervolgd) op de hoogte was van de vertrouwelijke informatie, OM DE SIMPELE REDEN, DAT ZE DEZE VAN BERGKAMP ZELF HAD GEKREGEN..!
En… daarbij meld Sonja K., dat ze bij een cruciaal en lang geheim gehouden overleg was, OP VERZOEK VAN BERGKAMP ZELF..! Nu zit zij dus als oud-woordvoerder in het verdachtenbankje, terwijl haar opdrachtgever vrij en vrolijk (??) rondloopt..
Maar wellicht weten zowel zij als Bergkamp, dat het OM oud-Kamerleden niet mag vervolgen voor misdrijven die ze als Kamerlid hebben gepleegd. Dat moet wettelijk gebeuren door aangifte door de procureur-generaal (PG) bij de Hoge Raad, na een verzoek van… de Tweede Kamer (HIER). En ja, hoe gaat dát aflopen, met een terrier als Markuszhower aan het roer van dit debat..!?
En het motief…? De CORONA-TK-ONDERZOEKSCOMMISSIE..!?!?
Is Arib wellicht té ver gegaan in haar opdracht om de leiding/het presidium van de Tweede Kamer te reorganiseren..? Politiek-journalist Wouter de Winther van De Telegraaf wijst ook op een mogelijke ander motief, bij deze sabotage van Khadisja Arib:
“Het justitiële onderzoek naar de vertrouwenscommissie-lekkage legt wel andere zaken bloot die de zaak-Arib overstijgen. De PvdA’er moest bij haar aantreden in 2016 -op voorspraak van diezelfde Tweede Kamer, de interne organisatie hervormen. Dat deed zij met verve en er werd zelfs een aangifte voorbereid tegen een ambtelijke hoofdrolspeler vanwege onverklaarbare geldstromen. Dit wordt gemeld door twee mensen uit het toenmalige presidium, het dagelijks bestuur van de Kamer voorgezeten door de voorzitter..! En dus kwam die reorganisatie er, die in slechte aarde viel bij de ambtelijke koninkjes van het Kamergebouw.
De wraak richting Arib werd koud geserveerd, nadat aanvankelijke lekkages over het vermeend onuitstaanbare gedrag van de sociaaldemocraat niet eerder leidden tot haar val. Toen ze als voorzitter goed en wel was weggestemd door een coalitie op zoek naar macht en als ’normaal’ Kamerlid doorging, bleken diverse leidinggevenden in het Kamergebouw bereid hun boekje te buiten te gaan, om alsnog met haar af te rekenen. De eigenzinnige Arib dreigde namelijk voorzitter van de parlementaire enquête naar de coronacrisis te worden.
Het begon met het instellen van een onderzoek na een anonieme melding over Arib, waarna deze op handen zijnde speurtocht onder meer naar NRC werd ‘gelekt’.. De omstandigheden waaronder dit gebeurde, ademen niets minder dan een samenzwering om een volksvertegenwoordiger te grazen te nemen.
Zoals het verzoek van een directeur van het managementteam van de Kamer aan ondergeschikten om iemand het parlement binnen te smokkelen buiten de officiële registratie om, zodat dubieus handelen onontdekt zou blijven. Ook de rol van voormalig griffier Simone Roos, de hoogste ambtenaar van de Kamer, blijkt niet onomstreden.
Dinsdag 27 mei houdt het dagelijks bestuur van de Tweede Kamer een spoedvergadering over deze ‘Affaire-Arib’. In de bovengenoemde rechtszaak tegen Sonja K, schetste het Openbaar Ministerie het beeld van ‘een politieke afrekening’..! Daarbij zijn essentiële vragen gerezen over de rol van oud-Kamervoorzitter Vera Bergkamp, waarbij de PVV dus nu wil, dat het huidige TK-presidium stappen zet, om de rol van deze Vera Bergkamp en toenmalig griffier Roos verder te onderzoeken. PVV-Kamerlid Gidi Markuszower hierover in een interview met de Volkskrant:
“De door ons -PVV- gewaardeerde oud voorzitter Arib is door de politiek beestachtig behandeld. Het wordt steeds duidelijker dat haar opvolger Bergkamp en oud griffier Roos vals spel lijken te hebben gespeeld inclusief mogelijk liegen tegen de Rijksrecherche.
Het Presidium en de Kamer moet onderzoek naar deze twee politieke vandalen en hun mogelijke medestanders openen. Ik zal dat voorstel z.s.m. in het Presidium van de Tweede Kamer doen! Het lijkt erop dat een paar hoge ambtenaren en ook oud-voorzitter Bergkamp bewust hebben gelogen tegen de rijksrecherche om een lopend onderzoek te frustreren en strafbare handelingen te verhullen!!
Door die handelingen hebben zij niet alleen Arib beschadigd, maar ook het aanzien van het instituut van de Tweede Kamer. Als dit allemaal waar is, lijkt dit toch verdraaid veel op een corrupte bende.”
Oud-bestuurder Geert Dales is bijzonder sarcastisch wanneer hij meldt:
“Vera Bergkamp, van dat ‘integere D66’.. En nóg lolliger is dat griffier en ‘handlanger’ Simone Roos tegenwoordig lid is van de korpsleiding van de Nederlandse politie…! Ze beheert de portefeuille ‘Bedrijfsvoering’… Mag ik even heel hard lachen om dit stel droeftoeters daar, in de Tweede Kamer.”
Opiniemaker en oprichter van Café Weltschmerz Max von Kreyfelt merkt op dat de affaire-Arib laat zien hoe dun de vernislaag van de parlementaire democratie werkelijk is.
“Onder het mom van integriteit wordt de werkelijkheid herschreven. Niet de volksvertegenwoordiger die doorvraagt wordt beschermd, maar de structuren die kritiek moeten ontlopen. De Tweede Kamer gedraagt zich als een fort met draaideuren, waar loyaliteit zwaarder weegt dan waarheid. Het is de bestuurscultuur die Mark Rutte jarenlang perfectioneerde: geen verantwoordelijkheid, geen openheid, wel beheersing.
Het is een symptoom van een diepere ziekte: de parlementaire controle is verworden tot een toneelstuk waar rolverdeling belangrijker is dan inhoud. Wat er op het spel staat, is de geloofwaardigheid van het democratisch proces. Want als een gerespecteerd Kamerlid kan worden kaltgestellt op basis van anonieme aantijgingen – precies op het moment dat ze diezelfde macht zou moeten controleren – dan is de democratie geen schild van de burger, maar een dekmantel voor de macht.”
* * *
COLUMN MAX VON KREFELT INZAKE DEZE AFFAIRE
‘De democratie als dekmantel,
over de affaire-Arib en het coronacordon’
2025 © Max von Kreyfelt
Toen Khadija Arib werd gevraagd de parlementaire commissie voor te zitten die het Nederlandse coronabeleid zou gaan onderzoeken, klonk dat voor velen als een logische keuze. Een ervaren politica, met een scherp oog voor parlementaire mores en de rug recht. Maar in het Haagse spel is logica zelden leidend. Macht wel. En dus duurde het niet lang voor de eerste lekken hun werk deden: plotseling lag Arib zelf onder het vergrootglas. Niet vanwege inhoud, maar vanwege vermeend gedrag — klachten die jarenlang in een la hadden gesluimerd, maar ineens strategisch werden opgediept. Toeval?
Alleen voor wie nog gelooft in Sinterklaas! Wat volgde, was een klassiek staaltje bestuurskundige zuivering. Achter gesloten deuren beraadslaagde het presidium — onder leiding van Kamervoorzitter Vera Bergkamp — over Arib’s lot. Zonder haar te horen, zonder hoor en wederhoor. Een geheim rapport, een anonieme klokkenluider, een plot waarin transparantie werd ingeruild voor tactiek.
De timing was geen detail, maar de kern: Arib werd geëlimineerd voordat ze kon graven in de politieke fundering van het coronabeleid. En die fundering — met z’n ondoorzichtige OMT-adviezen, zijn juridische gegoochel met spoedwetten en de deals met farmaceuten — mocht vooral onaangeroerd blijven. Deze affaire-Arib laat zien hoe dun de vernislaag van de parlementaire democratie werkelijk is.
Onder het mom van integriteit wordt de werkelijkheid herschreven. Niet de volksvertegenwoordiger die doorvraagt wordt beschermd, maar de structuren die kritiek moeten ontlopen. De Tweede Kamer gedraagt zich als een fort met draaideuren, waar loyaliteit zwaarder weegt dan waarheid. Het is de bestuurscultuur die Mark Rutte jarenlang perfectioneerde: geen verantwoordelijkheid, geen openheid, wel beheersing. En wie te veel weet, wordt verdacht. Wie te weinig zegt, krijgt een lintje.
Maar deze affaire is geen incident. Het is een symptoom van een diepere ziekte: de parlementaire controle is verworden tot een toneelstuk waar rolverdeling belangrijker is dan inhoud. Wat er op het spel staat, is de geloofwaardigheid van het democratisch proces. Want als een gerespecteerd Kamerlid kan worden kaltgestellt op basis van anonieme aantijgingen — precies op het moment dat ze diezelfde macht zou moeten controleren — dan is de democratie geen schild van de burger, maar een dekmantel voor de macht.
