Pleun onthult diverse onwaarheden.:
x
Zij was getuige van het ‘verzinsel’ het uitstrijkje…
© Anneke Bleeker – november 2011
X
Gisteravond kwam er even over half elf een mail bij mij binnen. Deze mail was verzonden door een dame die al langer in ons bestand zit. Deze dame is een kennis van ‘Pleun’ en deze Pleun heeft op dit moment geen computer dus was dit de aangewezen manier om mij op de hoogte te brengen van een brief die Pleun naar het ‘College voor Zorgverzekeringen’ heeft verzonden. Eerlijk gezegd moet ik bekennen de humor van deze brief ook in te zien, de manier van verwoorden, de manier van presenteren; het geheel werkte ook aanstekelijk om even te glimlachen en uiteindelijk lachend te bedenken dat deze dame weet waar zij het over heeft.
Prachtig… en haar telefoonnummer stond er ook bij. Ze had opdracht gegeven deze brief naar diverse landelijke kranten te zenden en naar mijn site, de verontrustemoeders.nl. Daar is deze brief op het juiste adres en ik ben benieuwd of anderen dit ook zo oppikken..
Afgelopen avond heb ik Pleun gebeld en ik kreeg bepaald niet de indruk dat de kranten hadden staan dringen om haar verhaal. De korte tijd dat ik Pleun sprak viel ik werkelijk van de ene verbazing in de andere. Wat de reden van haar brief aan het ‘College voor Zorgverzekeringen’ is, kan een ieder hieronder lezen, dus daar besteed ik nu geen extra woorden aan.
Pleun is 64 jaar en woont in Delden.
Haar man is chirurg geweest en zij hebben geruime tijd in een huisje in de tuin bij een bevriend echtpaar gewoond. De man van dat echtpaar was gynaecoloog. Op een dag zaten zij met elkaar in de tuin en Pleun luisterde naar de verhalen die over en weer verteld werden. De vrouw van de gynaecoloog kwam met in haar ogen een briljant idee. Zij zei tegen haar man: ‘Ik ga er voor zorgen dat jij altijd inkomsten zult houden.’
Zo verzon zij ter plekke ‘het uitstrijkje’, waarmee zij de titel ‘Cytologe’ verwierf. Cytologie is namelijk de studie van cellen en hun vorming. Dit klinkt heel aannemelijk wanneer je hier geen uitleg van Pleun bij hebt. Pleun vertelde verder dat deze dame ook had aangekondigd dat zij dan zou bepalen wie wel en niet in aanmerking kwam voor een vervolgonderzoek.
Hoe bizar is dit?
Hier op inhakend noemde ik het boek: ‘Kanker is geen ziekte’, geschreven door Andreas Moritz. Dit boek noemen we zo vaak tijdens lezingen, verdiep je op voorhand, leer je eigen lichaam kennen en schiet niet in de angst. ‘Precies’, zei Pleun, ‘Men verzint ziektes en allen gaan in de angst.’
Zo vertelde zij ook dat haar man, die chirurg was, had gezegd dat hij nog nooit mensen had genezen, dat hij niet wist wat dit was. Tijdens de studie hadden zij medicijnen gestudeerd. Het woord ‘genezen’ was dus een vreemd woord in dit verband. En Pleun ging onverstoorbaar verder in de korte tijd dat ik haar telefonisch sprak.
Aids, óók gekweekt in het laboratorium en zij kende een persoon die daarbij betrokken was geweest. Men stond te juichen toen uiteindelijk het eindresultaat dús danig was, dat wij er nu wereldwijd mee opgescheept zitten. De man in kwestie, die Pleun persoonlijk kent, stopte onmiddellijk met zijn functie, want dit kon hij niet verkroppen.
Zo kende Pleun ook een jonge vrouwelijke arts die, toen zij afgestudeerd was, zelfmoord wilde plegen omdat zij zich niet kon vereenzelvigen met dat wat zij had geleerd. Het hele gezin waaruit dit meisje kwam was ontwricht. Pleun sprak verder en zo kwam het op haar rol in het verleden. Zij was operatieassistente geweest en zag veel wat niet klopte.
Zo ook het feit dat er kinderen werden geopereerd aan hun hartje, dat niet noodzakelijk was..! Assistentes die daarna het slechte nieuws aan de ouders moesten vertellen, kregen ook wroeging en er waren zelfs meisjes bij die zelfmoord pleegden. Deze kinderen werden namelijk als proefkonijn gebruikt; het was niet noodzakelijk een hartoperatie uit te voeren en hierdoor kwam divers ziekenhuispersoneel in gewetensnood.
Pleun uitte toen al dat zij deze verhalen op een gegeven moment naar buiten zou brengen. Hierop kreeg zij echter duidelijk te verstaan dat men er dan voor zou zorgen dat zij geen werk meer zou krijgen. Pleun betaalt al 20 jaar geen zorgpremie meer, weigert hier pertinent aan mee te werken, omdat zij van mening is dat men ziektes verzint, het zelfgenezend vermogen van het lichaam ondermijnt en voor elke verzonnen ziekte ‘oplossingen’ heeft uitgevonden. Met allerlei zogenaamde goedbedoelde onderzoeken wordt iedereen onwillekeurig in de angst jaagt. Wees een moment bang een ziekte te krijgen en je kunt zo in de prijzen vallen. Besef dat je lichaam alles zelf kan oplossen en je zult sterk zijn, gezond en vitaal. Met Pleun kun je praten!
Zij schroomt niet hiermee naar buiten te komen en op mijn vraag of ik haar telefoonnummer en adres moest verwijderen voor ik dit openbaar zou maken antwoordde zij heel stellig met “NEE, niet nodig”...! Zij is bereid met haar verhalen naar buiten te komen, de tijd is er rijp voor.
Indertijd toen de vrouw van de gynaecoloog die ‘oplossing’ bedacht voor deze beroepsgroep, dacht Pleun bij zichzelf: ‘Zo dit heb ik gehoord’. Pleun zat toen namelijk stil te luisteren en ze vindt dat nu het moment is gekomen dit aan mij te vertellen; en dit was niet tegen dovemansoren gezegd! Dank je wel Pleun dat je bedacht de brief ook naar ons te laten zenden.
We zullen dit verspreiden en laten anderen maar gaan bedenken wat zij hiermee verder doen! Hieronder de brief die Pleun kreeg en haar reactie daaronder.
Anneke Bleeker
Bergen NH
17 november 2011
www.www.gezondverstandavonden.nl
www.verontrustemoeders.nl
* * *
