*
CO₂: van demon tot
essentiële bron van vitaliteit..!!
2025 © WantToKnow.nl/be
*
Door een sluw complot, zijn dubieuze organisaties als het IPCC en in hun kielzog, klimaatactivisten als Greta Thunberg de grote promotors geworden van het demoniseren van CO2; de levens-essentiële stof kooldioxide, die werd en wordt afgeschilderd als een veelkoppige draak die koste wat kost dient te worden bestreden..!
Maar deze demonisering staat haaks op het feit dat CO₂ EEN NATUURLIJKE en ABSOLUUT noodzakelijke bouwsteen is en blijft, in de kringloop van het leven. EN DAT ER VOLGENS EMINENTE WETENSCHAPPERS ALS DR. WILLIAM HAPPER, ZELFS EEN CO2-HONGERSNOOD IS IN ONZE AARDSE ATMOSFEER..!
Binnen de kosmische geschiedenis ontwikkelde de aarde een kringloop, waarbij CO₂ uiteindelijk naar de atmosfeer wordt terug gevoerd, als essentiële grondstof voor fotosynthese en de voedselproductie. Het verhaal is ZÓ simpel en TOCH werden we massaal in de CO2-angst gedompeld..!
Dankzij water en leven raakte de meeste atmosferische CO₂ op aarde over miljarden jaren heen, gebonden in kalkhoudende gesteenten. Alleen een cataclysme, zoals een thermische ontbinding op planetaire schaal, zou die opgeslagen CO₂ opnieuw vrijmaken. Klimaatwetenschappers waarschuwen dan wel voor de smeltende toendra die de aardkorst fragiel maakt, maar dat is absoluut onjuist. Het gaat dan meer om methaangas, dan om CO2.
Om ons op te zadelen met een Venusachtige, broei-atmosfeer, blijft een heftig-krachtige externe factor nodig, zoals bijvoorbeeld een asteroïdenbombardement die de aardkorst openrijt als een ritssluiting, zodat magma en hitte ongehinderd naar buiten kan stromen. Maar… Hollywood is nooit veraf … Terwijl we ons blindstaren op een teveel aan CO₂, vraagt niemand zich af of alle CO₂ – en dus alle leven – ooit kan verdwijnen. Vandaag ontstaan nog altijd nieuwe kalksteenlagen.
Onze angst werkt blijkbaar maar in één richting..
Het wonder van de koolstofcyclus raakt daarbij vergeten. Al 400 miljoen jaar beheerst de aarde een dynamisch systeem waarin het CO₂-gehalte in de atmosfeer fluctueert tussen 180 en 3.000 ppm (parts per million = deeltjes per miljoen). Alle CO₂ draait daarbij in een kringloop mee, maar deze loopt deels langs geologische tijdsschalen, waarbij precies dié traagheid ons inzicht volledig vertroebelt. Streven naar een koolstofarme wereld is dan ook écht absurd.
Het is dan ook een sluw complot om CO₂, het gas dat wij als mensen ook dagelijks uitademen, af te schilderen als een dodelijk klimaatgif. Dit beeld is een complete omkering van de werkelijkheid!! Dr. Ir Coen Vermeeren, auteur van boeken over UFO’s (HIER) en 911 (HIER) schreef een boek over CO2, getiteld ‘Het Levensgas’. Het boek laat zien wat iedereen kan zien: kooldioxide is geen vijand, maar de bouwsteen van al het leven. Zonder CO₂ geen fotosynthese, geen bossen, geen oogsten, dus geen leven.
Waarom dan -nogmaals- deze obsessie met CO₂ als bedreiging?
Omdat angst wordt ingezet om peperduur klimaatbeleid te rechtvaardigen en de mens te controleren – terwijl de echte problemen, zoals vervuiling van lucht, water en bodem, vaak buiten beeld blijven. Het nieuwe boek biedt meer dan kritiek, want het schetst een toekomst van overvloed in plaats van gebrek, waarin innovatieve energiebronnen – nu nog tegengehouden – ons de ruimte geven voor groei en ontwikkeling.
Het Levensgas is geen standaard klimaatboek, maar een uitnodiging aan jou als lezer, om anders te kijken: van angst naar vertrouwen, van beperking naar mogelijkheden. Onze jeugd heeft dus wel degelijk een toekomst!! Het wordt de hoogste tijd om het narratief om te draaien; om de MISLEIDING TE ONTMASKEREN!
Coen Vermeeren schrijft in het voorwoordL
“Het is eigenlijk vreemd dat dit boek – Het Levensgas – geschreven zou moeten worden. De logica ervan is zo duidelijk dat je zou denken dat het compleet overbodig zou zijn. Toch is dat niet zo. Ik voelde me ertoe gedwongen, niet alleen door wat ik de afgelopen twintig jaar met eigen ogen heb gezien en meegemaakt, maar ook vanwege de richting die onze samenleving is ingeslagen.
En dat is niet zomaar een van de vele richtingen waaruit samenlevingen kunnen kiezen: een voor de mensheid “doodlopende weg” is nog de beste omschrijving van waar we ons op dit moment bevinden. Dat daarbij belangen meespelen, zal duidelijk blijken..”
De CO2-logica!!
De biologie en geologie spreken voor zich, via heel duidelijke taal: de hogere CO₂-niveaus gingen in het verleden op Aarde altijd sámen met bloei, biodiversiteit en.. overvloed!! Vertalen we dat naar de actuele situatie, dan zien we de bevestiging hiervan en dienen we alleen maar te kijken naar plaatjes die NASA ons aanreikt, om dit verhaal onderbouwd te zien..!
Na de afname van CO₂ door kalkvorming ontstond een geologisch evenwicht, waarin subductie, geothermische warmte en vulkanisme de gebonden koolstof opnieuw in circulatie brengen (HIER). Bij planten en dieren werkt de koolstofkringloop sneller, via ademhaling en rotting. Zelfs methaan uit runderen oxideert binnen een tiental jaar, dus laten we vooral ook stoppen met die verstikkende fixatie op de veestapel. Organische resten in humusrijke bodems blijven meestal een paar decennia hangen, maar ook niet langer.
Ook koolstof in fossiele brandstoffen keert zonder menselijke tussenkomst ooit terug als CO2. Hoge CO₂ werkt dus niet onnatuurlijk of rampzalig. Ecosystemen passen zich aan en evolueren mee. Zo zat tijdens het Eoceen (56-34 miljoen jaar geleden) tot 2.000 ppm CO₂ in de lucht en was het gemiddeld 6°C warmer dan vandaag..! Toch bloeide het leven op aarde, sterker nog: het was een sleutelperiode voor de diversificatie van zoogdieren en speelde zo een cruciale rol bij het ontstaan van onze voorouders!!
Meer en meer landbouwwetenschappers wijzen erop dat de wereldbevolking een overvloedige toekomst tegemoet kan gaan, dankzij het stijgende CO₂-niveau.
De afgelopen 50 jaar steeg de CO₂-concentratie tot 420 ppm, 50 procent meer dan het pre-industriële niveau. De wereldbevolking verdubbelde in die periode wel tot 8 miljard. Intussen wijzen meer en meer landbouwkundigen erop dat die bevolking mede kan gedijen dankzij het stijgende CO₂-niveau. Het zorgt namelijk voor een sterk verhoogd rendement bij de groei van essentiële gewassen als tarwe, rijst en soja. Toch betalen we vandaag boeren ook om humusrijke gronden aan te leggen om zo CO₂ te vangen via de zogenaamde carbon farming-programma’s. Hoe ver zal de hysterie nog doorslaan?
Kijk naar deze uitspraak hieronder van de inmiddels overleden IPCC-wetenschappelijke hoofd-auteur, prof.dr. Schneider. Een ongelooflijke uitspraak die hij doet, vanuit een diepe, diepe angst; het is niet anders te duiden. Een wetenschapper die door de knieën gaat voor angst; voor een toekomstbeeld dat hem schrik aan joeg.. Een toekomstbeeld dat dúsdanig heftig was, dat er vervolgens dan ook maar WETENSCHAPPELIJKE FRAUDE gepleegde diende te worden, om het ’tij te keren’..!! Door ‘angstige scenario’s aan te bieden’ en ‘gesimplificeerde dramatische statements’…!!
CO2 als grondstof
De huidige toestand is dus geen eindpunt dat koste wat kost behouden moet worden. In plaats te denken dat we deze CO2-cyclus dienen te bestrijden, zouden we hem beter leren beheren als een goede akker. Dat vraagt om meer inzicht en studie, eerder dan het te verdoemen en ervoor weg te vluchten. Ons instinct drijft ons als soort voort om eeuwig te gedijen, maar dan moeten we ook binnen een kosmische tijdschaal durven denken. Oosterse culturen staan hierin traditioneel verder dan het ‘nerveuze’ Westen.
Misschien is het geen toeval dat Japan sterk inzet op de omzetting van atmosferisch CO2 tot synthetische brandstof (DAC). Wellicht vandaag nog een brug te ver, maar we kunnen wel al starten met de productie van synthetisch aardgas via methanisatie. Naast waterstof is daarvoor CO2 te gebruiken die vrijkomt uit biogasproductie.
Omdat synthetisch aardgas gebruikmaakt van de bestaande infrastructuur en een hogere energiedichtheid heeft dan pure waterstof, wordt het kostenplaatje economisch interessant. Er bestaat inmiddels een procédé met een omzettingsrendement van meer dan 93% (HIER). Methanisatie is daarbij ook een bekend proces in de petrochemie.
* * *
MEER LEZEN?
OVER DE MISLEIDING, DIE
HET GROOTSTE DEEL VAN DE KLIMAATDISCUSSIE BEHEERST?
De auteur van het boek ‘Ongemakkelijke twijfels’, de Canadese Joanne Marcotte kreeg bekendheid vanwege haar politieke documentaire ‘The Quiet Illusion’ die ze in 2006 regisseerde, een film over sociale en economische problemen in Quebec. Ze heeft een bachelordiploma in computertechniek van de Université Laval. Ze becommentarieert politiek nieuws op haar persoonlijke blog en na meer dan dertig jaar alarmisme rond klimaatverandering nodigt Joanne Marcotte lezers van haar boek uit, kennis te maken met het werk van wetenschappers, humanisten en economen die ons oproepen om apocalyptisch alarmisme te verwerpen en te kiezen voor meer realistische, pragmatische oplossingen.
Ongemakkelijke twijfels biedt een tegenwicht voor de klimaatdoctrine die beweert dat we door onze eigen schuld getuige zijn van een dreigende planetaire en humanitaire catastrofe. Het boek is bedoeld voor mensen die begrijpen dat wetenschap een proces van observatie en ontdekking is, en geen religie. In die zin is de titel van het boek natuurlijk een mooie paraphrase tegen de claim van Al Gore met zijn ‘Ongemakkelijke waarheid’ (‘An inconvenient Truth’)..!
‘Ongemakkelijke twijfels’ is ook bedoeld voor jongeren (en hun ouders) die last hebben van eco-angst. Tegen hen zegt Marcotte: “Maak je niet zo’n zorgen. Het zit allemaal niet zo in elkaar als ze je hebben wijsgemaakt.”
Wat is precies de vaak genoemde wetenschappelijke consensus? Hoe staat de klimaatwetenschap ervoor? Zijn de modellen en scenario’s van het IPCC betrouwbaar? Is het Net Zero-beleid van de VN haalbaar? Deze en vele andere vragen worden beantwoord door de verschillende wetenschappers en auteurs die we in dit boek ontmoeten.
Klimaatverandering is reëel. Maar in hoeverre is deze door de mens veroorzaakt? Is er een betere bestemming denkbaar voor de miljarden die onze regeringen uitgeven aan CO2-reductie?
Dit zijn vragen die klimaatalarmisten en hun politieke handlangers, die volhouden dat hun beleid is gebaseerd op ‘de wetenschap’ liever niet gesteld zien worden, alsof de feiten over dit complexe onderwerp al ‘vaststaan’. Dat is niet het geval. In dit helder geschreven boek biedt Joanne Marcotte een goed onderbouwde rondleiding, langs de tegenargumenten van vier zeer gerenommeerde en rationele wetenschappers.
Een onmisbaar boek voor iedereen die zoekt
naar evenwichtige informatie over het
‘klimaatprobleem’…
